Διαμαρτύρομαι!

Στα τέτοια σας, θα μου πείτε. Τι σας νοιάζει εσάς, αν διαμαρτύρομαι εγώ. Αλλά τι άλλο να κάνω; Πώς να εκφράσω τη διαμαρτυρία μου, για όσα προβλήθηκαν, βράδυ της Τρίτης, από τη μεγκάλη συχνότητα του μεγκάλου καναλιού στην εκπομπή του μεγκάλου δημοσιογράφου;
Ο Παύλος Τσίμας, λοιπόν, τον οποίο είχα συμπαθήσει σφόδρα όταν συνεντευξιάστηκε με τον Στιγκ, για τα αγγλικά του, την αμεσότητα των ερωτήσεών του και τον τρόπο που κατηύθυνε την κουβέντα, με απογοήτευσε πλήρως. Με έβγαλε από τα ρούχα μου (και, ομολογώ, ότι το θέαμα δεν είναι καθόλου ευχάριστο).
Γιατί; Μα παρουσίασε μια Θεσσαλονίκη που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ! Πρώτοι εμείς, οι Θεσσαλονικείς, γκρινιάζουμε για την πόλη μας. Πρώτοι εμείς κάνουμε λόγο για "φραπεδούπολη του χαβαλέ". Αλλά από αυτό, ως το να παρουσιάζεται η Θεσσαλονίκη ως η πόλη του Ψωμιάδη, του Παπαγεωργόπουλου, της Αράπογλου, του Σαχίνη, του Κουράκη, των Ρωσοπόντιων και του Δ. Σαββόπουλου, απέχουμε παρασάγκας.
Όχι, κύριοι. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι η ερωτική πόλη των υποψήφιων δημάρχων, των νομαρχών, των Ρωσοπόντιων. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων, των χιλιάδων εργατών, των χιλιάδων υπαλλήλων, των χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, των χιλιάδων οικονομικών μεταναστών. Μέσα σ αυτούς κινούνται οι υποψήφιοι, κάποιοι από αυτούς είναι κι αυτοί. Σε καμία περίπτωση δεν την εκπροσωπούν. Κι ας εκλέγονται -πάλι- από χιλιάδες.
Η Θεσσαλονίκη είναι η αδικημένη πόλη. Αυτή που ζει 2.300 χρόνια τώρα στη σκιά πότε της Αθήνας και πότε της Κωνσταντινούπολης. Που της έδωσαν, για να της χρυσώσουν το χάπι, τον τίτλο συμβασιλεύουσα, τον οποίο, αργότερα, μετέτρεψαν σε συμπρωτεύουσα. Που έχει μόνον αστικά λεωφορεία, για 1,5 εκατομμύριο κατοίκους (μαζί με τα προάστια). Που έχει ένα αεροδρόμιο πνιγμένο στην ομίχλη, στα ανατολικά. Που παραγκωνίστηκε από την κεντρική εξουσία, με αποτέλεσμα να γυρίσει κι αυτή τα νώτα της, σε όλους αυτούς που την αποκαλούν "ερωτική πόλη". Λες και χτίστηκε για να ξεχαρμανιάζουν οι ανέραστοι.
Και, πάνω από όλα, η Θεσσαλονίκη δεν είναι η πόλη του Διονύση Σαββόπουλου. Του βαλκάνιου μπίτνικ, που την παράτησε στην πιο δημιουργική του ηλικία, για να εγκατασταθεί στις μπουάτ της Πλάκας. Ούτε γέρος -πια- δεν γύρισε να την κοιτάξει κι έχτισε το σπιτάκι του στο Πήλιο, για να περάσει εκεί, ήσυχα, τις μέρες του. Ας είναι καλά.
Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη όλων αυτών που την προτίμησαν. Την επέλεξαν. Διάλεξαν να ζήσουν εδώ, να παλέψουν, να δημιουργήσουν στα στενά της Άνω Πόλης και στις αυλές στο Τσινάρι. Να αντικρύζουν το ηλιοβασίλεμα από την Περαία, το Κτήμα του Καραγκιόζη και τα Κούτσουρα του Δαλαμάγκα. Να κάνουν τη βόλτα τους στην παλιά παραλία και να πίνουν τον καφέ τους στον Τότη, στο Οβάλ, στη Νέα Κρήνη και το Σέιχ Σου. Να μεγαλώνουν τα παιδιά τους στη Μαρτίου, στη Δελφών, στην Ξηροκρήνη και τον Εύοσμο. Να ψάχνουν το μεροκάματο στο Σταθμό, στη Μοναστηρίου, στις Συκιές και στην Τριανδρία. Να μαθαίνουν γράμματα στο Αριστοτέλειο και στο Μακεδονίας. Να χτυπιούνται στα τσιμέντα της Τούμπας και του Χαριλάου. Να ελπίζουν στην Καλαμαριά, στην Καμπτσίδα και στους Χορτατζήδες. Να ερωτεύονται πίσω από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στη σκιά του Λευκού Πύργου και στον γαμιστρώνα της περιφερειακής, μέσα σε ιδρωμένα αυτοκίνητα, με θέα τα φώτα της πόλης.
Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του Νίκου Γκάλη -που παράτησε τις συνοικίες του Νιου Τζέρσεϊ, γύρισε την πλάτη στα δολάρια του σπαγκέτι σιρκουί και κατέληξε στο Παλέ με το πράσινο πλαστικό δάπεδο. Του Μανώλη Ρασούλη -που παράτησε τον Ψηλορείτη, γύρισε την πλάτη στις δισκογραφικές της Αθήνας και κατέληξε να τραγουδά πρώτα στο Πλατό και ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ στη Βάρδια. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του Ανδρέα Βουτσινά -που άφησε το Χόλιγουντ, γύρισε την πλάτη στα θέατρα της λεωφόρου Αλεξάνδρας και ήρθε να δημιουργήσει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και να αφήσει το ίχνος του στα ΕΔΡΑΝΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του Γιώργου Κούδα -που λίγο έλειψε να χωρίσει την Ελλάδα στα δύο. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του δάσκαλου Κριαρά, του Λομέλ, του... του... του... Ων ουκ έστιν αριθμός. Τι να λέμε τώρα...
Στη Θεσσαλονίκη συνυπάρχουν όλοι. Ο Λαμπράκης κι ο Γκοτζαμάνης. Ο Μανωλεδάκης κι ο Άνθιμος. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης κι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης.
Αυτή, ρε, είναι η Θεσσαλονίκη!!!!!!!!!