H ΦΩΝΗ από τη Ζανζιβάρη

Μια blogoφίλη μετατράπηκε σε φίλη, πριν δυο μέρες. Κι ήταν αυτή που μου θύμισε τον Φαρούκ Μπουσάρα, περισσότερο γνωστό ως Φρέντι Μέρκιουρι. Τη ΦΩΝΗ. Τον τραγουδιστή που ερμήνευσε, με χαρακτηριστική ευκολία, ροκ, σόουλ, όπερα, ντίσκο κι ό,τι άλλο έπεσε στο χέρι του.
Η φίλη, γνήσια ρόκερ -κάτι που το δείχνεις με τη ζωή σου κι όχι αποκλειστικά με τα ακούσματά σου- είχε στο κινητό της το Γουί Γουίλ Ροκ Γιου, κορυφαιο κομμάτι των Κουίν, του συγκροτήματος του Μέρκιουρι. Και μου δωσε την ευκαιρία να ανασύρω ένα dvd που είχα καιρό να δω:

Ήταν το 1970, όταν ο Μέρκιουρι κατέληξε σε συνεργάτες: Μπράιαν Μέι, Ρότζερ Τέιλορ και, μερικούς μήνες αργότερα ο Τζον Ντίκον, ήταν αυτοί που τον συνόδεψαν σε ένα απίστευτο ταξίδι. Μας έφερεραν τα νέα από τον κόσμο. Από το Κουίν 1, ως το Μέιντ Ιν Χέβεν, ο ένας δίσκος καλύτερος από τον άλλον.

Η σκηνική παρουσία του Μέρκιουρι δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου. Παίζει με το κοινό, από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Μας βούτηξε στο ροκ, μας έκανε να αισθανθούμε λίγη μαγεία, μας πήρε από το χέρι και μας πήγε μια βραδιά στην Όπερα, μια μέρα στις κούρσες, μας υποσχέθηκε τζαζ και μας έκανε να χορέψουμε με ντίσκο, μας έκανε πρωταθλητές κόσμου. Κρίμα που χάθηκε τόσο γρήγορα.

Από την άλλη, όμως, ποιος θέλει να ζήσει για πάντα;