Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

74 years old sex machine

O Τζέιμς Μπράουν στη σκηνή του Θεάτρου Γης, στην Τριανδρία. Όταν άκουγα τα τραγούδια του, σε ηλικία 16 χρόνων, ούτε περίμενα ότι κάποτε θα τον έβλεπα να τραγουδάει εκεί όπου παιδιά παίζαμε πόλεμο, στα νταμάρια. Εξάλλου, από τη σόουλ του Τζέιμς, προτιμούσα τις ροκιές του Ίαν (Γκίλαν)
Εδώ και μέρες θέλω να ποστάρω κάτι για το νονό της Σόουλ. Προβληματιζόμουν, όμως, αν με το ποστ θα τον αδικούσα. Τελικά το αποφάσισα. Στο κάτω – κάτω της γραφής, θεατής σε ένα σόου ήμουν και έχω κάθε δικαίωμα να μιλάω γι αυτό.
Ο Τζέιμς Μπράουν πέρασε από τη Θεσσαλονίκη, μας γέμισε ένα από τα βράδια μας κι έφυγε.
Πέρασε κι ακούμπησε τις καρδιές μας, παρά το ότι είναι, πλέον, 74 χρονών. Κι εμείς, εξάλλου, δε μείναμε στα 24… Περάσαμε στα 42 (τσε βάλε…). Αλλά τι είναι τα 42 αν όχι τα 24 όταν τα κοιτάς στον καθρέπτη; Με την ίδια λογική και τα 74 του Τζέιμς είναι τα 47.
Το πρόβλημα με τον μίστερ Σεξ Μασίν είναι ότι μια μηχανή του Σεξ, μετά από μία ηλικία, δε δουλεύει μόνον με απλή βενζίνη. Θέλει και την ενισχυμένη αμόλυβδη, θέλει και αλλαγή στις τσιμούχες, θέλει και κανα καινούργιο δυναμό. Έτσι κι ο νονός.
Είχα την τύχη να δω τον Τζέιμς Μπράουν εν έτει 1986, όταν είχε ξανάρθει στη Θεσσαλονίκη. Τότε η συναυλία είχε δοθεί σ΄ έναν άθλιο, από πλευράς ακουστικής, χώρο, στο Παλέ Ντε Σπορ. Τα μηχανήματα του ήχου ήταν, εξίσου, άθλια. Καμία σχέση ο τότε χώρος με το Θέατρο Γης, στα νταμάρια της Τριανδρίας, αλλά κι ο ήχος του 86 και τα φωτιστικά εφέ, με αυτά του 2006.
Δυστυχώς, ο Τζέιμς Μπράουν του 2006 δεν είχε –κι αυτός- καμία σχέση με τον Τζέιμς Μπράουν του 1986. Τα 20 χρόνια πέρασαν από πάνω του κι άφησαν σημάδια. Το πρόγραμμά του σαφώς μειωμένο σε χρόνο, άφησε απ’ έξω τραγούδια δύσκολα, η κίνησή του βαριά. Φυσικά, για το γνωστό σόου του τέλους, όπου ο νονός «δαιμονίζεται» από τη σόουλ μουσική του και τρέμει μπροστά στο κοινό, οι «μπράβοι» τον καλύπτουν με μια αμερικανική σημαία και τον απομακρύνουν σιγά – σιγά κι αυτός όλο και επανέρχεται, όλο και ξαναπιάνει το μικρόφωνο και συνεχίζει να τραγουδάει, ούτε κουβέντα. Στη συναυλία του 2006, ο Μπράουν άφησε για το τέλος το Σεξ Μασίν. Το τραγούδησε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε. Έδειξε ότι είναι από τους καλλιτέχνες που πεθαίνουν στο σανίδι. Κι ότι σε 20 χρόνια ίσως ξανάρθει στη Θεσσαλονίκη, αφού, αν είναι γερός, σίγουρα θα τραγουδάει.
Ο τύπος γέρασε. Απέδειξε, όμως, ότι έχει πολύ σόουλ μέσα του…Ο τύπος γέρασε. Απέδειξε, όμως, ότι έχει πολύ σόουλ μέσα του…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ