Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δύο και ξημέρωσε

Ε, ναι! Λέμε να πάμε διακοπές! Θα σας κρατώ ενήμερους, αφού -όπως πάντα- θα έχω και το laptop μαζί.
Προς το παρόν, νέες σκέψεις για το ζόρι μου, εδώ.

Επίσης, υπάρχουν νέες -και ωραίες- φωτογραφιούλες εδώ. Μου ήρθαν με email και είπα να τις μοιραστώ. Αν θελήσετε να σχολιάσετε, θα πρέπει να υπομείνετε ένα άνευ προηγουμένου Moderation. Αξίζει τον κόπο, όμως.

Σχόλια

Ο χρήστης AVRA είπε…
ελπιζω και ευχομαι αυτες οι διακοπες να διαφερουν απο τις προηγουμενες και να σας μεινουν αξεχαστες για μια καινουρια αρχη!

καλη ξεκουραση Δημητρη!
Ο χρήστης kanataki είπε…
μπα μπα,που πάτε?
μόλις αρχίζει το παιχνίδι!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Χαρούμενο τόνο διακρίνω...Έτσι,με πολλά χαμόγελα κι όμορφες στιγμές να επιστρέψεις!

Φιλιά*
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
http://www.cinefilip.gr/gr_proti_selida.htm

ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΣΙΝΕΜΑ..ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ...
Ο χρήστης Σταυρούλα είπε…
Sto kalo! Na penas kala! ;)
Ο χρήστης aggelos-x-aggelos είπε…
Καλές διακοπές και καλή ξεκούραση!!!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ προς όλους

Ευχαριστώ παίδες! Επανήλθα (Δημήτριος) και είμαι πανέτοιμος. Εντός ολίγου λεπτομέρειες.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ