Α snap shot in the family album

Έμεινα με τη φωτογραφία στα χέρια. Σχολικόν ενθύμιον. Τρίτη τάξη του λυκείου. 40 παιδιά, με τον καθηγητή της ιστορίας, πρώτη σειρά στα καρεκλάκια, δεύτερη όρθια, τρίτη πάνω στα θρανία. Στη μέση, ο Ιστορικός.
Έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε. Κι όλα αυτά τα πρόσωπα, να μένουν τόσο ζωντανά. Σα να ΄ταν χθες τότε που ο ψηλός, μαζί με τη Μαρία, μπήκαν στην αίθουσα κι έβγαλαν τη φωτογραφία, για να θυμόμαστε εμείς και να μαζέψουν χρήματα για την εκδρομή εκείνοι. Εμείς είχαμε αποφασίσει, για τον ίδιο σκοπό, να οργανώσουμε χορό σε ντισκοτέκ.
Το θυμάμαι ακόμη το βράδυ εκείνο. Ντυμένοι "με τα καλά μας". Μαζευτήκαμε στην είσοδο της UFO, σ ένα στενάκι κοντά στη ΧΑΝΘ. Μοιράσαμε τα πόστα (άλλοι στην είσοδο, άλλοι στο μπαρ, άλλοι να κάνουν τους ταξιθέτες κι άλλοι στα τηλέφωνα, να πέρνουμε γνωστούς και φίλους, να τσεκάρουμε αν θα έρθουν.
Ήρθαν όλοι. Γέμισε το μαγαζί. Ήπιαμε (μπίρα και μαρτίνι, οι πιο τολμηροί, κόκα κόλα οι υπόλοιποι, αφού παρόντες ήταν και οι καθηγητές). Και χορέψαμε.
Το πρόγραμμα άρχισε με ντίσκο. Ήταν ο ρυθμός της εποχής. Σικ, Γκλόρια Εστέφαν, Πατρίκ Χερναντέζ. Μπορν του μπι ελάιβ, Λάβ ιζ ιν δι έιρ, Φρικ άουτ(λε φρικ, σε σικ), Γιες σερ άι κεν μπούγκι, Γουότερλου...
Κι ύστερα, ήρθε η στροφή. Ροκ. Για τους μυημένους. Χιτ μι γουιθ γιορ ριθμ στικ, από τον Ίαν Ντιούρι. Ροκ εν ρολ χάισκουλ, από τους Ραμόνς. Γκον σέιβ δε κουίν, από τους Σεξ Πίστολς. Ενάδερ ουάν μπάιτς δε νταστ, από τους Κουίν.
Τέλος, τα σλόου. Που τα βαφτίζαμε, όλα, ανεξαιρέτως, μπλουζ. Κορυφαίο όλων το... Τσίλντρεν, από τους Πινκ Φλόιντ. Έτσι το είχαμε βαφτίσει. Και το χορεύαμε αγκαλιαστά. Όπως και το Σκουλ, των Σούπερτραμπ. Και το Νταστ ιν δε γουίντ, από τους Κάνσας. Ακόμη και το Τίτιζ εντ Μπίρ, του Φρανκ Ζάπα είμασταν έτοιμοι να χορέψουμε. Ήταν τόσες λίγες, εξάλλου, οι έξοδοί μας. Τι; Σας φαίνεται περίεργο; Εδώ χορεύαμε το Λάβ ιζ λάικ όξιτζεν, των Σουίτ. Και το Άι Ντοντ Λάικ Μάντεις, του Μπομπ και των Μπούμ Τάουν Ρατς.
Θυμήθηκα τα Σάββατα. Ραντεβού στο κέντρο, στο Αριστοτέλειο. Για σινεμά. Ταινίες του '80. Τσαμπ, Γρανίτα από Λεμόνι (από τότε έλεγα ότι ήταν μια αηδία και μισή), Ζιγκολό. Για κουλτούρα, υπήρχε το Ριβολί και ο Αίαντας, στις 40 εκκλησιές. Σουίτ Μούβι, Αγγελόπουλος, Το Ταμπούρλο, Το Άλογο που Έκλαιγε. Αλλά και Ρόμη, Ανοχύρωτη Πόλη, Κλέφτης Ποδηλάτων, Το Εργαστήρι του Δόκτωρα Καλιγκάρι (αυτά στην ταινιοθήκη, κάθε Παρασκευή, στο Λισέ). Και μετά το σινεμά, φαγητό στα Γκούντις (μόλις δύο ήταν τότε σε όλη την πόλη) στην Αγίου Δημητρίου. Τέλος, ποδαρόδρομο, ως το σπίτι.
Όλα αυτά, τα θυμήθηκα από μία φωτογραφία. Κι είπα, απόψε, να τα μοιραστώ. Είπα να τη σκανάρω, να την ποστάρω, αλλά μετά το μετάνοιωσα. Σκέφτηκα μήπως κάποιος από όλους δεν ήθελε να βγει, φόρα παρτίδα, στο Διαδίκτυο. Κοίταξα, έναν έναν, τους παλιούς συμμαθητές. Ποιός θα είχε αντίρρηση, άραγε; Είπα να τους τηλεφωνήσω, έναν έναν, να τους ρωτήσω.
Κι εκεί ήταν που σκάλωσα στον Ηρακλή. Φιλαράκια, δεν έχει τηλέφωνα στον Παράδεισο. Γιατί ο Ηρακλής μετακόμισε για εκεί νωρίς. Λευκό θάνατο τον αποκαλούσαν, τότε, οι αστυνομικοί ρεπόρτερς. Βλέπετε, τα έιτις δεν ήταν, τελικά, τόσο αθώα. Ήταν η πύλη. Από εκεί περάσαμε και φθάσαμε στο σήμερα. Όλοι, εκτός από τον Ηρακλή.