diastimata

Η τηλεόραση, στο γραφείο της Πρήχα, ήταν συντονισμένη με το δελτίο ειδήσεων. Η οθόνη είχε γεμίσει με ένα μακρινό πλάνο δικό του και του Μίλτου, τη στιγμή ακριβώς που κυλιόντουσαν, σαν mud wrestlers , σε σόου φθηνού μπαρ με πόρνες. Στο κάτω μέρος της οθόνης υπήρχε μια επιγραφή: «Αστυνομικοί ανταλλάσουν γροθιές πάνω από πτώμα!» Η φωνή του δημοσιογράφου ακουγόταν «οφ». Περιέγραφε τον καβγά και αναρωτιόταν για ποιο λόγο, δυο αστυνομικοί είχαν πιαστεί στα χέρια, την ώρα που έπρεπε να εξιχνιάζουν μια δολοφονία. Το ρεπορτάζ τελείωσε και στην οθόνη εμφανίστηκε η παρουσιάστρια και σε παράθυρο ο ρεπόρτερ. Τον ρώτησε αν υπήρχαν νεώτερα κι ο δημοσιογράφος απάντησε πως οι πληροφορίες του ανέφεραν ότι οι δύο αστυνομικοί είχαν παλιούς ανοικτούς λογαριασμούς, από τότε που ο νυν υφιστάμενος ήταν προϊστάμενος και το ανάποδο. Τότε που μέσα σε μία νύχτα, κατά τη διάρκεια των «κρίσεων», το ανώτατο συμβούλιο αποφάσισε την προαγωγή του Μίλτου κατά δύο θέσεις και καθ΄ υπέρβασιν της ιεαρχίας και τη διατήρ

Ομίχλη. Η γνωστή ομίχλη της Θεσσαλονίκης. Είχε περάσει το μεσημέρι, αλλά θα μπορούσε να είναι και πρωί. Μπροστά του απλωνόταν ο κόλπος. Υγρός, μελαγχολικός. Δεξιά κι αριστερά του, το τεράστιο πλακόστρωτο της παραλίας. Πίσω του, είχαν μαζευτεί οι γνωστοί: Αστυνομικοί, ένστολοι και με πολιτικά, ταινίες για να μην περνάει ο κόσμος, περιπολικά, δικυκλιστές, ένα ασθενοφόρο, το αυτοκίνητο του ιατροδικαστή, τα συμβατικά αυτοκίνητα της ασφάλειας, ο Μίλτος, ο ιατροδικαστής, η λεσβία, συνάδελφοι... Καθόταν ανακούρκουδα και σκούπιζε το στόμα του μ ένα χαρτομάντιλο. Μόλις είχε αφήσει το περιεχόμενο του στομαχιού του στη θάλασσα. Μικρά ψάρια έδιναν μάχη ποιο θα πρωτοφάει ό,τι ο οργανισμός του Κώστα είχε αποβάλει. Ο Μίλτος τον πλησίασε από πίσω: «Μπα, Θεοδωρίδη! Από πότε έχεις ευαίσθητο στομάχι; Ή έφαγες κάτι που σε πείραξε»; Δεν είχε φάει κάτι που να τον πείραξε. Ψυχολογικοί ήταν οι λόγοι. Το έβλεπε, πλέον, καθαρά. Η Ελένη είχε σχέση με την υπόθεση. Κι εκεί που κάτι πήγαινε να ξεκαθαρίσει, ερχότα

Με προκάλεσαν. Απαντώ: -Δε φοράω το ΣΠΙΡΑΛ … Στεκόταν μπροστά μου, μόνον με τις ζαρτιέρες, τις κάλτσες και τις μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες. Τα στήθη της, στητά, τα πόδια μισάνοιχτα… Σε άλλη περίπτωση θα είχα σηκωθεί να βυθιστώ μέσα της, έτσι, στο όρθιο. Αυτές οι κουβέντες της, όμως, μ έκαναν να παραμένω ξαπλωμένος, με τα χέρια στο σβέρκο, ακίνητος, ανάσκελα, στο κρεβάτι. -Δε μιλάς… Τι να έλεγα; Την είχα γνωρίσει πριν τρεις μήνες. Και για 90 και μέρες, ζούσα το απόλυτο υγρό όνειρο. Δεν ξεκολλούσαμε. Θυμίζαμε εκείνα τα δυο σκυλιά που είχα δει, ένα καλοκαίρι, στο Φανάρι, στη Ροδόπη. Δεν ήθελε να βγω από μέσα της –ούτε ΄γω. Την πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε τα ΣΠΙΡΟΥΝΙΑ είναι αλήθεια ότι πόνεσα. Μίκρυνα απότομα, ενώ ήμουν μέσα της. Το κατάλαβε και με τύλιξε με τα πόδια της, με τράβηξε πάνω της με τα χέρια της και μου ΄δωσε ένα υγρό φιλί. Ύστερα κατέβηκε προς το στήθος μου και, πριν φθάσει χαμηλά στην κοιλιά, η βλάβη είχε αποκατασταθεί. Το όνειρο άρχισε να γίνεται εφιάλτης χθες: Σ

Νέο διάλειμμα. Η πρόκληση, όμως, δεν μπορεί να μείνει έτσι. Πρώτη η Composition Doll πέταξε το γάντι. Παίρνει την απάντησή της εδώ. Η ΛΑΜΨΗ, από τους προβολείς του απέναντι με τύφλωσε. Ασυναίσθητα σήκωσα το χέρι μου και κάλυψα τα μάτια μου. Με δυο κινήσεις, δεξιά-αριστερά, κράτησα το αυτοκίνητο στο δρόμο. Η αλήθεια είναι ότι έτρεχα για τα καλά. ΤΟ ΠΑΡΤΙ πρέπει να είχε αρχίσει. Βιαζόμουν. Το ΠΟΡΦΥΡΟ ΧΡΩΜΑ τ ης δύσης του ήλιου είχε χαθεί προ πολλού από τον ορίζοντα. Πάτησα κι άλλο το γκάζι. Αν συνέχιζα κι άλλο αυτήν την τρελή πορεία, θα με έβλεπα στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ: ντεντέκτιβ θύμα τροχαίου… Έστριψα από το σταθμό του τρένου, δεξιά. Μπήκα, με χειρόφρενο, στην ΤΣΑΙΝΑ ΤΑΟΥΝ της Θεσσαλονίκης. Τα κινέζικα μαγαζιά ήταν κατάφωτα. Κόσμος μπαινόβγαινε κι αγόραζε ρούχα και παιχνίδια. Η φτώχια θέλει καλοπέραση. Βιαζόμουν. Τα πόδια μου έτρεμαν. Αν δεν είχα τόση αγωνία για το ποιους θα συναντούσα εκεί, μπορεί και να σωριαζόμουν. Ίδρωνα. Ένας πιτσιρίκος, με σχιστά μάτια, με κοιτούσε, Α

Στη διαδρομή είχε μάθει όλα τα σχετικά. Ο αστυνομικός που οδηγούσε του τα μετέδωσε, με ρυθμό μοτορόλας. Κοφτά, λίγες λέξεις, δυνατή φωνή, καμία λεπτομέρεια: Πτώμα ηλικιωμένης γυναίκας, στο διπλανό διαμέρισμα από αυτό της Τιτάκου, φέρει μία μαχαιριά πέρα ως πέρα στο λαιμό και κομμένο το δεξί της χέρι, από τον καρπό! Ζαλίστηκε. Άλλη μία επανάληψη, άλλος ένας κύκλος. Καταντούσε εκνευριστικό. Έβλεπε το μέλλον, όπως τα ψευτομέντιουμ της τηλεόρασης, με το κληρονομικό χάρισμα: Θα ήταν σίγουρο πως ο δολοφόνος ήταν ο ίδιος, θα πήγαινε στην Ελένη για να συνεχίσει την ανάκριση, θα του έλεγε πως δεν γνωρίζει τίποτα, ίσως να του έδινε καναδυό στοιχεία παραπάνω για τον μυστήριο Διονύση, αυτά… Και πριν ολοκληρώσουν την κουβέντα τους, ήταν σίγουρος πως κάποιος θα άνοιγε την πόρτα, να πει πως βρέθηκε και άλλο πτώμα –τέταρτο. Κάπου κοντά, αλλά και πάλι, μυστηριωδώς, κανείς δε θα γνώριζε τίποτα. «Δε γαμιόμαστε λέω εγώ»… Την ψιθύρισε τη φράση του, σφίγγοντας τα δόντια, αρχικά, αλλά με το που κατάλαβε πως

Η Ελένη καθόταν στη γνώριμή της, πια, σιδερένια καρέκλα, πίσω από το μεταλλικό τραπέζι, στο δωμάτιο που χρησιμοποιούνταν για τις ανακρίσεις. Είχε κλάψει. Τα μάτια της ήταν κόκκινα και, παρά το ότι είχε φροντίσει να συμμαζέψει μάσκαρα και ρίμελ, ήταν φανερό πως δεν είχε περάσει και τις πιο ευχάριστες ώρες της εκεί μέσα. «Ο Μίλτος μπορούσε να γίνει πολύ κακός, ώρες ώρες, ακόμη και με γυναίκες σαν αυτήν», σκέφτηκε ο Κώστας. Τον κοίταξε με τα μεγάλα μάτια της: «Θα με εκτελέσετε;» Η προσπάθειά της να κάνει χιούμορ έπεσε στο κενό. Ο Κώστας στεκόταν απέναντί της ανέκφραστος. Άφησε μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν κι έπειτα μίλησε αργά και σιγανά: «Νομίζω ότι πρέπει να μας πεις μερικά πράγματα»… «Μπα… Από τον ενικό της οικειότητας περάσαμε στον ενικό της απόλυτης εξουσίας»; Τον εκνεύριζαν πάντα τέτοιες εξυπνάδες. Αλλά αυτό που ακούστηκε από το στόμα της, μάλλον τον έκανε να ντρέπεται. Στο κάτω – κάτω της γραφής, με τη γυναίκα αυτή είχε κάνει τον καλύτερο έρωτα που θυμόταν. «Ελένη, έχουμε να κάν