Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι περιπέτειες του Νίκι Λάουντα 1


Εγώ με τα μηχανήματα (που κινούνται πάνω σε ρόδες) δεν τα πάω και πολύ καλά. Να οδηγώ γνωρίζω -αυτό έλειπε, μετά από 25 χρόνια πίσω από το τιμόνι. Αλλά όταν ακούω κάποιους φίλους να κάνουν λόγο για εκκεντροφόρους, ροπές, προσφύσεις, μπουζί και πλατίνες, τους κοιτάζω με το βλέμμα του ψημένου ψαριού. Μόνον για πλατίνες έχω ακούσει κάτι κι αυτές όταν τις ονομάτιζε η πρώην γυναίκα μου (πάντα ήθελε μία δεμένη με λευκόχρυσο).

Όταν, λοιπόν, άναψαν τα δυο λαμπάκια στο ταμπλό, έκανα ό,τι και η ξανθιά οδηγός: άνοιξα το μάνιουαλ. Λαμπάκια, λαμπάκια, λαμπάκια… σελίδα 45. Λαμπάκι φλας δεξιά, λαμπάκι φλας αριστερά, λαμπάκι αλάρμ, λαμπάκι EDS, λαμπάκι ABS (όπα, αυτό ανάβει, για να βρούμε και το άλλο), λαμπάκι ζώνης ασφαλείας, λαμπάκι για φώτα ομίχλης μπροστά, λαμπάκι για φώτα ομίχλης πίσω (όταν περνάς από το αεροδρόμιο Μακεδονία είναι πολύ χρήσιμα), λαμπάκι για τα μεγάλα φώτα, λαμπάκι για τα μικρά φώτα, λαμπάκι χειρόφρενου (όχι, όχι αυτό), λαμπάκι φρένων(ΓΙΕΣ!!!).
«Όταν τα δύο αυτά λαμπάκια ανάψουν ταυτόχρονα, ακινητοποιήστε το όχημα και απευθυνθείτε στην αντιπροσωπεία». Μήνυμα σαφές. Πιο σαφές κι από αυτό που έδωσαν στην Κανέλλη οι διαρρήκτες του γραφείου της. Ακινητοποίησα, λοιπόν, το όχημα και πήγα στην αντιπροσωπεία.
-Τι, έτσι ήρθατε;
Δηλαδή πώς να ερχόμουνα; Ο βλοσυρός μουτζουρωμένος μηχανικός δεν άφηνε περιθώρια να την κάνω την ερώτηση. Έσκυψα το κεφάλι και, μισή ώρα αργότερα, επέστρεφα με το αυτοκίνητο.
-Ε, τώρα δεν ανάβουν!
Ντρεπόμουν. Τα λαμπάκια μου δεν άναβαν. Από την ώρα που ξανάναψα τη μηχανή, ως την ώρα που βρέθηκα (για δεύτερη φορά) στο συνεργείο της αντιπροσωπείας, τα λαμπάκια ήταν ερμητικά σβηστά. Σαν τίτλο ταινίας του Κιούμπρικ. Λάμπες ερμητικά σβηστές. Και τώρα τι κάνουμε;
-Θα πάτε στο καλό κι όταν ξανανάψουν θα έρθετε εδώ, με αναμμένη μηχανή, να το βάλουμε στον κομπιούτερ, να δούμε τι θα μας πει.
Εμένα προσωπικά, ο δικός μου κομπιούτερ, με τον οποίο έχουμε μια σχέση χρόνων (μέσω συνεχών αναβαθμίσεων) δεν μου έχει πει ποτέ τίποτα. Τώρα πώς ένας κομπιούτερ που δεν τον γνωρίζω θα μου ‘πιανε κουβέντα, μυστήριο…
Τα λαμπάκια ξανάναψαν μια βδομάδα μετά. Ακολούθησα τις οδηγίες.
-Τι, τώρα ήρθατε; Τώρα έχουμε δουλειά. Δυο αυτοκίνητα στις ράμπες κι άλλα τρία περιμένουν.
Κι εγώ, με αναμμένη μηχανή, ντροπιασμένος για δεύτερη φορά(ή, μήπως, για τρίτη;) πήρα το δρόμο του γυρισμού, του αποχωρισμού, κλαίω για την ώρα που δεν θα ‘χω πια ψυχή να σου πω σ΄αγαπώ…
Ο Θεός μ αγαπάει. Τα λαμπάκια ξανάναψαν όταν πήγαινα το αυτοκίνητο για σέρβις.
-Τώρα μάλιστα… Όχι σαν την άλλη φορά που θα μας κόβατε από τη δουλειά μας…
Αισθάνθηκα περήφανος για τα εύσημα που μου απέδωσαν. Προβληματίστηκα, όμως, όταν πήγα να παραλάβω το αυτοκίνητο και μου ανακοίνωσαν πως το μόνο πρόβλημα ήταν τα υγρά των φρένων.
Πήρα το αυτοκίνητο κι έφυγα. Την επόμενη μέρα, τα λαμπάκια μου, ήταν πάλι αναμμένα. Πήγα να διαμαρτυρηθώ.
-Α, δεν ξέρω τι σας είπε ο Κώστας, αλλά καλά θα κάνετε να αφήσετε το αυτοκίνητο εδώ, να το ψάξουμε. Αυτά τα πράγματα είναι επικίνδυνα.Ο Κώστας έλειπε σε άδεια. Την επομένη της επισκευής, έφυγε για Θάσο. Μπροστά μου ήταν ο Γιάννης. Και πίσω μου γκρεμός. Εδώ και τέσσερις μέρες είμαι χωρίς αυτοκίνητο. Ούτε να ποστάρω δεν είχα όρεξη. Περιμένω τη διάγνωση. Γιατρέ μου, θα ζήσω;

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Είσαι μεγάλο θύμα φιλαράκι. Στην ΕΛλάδα με την ευγένεια δεν καταφέρνεις τίποτα. Παίξ' το λίγο τσαμπουκάς. Ύψωσε τον τόνο της φωνής σου. Χτύπα το χέρι στο καπό (άλλου αυτοκινήτου). Απείλησε με δυσφήμιση και αν δε δεις αντίδραση με μήνυση. Στοίχημα ότι σε εξυπηρετούν επί τόπου και χωρίς πολλά - πολλά; Τζάμπα μάγκες ρε, τζάμπα μάγκες! Θύμα, έ θύμα!
Ο χρήστης pwlina είπε…
Και τι τα λαμπάκια δεν είναι τίποτα..που να σου σβήνει το αυτοκίνητο με το που κατεβάζεις από τρίτη δευτέρα και να κλειδώνει το τιμόνι!Να πρέπει να κάνεις έτσι ταξίδι Λευκάδα-Αθήνα (γιατί ο μηχανικός του αυτοκινήτου είναι σαν το γιατρό..δεν εμπιστεύεσαι κι όποιον κι όποιον!)και στο τέλος να φτάνεις εκεί και να σου λένε δεν έχει τίποτα το αυτοκίνητο (εννοείται αφού το έχουν κρατήσει 3 μέρες το λιγότερο!)τι δεν έχει τίποτα @#$@#$%΅$^@$#@$#@! μου σβήνει στα χέρια σου λέω!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ