Εγώ με τα μηχανήματα (που κινούνται πάνω σε ρόδες) δεν τα πάω και πολύ καλά. Να οδηγώ γνωρίζω -αυτό έλειπε, μετά από 25 χρόνια πίσω από το τιμόνι. Αλλά όταν ακούω κάποιους φίλους να κάνουν λόγο για εκκεντροφόρους, ροπές, προσφύσεις, μπουζί και πλατίνες, τους κοιτάζω με το βλέμμα του ψημένου ψαριού. Μόνον για πλατίνες έχω ακούσει κάτι κι αυτές όταν τις ονομάτιζε η πρώην γυναίκα μου (πάντα ήθελε μία δεμένη με λευκόχρυσο).
Όταν, λοιπόν, άναψαν τα δυο λαμπάκια στο ταμπλό, έκανα ό,τι και η ξανθιά οδηγός: άνοιξα το μάνιουαλ. Λαμπάκια, λαμπάκια, λαμπάκια… σελίδα 45. Λαμπάκι φλας δεξιά, λαμπάκι φλας αριστερά, λαμπάκι αλάρμ, λαμπάκι EDS, λαμπάκι ABS (όπα, αυτό ανάβει, για να βρούμε και το άλλο), λαμπάκι ζώνης ασφαλείας, λαμπάκι για φώτα ομίχλης μπροστά, λαμπάκι για φώτα ομίχλης πίσω (όταν περνάς από το αεροδρόμιο Μακεδονία είναι πολύ χρήσιμα), λαμπάκι για τα μεγάλα φώτα, λαμπάκι για τα μικρά φώτα, λαμπάκι χειρόφρενου (όχι, όχι αυτό), λαμπάκι φρένων(ΓΙΕΣ!!!).
«Όταν τα δύο αυτά λαμπάκια ανάψουν ταυτόχρονα, ακινητοποιήστε το όχημα και απευθυνθείτε στην αντιπροσωπεία». Μήνυμα σαφές. Πιο σαφές κι από αυτό που έδωσαν στην Κανέλλη οι διαρρήκτες του γραφείου της. Ακινητοποίησα, λοιπόν, το όχημα και πήγα στην αντιπροσωπεία.
-Τι, έτσι ήρθατε;
Δηλαδή πώς να ερχόμουνα; Ο βλοσυρός μουτζουρωμένος μηχανικός δεν άφηνε περιθώρια να την κάνω την ερώτηση. Έσκυψα το κεφάλι και, μισή ώρα αργότερα, επέστρεφα με το αυτοκίνητο.
-Ε, τώρα δεν ανάβουν!
Ντρεπόμουν. Τα λαμπάκια μου δεν άναβαν. Από την ώρα που ξανάναψα τη μηχανή, ως την ώρα που βρέθηκα (για δεύτερη φορά) στο συνεργείο της αντιπροσωπείας, τα λαμπάκια ήταν ερμητικά σβηστά. Σαν τίτλο ταινίας του Κιούμπρικ. Λάμπες ερμητικά σβηστές. Και τώρα τι κάνουμε;
-Θα πάτε στο καλό κι όταν ξανανάψουν θα έρθετε εδώ, με αναμμένη μηχανή, να το βάλουμε στον κομπιούτερ, να δούμε τι θα μας πει.
Εμένα προσωπικά, ο δικός μου κομπιούτερ, με τον οποίο έχουμε μια σχέση χρόνων (μέσω συνεχών αναβαθμίσεων) δεν μου έχει πει ποτέ τίποτα. Τώρα πώς ένας κομπιούτερ που δεν τον γνωρίζω θα μου ‘πιανε κουβέντα, μυστήριο…
Τα λαμπάκια ξανάναψαν μια βδομάδα μετά. Ακολούθησα τις οδηγίες.
-Τι, τώρα ήρθατε; Τώρα έχουμε δουλειά. Δυο αυτοκίνητα στις ράμπες κι άλλα τρία περιμένουν.
Κι εγώ, με αναμμένη μηχανή, ντροπιασμένος για δεύτερη φορά(ή, μήπως, για τρίτη;) πήρα το δρόμο του γυρισμού, του αποχωρισμού, κλαίω για την ώρα που δεν θα ‘χω πια ψυχή να σου πω σ΄αγαπώ…
Ο Θεός μ αγαπάει. Τα λαμπάκια ξανάναψαν όταν πήγαινα το αυτοκίνητο για σέρβις.
-Τώρα μάλιστα… Όχι σαν την άλλη φορά που θα μας κόβατε από τη δουλειά μας…
Αισθάνθηκα περήφανος για τα εύσημα που μου απέδωσαν. Προβληματίστηκα, όμως, όταν πήγα να παραλάβω το αυτοκίνητο και μου ανακοίνωσαν πως το μόνο πρόβλημα ήταν τα υγρά των φρένων.
Πήρα το αυτοκίνητο κι έφυγα. Την επόμενη μέρα, τα λαμπάκια μου, ήταν πάλι αναμμένα. Πήγα να διαμαρτυρηθώ.
-Α, δεν ξέρω τι σας είπε ο Κώστας, αλλά καλά θα κάνετε να αφήσετε το αυτοκίνητο εδώ, να το ψάξουμε. Αυτά τα πράγματα είναι επικίνδυνα.Ο Κώστας έλειπε σε άδεια. Την επομένη της επισκευής, έφυγε για Θάσο. Μπροστά μου ήταν ο Γιάννης. Και πίσω μου γκρεμός. Εδώ και τέσσερις μέρες είμαι χωρίς αυτοκίνητο. Ούτε να ποστάρω δεν είχα όρεξη. Περιμένω τη διάγνωση. Γιατρέ μου, θα ζήσω;
Σχόλια