Ενημέρωση

Βαριέμαι...
Μ έχει πιάσει μια βαρεμάρα, άλλο πράμα. Άρχισα να γράφω το νέο μέρος των Σκέψεων του Καφέ, αλλά δεν κατάφερα να ολοκληρώσω ούτε παράγραφο.
Διαπίστωσα, ακόμη, ότι δεν πήρατε χαμπάρι ότι εδώ, υπάρχει νέο επεισόδιο στο ζόρι μου. Θα σας μαλώσω...
Υπόσχομαι ότι, το βράδυ, θα κρεμάσω το τρίτο μέρος των διακοπών, άλλο ένα επεισόδιο στο ζόρι και κάτι φωτογραφιούλες στο wordpress. Θα κάνω και το moderation των σχολίων που έχουν έρθει -μια διαδικασία που με κουράζει και δεν ξέρω γιατί τη συνεχίζω.
Έχω βρει κι ένα blog με διάφορα για τη δημοσιογραφική Θεσσαλονίκη εδώ και διαβάζω και δε χορταίνω.

Τα λέμε...

Σχόλια

Ο χρήστης kanataki είπε…

αυτό το "για υποψιασμένους αναγνώστες " ισχύει όταν έχουμε ,πατάκη??????

υγ λυσσάρι,εννοώ

21/8/07, 11:21 μ.μ.

Ο χρήστης iris είπε…

έτσι είναι μετά τις διακοπές δεν έχεις όρεξη για τίποτα. Άσε που έχουν αυξηθεί τα μπλογκ και τα ποστ που θες να διαβάσεις, να γράψεις και να σχολιάσεις που δεν προλαβαίνεις

22/8/07, 7:33 μ.μ.

Ο χρήστης diastimata είπε…

@ tsaperdona
Αν σε πιάσει ο καθηγητής, θα σου πω εγώ...

@ iris
Αχ, είναι γεγονός! Έχω χάσει τον μπούσουλα...

23/8/07, 12:34 π.μ.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Διαβάστε περισσότερα

Καλή Χρονιά!

Καλώς τα παιδιά! Καλώς ήρθατε στο φτωχικό μου! Για περάστε... Περάστε... Παρακαλώ, ο πρώτος, να σπάσει το ρόδι στο κατώφλι. Όλοι χωράτε. Όλοι οι καλοί χωράτε. Αλλά και για τους κακούς θα δώσουμε μια θέση στον καναπέ, μέρες που είναι. Ακόμη και σ αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι είναι τα blog, τι σημαίνει ελευθερία του λόγου, ή που δεν τους συμφέρει η ελευθερία αυτή, αλλά την μετρούν και την κόβουν κατά το δοκούν. Σα μια κάλτσα. Αλλά ας αφήσουμε τις γκρίνες. Κι ας κόψουμε, πρώτα από όλα, τη βασιλόπιτά μας. Ανοίχτε τις σαμπάνιες, τσουγκρίστε τα ποτήρια, ευχηθείτε, γιατί ήρθε ο νέος χρόνος. Μικρούλης είναι ακόμη, με ματάκια σχιστά, κινέζικα, γιατί μέσα στο 2008 όλο για την Κίνα θα μιλάμε, τόσο λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, όσο και λόγω της μεγάλης ανάπτυξης σ αυτήν τη χώρα, που, ώρα είναι πλέον, να αρχίσει να κοιτάζει λίγο και το θέμα της μόλυνσης. Γιατί καλό είναι το ανάθεμα που ρίχνουμε στον Μπους και τους οπαδούς του (τους Μπούστηδες αυτού του κόσμου, του δυτικού), αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι περ

Διαβάστε περισσότερα

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Διαβάστε περισσότερα