Τα βλέπουμε όλα;

Διάβασα εδώ μια είδηση που έίναι... αντιεμπορική. Δεν κάνει νούμερα, όπως ένας καβγάς ανάμεσα σε πολιτικούς, ή το ¨μήνυμα με πολλούς αποδέκτες" του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κ. Παπούλια. Και μου ήρθε, αυτό:

Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Πλησίασε το παράθυρο. Είχε αυτήν τη συνήθεια, να κοιμάται με τα παντζούρια κλειστά. Δεν μπορούσε να δεχτεί έστω και το ελάχιστο φως από έξω. Θυμόταν τον Αντώνη. Κάποτε, όταν είχαν ξαπλώσει, γυμνοί, σε εκείνο το επαρχιακό ξενοδοχείο, του είχε πει:

"Άσε ανοικτό το παντζούρι. Μου αρέσει να πλημμυρίζει το δωμάτιο από το έξω φως... Μου θυμίζει σινεμά".

Ήταν το μοναδικό βράδυ στη ζωή του, που είχε κοιμηθεί με το παντζούρι ανοικτό. Κάθε τόσο άνοιγε τα μάτια του και κοιτούσε το φως που χύνονταν στο δωμάτιο. Κοιτούσε την μπαλκονόπορτα κι έσφιγγε, ξανά, τα μάτια του, μπας και καταφέρει να κλείσει το φως έξω από το μυαλό του. Δεν το ξανάκανε.

Σήκωσε το παντζούρι. Και τότε, το είδε. Είχε καρφωθεί στον ουρανό. Ένα μαύρο άστρο. Ήταν τεράστιο. Λες και ο ήλιος είχε σβήσει. Αυτό το τεράστιο ουράνιο σώμα ήταν τυλιγμένο από καπνούς. Του θύμιζε υγρό άζωτο, όπως αυτό που χρησιμοποιούσαν στο εργαστήριο.

Έτριψε τα μάτια του, για να σιγουρευτεί ότι δεν κοιμόταν. Ήταν ξυπνητός. Τίναξε το κεφάλι του. Τίποτα. Το μαύρο άστρο ήταν μπροστά του, στερεωμένο στον ουρανό, στη θέση του ήλιου. Κι έμοιαζε να βρίσκεται τόσο κοντά του...

Άρπαξε το τηλέφωνο. Κάλεσε στο εργαστήριο. Το σήκωσε η Ελένη.

"Το βλέπεις", τη ρώτησε;

"Το βλέπω. Έχουμε σηκώσει το τηλεσκόπιο και το κοιτάμε. Ο Νίκος έχει σκαρφαλώσει στη θέση πάνω στο σώμα και κοιτάει αχόρταγα. Η Θεανώ έχει ανοίξει το βίντεο και καταγράφει..."

"Είναι τυλιγμένο από τα σύννεφα..."

"Δεν είναι σύννεφα..."

"Αλλά...;"

"Διαστημόπλοια. Έρχονται Γιάννη..."

Έκλεισε το τηλέφωνο. Το όνειρο μιας ζωής γινόταν πραγματικότητα σε ένα πρωινό. Πάντα περίμενε να προσγειωθεί ένα διαστημόπλοιο μπροστά στο σπίτι του και μικρά πράσινα πλασματάκια να τον πάρουν μαζί τους. Να ταξιδεύουν προς τον άγνωστο πλανήτη τους και, στη διαδρομή, να τους μιλάει για τη Γη κι εκείνοι για τον δικό τους πλανήτη. Κι έπειτα, εκεί που θα πήγαινε, να έβρισκε μια άλλη Γη, αρκετή για να θρέψει κι εκείνους που την κατοικούσαν κι όλους τους εποίκους.

Από τη μέρα που η θάλασσα είχε εξαφανιστεί, που η Μεσόγειος είχε μετατραπεί σε μια απέραντη έρημο, που ήταν αναγκασμένος να ζει μέσα σε κλειστούς χώρους, πάντα κάτω από τη δροσιά του έιρ κοντίσιον, το ονειρευόταν αυτό. Μια άλλη Γη. Και τώρα, έρχονταν!

Χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσε. Ήταν η Ελένη.

"Γιάννη..."

Ακουγόταν τρομοκρατημένη.

"Τι έγινε;"

"Γιάννη, αυτοί..."

"..."

"Δεν..."

"Τι... τι συμβαίνει;"

"Δεν έρχονται ειρηνικά Γιάννη..."

"Δηλαδή";

"Διέλυσαν το Δαίδαλος"...

Το Δαίδαλος... Το ολοκαίνουργιο διαστημικό λεωφορείο των Ρώσων. Πέντε χρόνια το κατασκεύαζαν, με τα σχέδια που είχαν βρει σε μια υπόγεια βάση, εκεί που βρισκόταν κάποτε η Γιούτα. Και τώρα, του έλεγαν ότι αυτοί, οι άνθρωποι από τον άλλο πλανήτη, το είχαν διαλύσει...

"Μα πως..."

"Ξεκίνησε μια αποστολή να τους πλησιάσει, να ΄ρθούμε σε επαφή. Δεν πρόλαβε να λύσει τους πρώτους πυραύλους και μια ακτίνα, που ξεπετάχτηκε από αυτό το μαύρο άστρο, το έκανε αστροσκόνη. Τα είδαμε όλα στο cnn turk... Μα, καλά... Τι κάνεις εκεί";

Τι κάνει; Τι έκανε; Τίποτα. Θαύμαζε αυτό το μαύρο άστρο και ταξίδευε με τις σκέψεις και τα όνειρά του. Τώρα μπορούσε να δει καλύτερα ότι από αυτόν τον περίεργο πλανήτη -αν ήταν πλανήτης- ξεπετάγονταν περίεργες λάμψεις. Μία φαινόταν ότι πλησίαζε, με απίστευτη ταχύτητα το σπίτι του... Μα ναι! Ήταν σίγουρος. Αυτή η λάμψη πλησίασε το σπ...