Ο Διαστήματας χορεύει τα μπλουζ

Εμ, τι νομίζατε; Ότι μόνον η Κυρία θα Τραγουδάει τα Μπλουζ; Μεγάλο σας λάθος. Ο Διαστήματας τα χόρεψε κι όλας!
Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι: Όταν ήμην νεανίας, προ αμνημονεύτων ετών, ήτις θα ήτο σωφρονέστερον να μην αναφέρομεν επακριβώς την χρονολογίαν (παρατώ και την καθαρεύουσα γιατί εδώ μέσα στα blog είναι κάτι blogers που μου ρίχνουν σε χρόνια και την είχαν μάθει απ έξω κι ανακατωτά), τα μπλουζ δεν είχαν καμία σχέση με… τα μπλουζ. Τα τραγούδια των μαύρων, αυτές τις υπέροχες παραλλαγές των γκόσπελς, τα λέγαμε «νέγρικα». Από εκεί προήλθε κι εκείνος ο κορυφαίος δίσκος του Μάνου Λοΐζου, «Τα Νέγρικα», με τη Μαρία Φαραντούρη, στα οποία, δεύτερη φωνή κάνει ο… Μανώλης Ρασούλης!

Και τα μπλουζ; Τα μπλουζ, κυρίες μου και κύριοι ήταν… οι μπαλάντες. Ο,τιδήποτε σλόου. Αυτά ήταν τα μπλουζ για μας. Υπήρχαν τα σέικ, που χορεύονταν σε… ζωηρό ρυθμό και τα μπλουζ, που έπαιρνες τη ντάμα αγκαλιά και τα περιμέναμε πώς και πώς, για να κατέβουν λίγο πιο κάτω τα χέρια, να πιάσουν μια μέση, να αισθανθούν έναν άλλον άνθρωπο σε απόσταση αναπνοής, να ζεσταθεί ο ένας από το κορμί του άλλου, να νοιώσει η μία καρδιά την άλλη.
Το πρώτο μπλουζ ήταν μεγάλη υπόθεση. Πότε θα το χορέψεις; Με ποιαν; Στήνονταν ολόκληρες κομπίνες, για να έρθεις κοντά με εκείνην που ήθελες, να βρεθείτε την κατάλληλη στιγμή ο ένας δίπλα στον άλλον και να κάνεις την πολυπόθητη ερώτηση:
«Χορεύουμε»;
Ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μας ότι και «η άλλη πλευρά» κατάστρωνε τα δικά της σχέδια, για να βρεθεί στο ίδιο σημείο, ή να μας βοηθήσει. Κι όλα αυτά, για ένα φιλί. Τρυφερό, απαλό, την ώρα του χορού. Κι έπειτα, χέρι-χέρι ως την πόρτα του σπιτιού της κι εκεί, μόνιμη επωδός:
«Καληνύχτα»!
«Καληνύχτα»…
Από εκεί βγήκε κι ο τίτλος: «Καληνυχτάκιας»! Όπου «καληνυχτάκιας» ήταν ο νεανίας ο οποίος δεν κατάφερνε να αποσπάσει τίποτε άλλο, παρά μόνον την ευχή, για καλή νύχτα κι όνειρα γλυκά. Ο ακίνδυνος. Ήταν αυτός στον οποίο εμπιστεύονταν οι περισσότεροι τη γκόμενα, για να την πάει σπίτι, αν εκείνοι σκόπευαν να συνεχίσουν τη βραδιά «με τα παιδιά». Εμένα μου είχε μπει στο μάτι (κι όχι μόνον) η Χριστίνα. Η Χριστίνα ήταν σκέτη φωτιά. Αδύνατη (τότε κι εγώ αδύνατος ήμουν, άντε το πολύ – πολύ να με έλεγε κάποιος «γεματούτσικο»), ξανθιά, με σγουρά κοντά μαλλιά. Κυκλοφορούσε με μίνι, μπότες και (φυσικά) ποδιά! Γιατί τότε, οι μαθήτριες, κυκλοφορούσαν με ποδιά. Μπλε, με άσπρο γιακαδάκι, όλες ίδιες.
Το κακό με τη Χριστίνα ήταν ένα: Ήταν μεγαλύτερη. Είχε χάσει μια χρονιά λόγω ασθένειας κι ήμουν μικρότερός της. Ήμουν, όμως, ερωτευμένος. Κι ήθελα να χορέψω ένα μπλουζ μαζί της.
Η ευκαιρία δόθηκε στο σπίτι του Θανάση. Ο Θανάσης, ψηλός και ξανθός, με μάνα Γερμανίδα και πατέρα Έλληνα, είχε έρθει εκείνη τη χρονιά, από το Βούπερταλ, στη Θεσσαλονίκη. Κι είχε φέρει μαζί του ένα στερεοφωνικό Dual άλλο πράμα! Γιατί τότε η ύπαρξη στερεωφονικού στο σπίτι ήταν πράγμα δύσκολο. Για να καταλάβετε, είχα αγοράσει με χρήματα που μάζεψα εργαζόμενος, το καλοκαίρι, ένα πικ απ Technics και οι οικονομίες μου εξαντλήθηκαν εκεί. Με τα χίλια ζόρια είχα καταφέρει τη μάνα μου να τσοντάρει κάτι λίγα και να πάρω έναν ραδιοκασετοφωνοενισχυτή (αυτό κι αν ήταν μηχάνημα) Crown με δυο ηχεία Bose. Τα ηχεία καλά, το υπόλοιπο μάπα το καρπούζι. Έτσι, όταν ο Θανάσης έβαζε το Whish you were here, αναστέναζε η γειτονιά.

Το στερεοφωνικό ήταν και η πρώτη γκομενοπαγίδα. Άκουγαν τη μουσική, κοιτούσαν στα μπαλκόνια κι εκεί καραδοκούσαμε εμείς: εγώ, ο Θανάσης κι ο Θόδωρος –άλλος μετανάστης εκ Γερμανίας- μαζί με τον Λάζαρο, κιθαρίστα σε συγκρότημα.
Εγώ κι ο Λάζαρος είχαμε τη φήμη των μουσικών. Και καλά ο Λάζαρος, έπαιζε. Εγώ; Πού στο καλό την είχα αποκτήσει αυτήν τη φήμη; Το μόνο που έπαιζα, με καλά αποτελέσματα, ήταν το πουλάκι μου. Όμως για έναν μυστήριο λόγο η φήμη πως ήμουν ο ντράμερ του συγκροτήματος του Λάζαρου είχε φουντώσει. Κι εγώ, φυσικά, δεν είχα κάνει το παραμικρό για να την ξεφουντώσω.
Η αλήθεια είναι ότι, με τη μουσική ήμουν παθιασμένος. Και, με το Σωτήρη, που έπαιζε αρμόνιο, είχαμε γράψει κάποια τραγούδια. Ο στιχουργός ήμουν εγώ κι ο συνθέτης εκείνος. Αλλά ως εκεί.
Η φήμη, όμως, είναι κακό πράγμα. Γιατί οι μουσικοί, λέει, είναι άστατοι χαρακτήρες, γκομενιάρηδες κι έτσι, η Χριστίνα, δεν ήθελε ούτε να το ακούει. Ήταν και μεγαλύτερη… Παρόλα αυτά, εγώ έπλεκα τον ιστό μου, ως άνδρας αράχνη, να αρπάξω το μυγάκι. Πού να ΄ξερα.
Σ ένα «από το τίποτα πάρτι»(σ.σ. πάρτι που ξεκινούσαν όταν έφευγαν οι δικοί μας από το σπίτι, χωρίς αιτία, χωρίς να γιορτάζει κάποιος, στα οποία συμμετείχαν λίγοι) βρέθηκε απέναντί μου η Χριστίνα. Η γκομενοπαγίδα του Θανάση είχε λειτουργήσει καλά. Όμως, συν τοις άλλοις, ο Διαστήματας ΔΕ ΧΟΡΕΥΕ!
Ή, μάλλον, χόρευε, αλλά χόρευε ροκ! Διαλυόταν κυριολεκτικά, στην πίστα, χωρίς να έχει πάρει το παραμικρό. Έκανε σπαγκάτο, μαγκάτο κι ό,τι άλλο θέλετε, μιμούνταν τους κιθαρίστες, τους ντράμερ, τους μπασίστες, τον Κιθ Τάουνσεντ, τον Φρέντι –Η ΦΩΝΗ- Μέρκιουρι, τον Τζόνι Ρότεν, τον Ρότζερ Ντάλτρι και, πάνω από όλα, τον ΘΕΟ Ίαν Γκίλαν –κι όλους αυτούς μαζί. Αλλά μπλουζ, ούτε να τα δει, ούτε να τα μυρίσει. Για να ΄ρθει κοντά, όμως, με τη Χριστίνα, έπρεπε να κάνει την καρδιά του πέτρα. Και σβήσαν τα φώτα, ανάψαν τα φωτορυθμικά κι έβαλε ο Θανάσης το Highway Star κι έγινε κόλαση! Χόρεψα με την ψυχή μου –από κοντά κι η Χριστίνα, αλλά και μια φίλη της, η Αλέκα, που ήταν ίδια η Χριστίνα στο μελαχρινό, αλλά πιο τρελή.

Με το που τέλειωσε το τραγούδι, Χριστίνα, Αλέκα και Διαστήματας, είχαν γίνει ένα. Κι ο Θανάσης, σίγουρος πως είμαι δίπλα στο αντικείμενο του πόθου μου, αλλάζει δίσκο και βάζει το Epitaph (το… μπλουζ που λέγαμε). Απλώνω τα χέρια μου προς τη Χριστίνα και βρίσκομαι αγκαλιά με την Αλέκα! Γιατί, όπως σας είπα, και η άλλη πλευρά οργάνωνε το δικό της σχέδιο δράσης.

Από τότε μίσησα τις ξανθές. Πέρασα, όμως, δυο πολύ ωραία εφηβικά χρόνια με την τρελή μελαχρινή. Ήταν εκείνη που μου έμαθε τα πραγματικά μπλουζ, όπως αυτά της Νίνα Σιμόν. Κι έγινα πράσινος από τη ζήλεια όταν, τελικά, με παράτησε για να ζήσει τη ζωή της, επειδή είχα γίνει, από ρόκερ – στρείδι.
Παντρεμένη πλέον, με δυο παιδιά, τη συνάντησα στο σούπερ μάρκετ. Έσπρωχνε ένα γεμάτο καρότσι κι ένα σγουρομάλλικο τερατάκι, με τεράστια μαύρα μάτια σαν τα δικά της, την τραβούσε από το παντελόνι. Τη Χριστίνα, με το τέλος εκείνης της χρονιάς, δεν την ξανάδα.

Έχασε.