Παρακολουθώ τη διαδικτυακή κινητοποίηση για την υπόθεση του blogme. Συγκινητική η εκδήλωση συμπαράστασης στον «ιδιοκτήτη».
Με δυο λόγια η υπόθεση: Στην ιστοσελίδα Blogme, η οποία λειτουργεί ως καταγραφέας των διαφόρων blogs, αντιγράφηκε (όπως γίνεται σε παρόμοιες ιστοσελίδες) κείμενο κατά συγκεκριμένου προσώπου. Ο «θιγόμενος» κατέθεσε μήνυση κατά του blogme, του σάιτ που αναπαρήγαγε το κείμενο κι εφαρμόστηκε η αυτόφωρη διαδικασία. Ο πραγματικός συντάκτης παραμένει ανώνυμος (ή, αν θέλετε, ψευδώνυμος) και, καθώς έχει παρέλθει το αυτόφωρο, αντιμετωπίζει –αν εντοπιστεί- τακτική δικαστική έρευνα.
Με πιάνει, όμως, το παράπονο. Γιατί: Το θέμα δεν είναι καινούργιο. Υπάρχει από την εφαρμογή του νόμου Βενιζέλου, για τον Τύπο. Όποιος αναπαράγει ψευδείς ειδήσεις, διώκεται όπως αυτός που τις παράγει και, μάλιστα, αντιμετωπίζει, πέρα από τις ποινικές ευθύνες ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ. Δηλαδή και φυλακή μπορεί να μπει και αποζημίωση να δώσει στον «θιγόμενο» κι ας έχει, απλά, αναμεταδώσει κάτι που άλλος έγραψε.
Δεκάδες δημοσιογράφοι σύρθηκαν στα δικαστήρια, για ειδήσεις που έγραψαν, στηριζόμενοι στις καταγγελίες άλλων. Οι περισσότεροι από αυτούς σύρθηκαν και στα πολιτικά δικαστήρια, με τους «θιγόμενους» να ζητούν τα μαλλιά της κεφαλής τους. Οι επαγγελματικές ενώσεις των δημοσιογράφων κατήγγειλαν το γεγονός, συναντήθηκαν με τους εκάστοτε κυβερνητικούς εκπροσώπους, αλλά ως τώρα δεν έχει γίνει το παραμικρό.
Όσο για το κοινό; Όταν οι δημοσιογράφοι αντιμετώπιζαν τη δικαιοσύνη, αυτοί που τώρα ξεσηκώνονται –ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ- φώναζαν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Δύο μέτρα και δύο σταθμά, δηλαδή.
Εύχομαι να δικαιωθεί το blogme, για να γίνε μια αρχή. Και για να καταλάβουμε ότι, όταν φωνάζουμε συνθήματα, το κάνουμε με σκέψη κι όχι για το χαβαλέ, ή για να γίνει σαματάς, που θα καταλαγιάσει λίγο αργότερα.
Σχόλια