Σε μια κουταλιά νερό

Επνίγημεν… Εν κοχλιαρίω γλυκού, πλήρους ύδατος. Η φθινοπωρινή βροχή μας βούλιαξε στη λάσπη, στα νερά των χειμάρρων, στην αδιαφορία των υπευθύνων, στο όψιμο ενδιαφέρον των νυν ανευθύνων, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι ως πριν τρία χρόνια.
Κι έπειτα, ήρθαν οι κάμερες. Στήθηκαν τα μικρόφωνα μπροστά από τις γιαγιάδες στο Σταυρό και στο Στανό και διεκδίκησαν οι τσεμπεροφορούσες ηλικιωμένες τα δικά τους δέκα λεπτά δημοσιότητας –κι ας μην έχουν ούτε καν ακούσει ποτέ, για τον Άντι Γουόρχολ.
Μας πήρε το ποτάμι,
μας πήρε ο ποταμός.
Μας έκλεισε το σπίτι
ο κακός μας ο καιρός.
Μα είναι δυνατόν; Η φίλτατη Krotkaya, εκ Βρυξελλών ορμώμενη, φαντάζομαι ότι διαβάζει αυτές τις γραμμές και γελάει. Στην επίπεδη και μικρή χώρα όπου μένει, βρέχει 250 από τις 365 μέρες του χρόνου. Και όμως, οι περιπτώσεις κατά τις οποίες τα αυτοκίνητα χάνονται κάτω από τα θολά νερά χειμάρρων, είναι ελάχιστες.
Άσε, δε, όταν πρόκειται να παίξουν Μπριζ-Βρυξέλλες, το ντέρμπι της αγωνιστικής κι έχουν ανοίξει οι καταρράκτες του ουρανού. Μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο οι ΕΙΔΙΚΟΙ, με ΕΙΔΙΚΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ και τον στραγγίζουν, για να γίνει το παιχνίδι. Τι έγινε στο Ελλαδιστάν; Λίμνη ο αγωνιστικός χώρος. Οι ειδικοί ήταν ΟΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ, οι οποίες, σε στιλ Ρένας Βλαχοπούλου, μάζευαν τα νερά ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΟΥΠΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΤΡΕΣ (μετά ρακών και σαρώθρων, φίλτατη Krotkaya, δια να μην λησμονούμεν την καθομιλουμένην), λες και κάνανε παρκέ στο σαλόνι του αφεντικού του γηπέδου κ. Σωκράτη (όχι του παλαιού Σωκράτη, αλλά του παλιο-Σωκράτη). Πού είναι τα ειδικά μηχανήματα, οέο;
Και ποιος φταίει για όλα αυτά; Πολύ σωστά αγαπητοί: το κράτος! Πρώτα το κράτος του ΠΑΣΟΚ, που επί 20 συναπτά έτη δεν έκανε το παραμικρό κι έπειτα το κράτος της Νέας Δημοκρατίας, που μέσα σε τρία χρόνια, δεν έκανε όσα ξέχασε να κάνει το ΠΑΣΟΚ. Εμείς οι ίδιοι, που μπαζώνουμε ρέματα για να κτίσουμε σπίτια, που πετάμε σκουπίδια στα αποχετευτικά φρεάτια γιατί βαριόμαστε να τα πετάξουμε εκεί που πρέπει, που γελάμε όταν ακούμε τη λέξη «ανακύκλωση», είμαστε τα θύματα.
Φυσικά το κράτος έπρεπε να έχει πράξει το καθήκον του. Αλλά κι εμείς, έπρεπε να βάλουμε ένα χεράκι. Όταν ξυρίζαμε τα δένδρα, για να βάλουμε γκαζόν –λες και ζούμε στην Αγγλία ή στα Χάιλαντς της Σκοτίας- έπρεπε να το σκεφτούμε πως το άμοιρο το χορταράκι δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει, με τις ρίζες του, την ορμή των νερών.
Να τι βγαίνει από το ρεπορτάζ: «Σύμφωνα με τον διευθυντή του Εργαστηρίου Διευθέτησης Oρεινών Υδάτων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καθηγητή Π. Στεφανίδη, στις περιοχές Ασπροβάλτας και Βρασνών όπου συντελέστηκαν καταστροφές από τις πλημμύρες έχουν γίνει επεμβάσεις σε ρέματα, όπως μπαζώματα, αυθαίρετοι οικισμοί, ακατάλληλα τεχνητά έργα στα πεδινά».
Ε, ρε –βρεγμένη- σανίδα που μας χρειάζεται…