Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλό βόλι!


Ήρθε η ώρα. Τις ταυτότητες στην τσέπη κι εμπρός μαρς, για τα εκλογικά κέντρα. Σκεφτείτε κι αποφασίστε. Μην ξεχνάτε, ότι και οι λαοί κάνουν λάθη. Αλλά φροντίστε να μην κάνετε. Εμείς, οι αλάθητοι, δε φταίμε σε τίποτα, να φάμε στη μάπα την επιλογή σας. Γι αυτό και η ευχή. Και, για όσους δεν το γνωρίζουν, μεταφέρω από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, ώστε να καταλάβετε πώς ξεκίνησε η ιστορία με αυτή την ευχή: Την εποχή του Τρικούπη, στα εκλογικά τμήματα στήνονταν τόσες κάλπες, όσοι και οι υποψήφιοι. Ο ψηφοφόρος έμπαινε στο εκλογικό τμήμα, κρατώντας άσπρα και μαύρα σφαιρίδια. Οι κάλπες ήταν από λευκοσίδηρο, είχαν μία οπή και χωρίζονταν στα δύο. ΑΠό τη μία πλευρά έγραφαν ΝΑΙ, με άσπρα γράμματα και ΟΧΙ, από την άλλη, με μαύρα. Ο ψηφοφόρος στεκόταν μπροστά στην κάλπη, πίσω από την οποία βρισκόταν εκπρόσωπος του υποψηφίου, στον οποίο "ανήκε" η κάλπη. Ο εκπρόσωπος φώναζε το όνομα του υποψηφίου και ο ψηφοφόρος έβαζε το χέρι του στην οπή και πετούσε, μαύρο ή άσπρο σφαιρίδιο (μαύρο για όχι και άσπρο για ναι). Από τη διαδικασία αυτή βγήκαν οι εκφράσεις "θα τον μαυρίσω" και "καλό βόλι" (τα σφαιρίδια θύμιζαν βόλια του παλιού καιρού). Οι ταγμένοι σε έναν υποψήφιο (τα κοματόσκυλα του καιρού) δάγκωναν το βόλι, για να αναγνωρίσει ο υποψήφιος την ψήφο. Από αυτό βγήκε η έκφραση "θα το ρίξω δαγκωτό". Άντε, σειρά σας τώρα.

Σχόλια

Ο χρήστης marl(t) είπε…
βλέπω έχουμε πνευματική επικοινωνία γιατί μόλις ανέβασα σχετικό post>
Ο χρήστης Alexandra είπε…
εύχομαι κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορούμε να ελπίζουμε...

καλή μέρα!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Eσείς ξέρετε ποιον πρέπει να μαυρίσετε εκεί στο Βορρά, έτσι;
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ maroulitaaa

Μια ψιλοανάλυση ήδη στα σχόλια του ποστ σου. Μπορεί να φαίνεται επιφανειακή αλλά, πίστεψέ με, δεν είναι έτσι. Οι Θεσσαλονικείς έτσι σκέφτονται("Ποιοί είναι αυτοί οι πουθενάδες";).

@ alexandra

Η ελπίδα, άλλωστε, πεθαίνει πάντα τελευταία. Dum spiro spero

@ krotkaya
Αγαπητή,
βεβαίως και γνωρίζουμε ποίους θα καταδικάσομεν δια της ψήφου μας. Όλους εκείνους ήτινες επί έτη ήταν απόντες και ενεφανίσθησαν εις την πόλιν τους τελευταίους τρεις μήνες. Πάντως την κυρίαν εκ του χωρίου Αδάμ, δεν της δίδομεν ούτε κοχλιάριον ύδατος.
Ο χρήστης Кроткая είπε…
ποια κυρία υπονοείτε; λείπω ξέρετε κι εχω χασει επεισοδια!

κατα τα αλλα καλο βολι σημερα. εγω δεν ψηφιζω, μπου χου χου!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Αγαπητή,
οι αλλοδαποί ήτινες ζήτησαν την ψήφο μας, εφανερώθησαν την Κυριακήν. Δεν είχον δικαίωμα ούτε τον εαυτόν τους να ψηφίσουν, καθόσον είχαν απωλέσει τα δικαιώματά τους εις άλλον δήμον.
Η μεν κ. Αράπογλου εψήφισε εις την Καλαμαριάν, ο δε κ. Καρατζαφέρης δεν κατάφερε να ψηφίση διότι απείχε άνω των 200 χιλιομέτρων εκ της πόλεώς του (Αθήνας).

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Καλή Χρονιά!

Καλώς τα παιδιά! Καλώς ήρθατε στο φτωχικό μου! Για περάστε... Περάστε... Παρακαλώ, ο πρώτος, να σπάσει το ρόδι στο κατώφλι. Όλοι χωράτε. Όλοι οι καλοί χωράτε. Αλλά και για τους κακούς θα δώσουμε μια θέση στον καναπέ, μέρες που είναι. Ακόμη και σ αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι είναι τα blog, τι σημαίνει ελευθερία του λόγου, ή που δεν τους συμφέρει η ελευθερία αυτή, αλλά την μετρούν και την κόβουν κατά το δοκούν. Σα μια κάλτσα. Αλλά ας αφήσουμε τις γκρίνες. Κι ας κόψουμε, πρώτα από όλα, τη βασιλόπιτά μας. Ανοίχτε τις σαμπάνιες, τσουγκρίστε τα ποτήρια, ευχηθείτε, γιατί ήρθε ο νέος χρόνος. Μικρούλης είναι ακόμη, με ματάκια σχιστά, κινέζικα, γιατί μέσα στο 2008 όλο για την Κίνα θα μιλάμε, τόσο λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, όσο και λόγω της μεγάλης ανάπτυξης σ αυτήν τη χώρα, που, ώρα είναι πλέον, να αρχίσει να κοιτάζει λίγο και το θέμα της μόλυνσης. Γιατί καλό είναι το ανάθεμα που ρίχνουμε στον Μπους και τους οπαδούς του (τους Μπούστηδες αυτού του κόσμου, του δυτικού), αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι περ...

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν...