Το Σάκχαρό μου γαμώ!

Τρίτο ποστ για αρρώστειες; Ε, όχι!
Ε, ναι! Τέτοιο πράγμα δε μου έχει ξανασυμβεί. Δέκα μέρες συμπληρώθηκαν από τότε που χτύπησε η ίωση και η βελτίωσή μου είναι ελάχιστη! Απίστευτο πράγμα. Όχι ότι είμαι κανένα θηρίο, από πλευράς υγείας, αλλά ως τώρα, τέτοιου είδους παρατεταμένες ασθένειες δεν τις είχα.
Ένας παθολόγος μου ΄βαλε ψύλλους στα αυτιά:
"Πώς πάει το σάκχαρό σου";
"Δόξα τω Θεώ"...
"Δε σε ρώτησα για να κάνουμε ευχέλαιο. Για να μου πεις σε ρώτησα".
"Εμ, θα ΄ναι. Δε θα ΄ναι";
"Πού θα ΄ναι; Στα 200; Πάνω από 200, κάτω από 200";
"Εκεί γύρω"...
"Δε μου λες, θα στα βγάζω με το τσιγκέλι, λες και είσαι ο Σταλόνε στο τελευταίο Ρόκι; Λέγε"!
"Ε, δε μετριέμαι και κάθε τόσο"...
Εκεί, λοιπόν, έμαθα ότι το σάκχαρο είναι άτιμο πράμα. Δε σημαίνει ότι είσαι γλυκό αγόρι, όταν το έχεις. Ούτε ότι, αποκλειστικά, θα πρέπει να προσέχεις την καρδιά σου. Έμαθα ότι ευθύνεται ακόμη και για τη διάρκεια μιας... ίωσης.
"Γι αυτό μου κατσικώθηκε η δική μου και δε λέει να φύγει";
"Γι αυτό"!
"Και τι πρέπει να κάνω; Εγώ γλυκά, τώρα τελευταία, δεν πολυτρώω"...
"Όταν λες δεν πολυτρώς, τι ακριβώς εννοείς; Τι είναι το πολύ και τι είναι το λίγο";
"Δυο καταϊφια είναι πολλά"...
"Δυο καταϊφια είναι καταστροφικά, δεν είναι πολλά".
"Τη μέρα";
"Το μήνα"!
"Και τη μέρα";
"Ποια μέρα, άνθρωπέ μου; Εσύ, όχι μόνον δεν πρέπει να τρως γλυκά, πρέπει να κόψεις κι άλλες τροφές που ανεβάζουν το σάκχαρο"...
"'¨Οπως";
"Όπως μακαρόνια, ρύζια, πατάτες, ριζομακάρονα, λευκό ψωμί, πίτες κάθε είδους, αρτοσκευάσματα κάθε είδους, τέτοια πράγματα".
"Έχω και λίγη πίεση"...
"Άρα δεν μπορείς να τρως τυριά, αλμυρά, τηγανητά, αρνιά και κατσίκια και, φυσικά, χοιρινά"...
Καταλήξαμε ότι μπορώ να τρώω ψάρι, μοσχάρι, κοτόπουλο, ψάρι, μοσχάρι, κοτόπουλο. Βραστά ή ψητά. Κι όταν τα βαρεθώ, μπορώ να τρώω ψάρι, μοσχάρι, κοτόπουλο. Και καμία φορά, να σπάω τη σειρά και να τρώω ψάρι, κοτόπουλο, μοσχάρι. Άπαχα. Με μαύρο ψωμί. Και ανθότυρο -όχι άλλο τυρί.
Φυσικά μπορώ να τρώω ωμές σαλάτες: Μαρούλια, μαρούλια, μαρούλια και μαρούλια. Μπορώ να τρώω και χόρτα, δηλαδή και μπρόκολα και κουνουπίδια, αλλά χωρίς λάδι και λεμόνι, να τα φάτε εσείς. Τι είμαι εγώ; Κρι - κρι;
Από φρούτα, λίγα! Ένα μήλο. Ένα αχλάδι. Μία μπανάνα. Αυτά. Τα πορτοκάλια ανεβάζουν την πίεση. Τα λεμόνια τη ρίχνουν, επιτρέπονται, αλλά προτιμώ να φάω το πόδι μου ως το γόνατο. Επιτρέπονται και τα γκρέιπ φρουτ, αλλά εγώ προτιμώ τον κροκόδειλο, που κάνει και ωραίες Λουί Βιτόν. Α! Ξέχασα! Μπορώ να τρώω και σταφύλι! Πέντε ρόγες.
"Γιατρέ, με έχεις μπερδέψει με σπουργίτι"!
"Λάθος κάνεις φίλε μου. Εσύ σε μπέρδεψες με τον Ντάμπο. Κι εσύ, ούτε καν πετάς"...
"Καταβάλω φιλότιμες προσπάθειες, όμως"...
"Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις"...
Ιδού, λοιπόν, το τεράστιο ερώτημα: Να τα ξεχάσω; Να ζήσω χωρίς όλα αυτά; Χωρίς ένα προφιτερόλ, για τις δύσκολες ώρες; Μια μαρκησία; Έστω ένα γλυκό του κουταλιού (φιρικάκι, κατά προτίμηση); Ειδικά τώρα που, στο Μέτσοβο και το Πήλιο ετοιμάζεται η νέα παραγωγή κυδονόπαστας; Τώρα που έρχονται τα Χριστούγεννα και τα κουραμπιεδάκια θα με καλούν από τις βιτρίνες να τα σώσω, έτσι που θα είναι το ένα κάτω από το άλλο;
Και σας ρωτώ (ξανά): Ποιο είναι πιο ωραίο θέαμα; Οι χιονισμένες Άλπεις ή ένα χιονισμένο πιάτο κουραμπιέδες από την Νέα Καρβάλη Καβάλας; Το λιώσιμο του παγετώνα ή το λιώσιμο της κρέμας από μία Πουτίγκα Λιτοχώρου; Η μαύρη ήπειρος ή μια μαύρη καριόκα Ξάνθης; Το άρωμα των λουλουδιών ή το άρωμα των λουκουμιών της Σύρου; Η αίσθηση του καλοκαιριού ή η αίσθηση από έναν ακανέ Σερών που λιώνει στο στόμα; Η Σιέρα Λεόνε ή τα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο ξεροτήγανα Ηρακλείου; Οι τσίγκινοι μαχαλάδες της Αλεξάνδρειας ή τα, συμμετρικά κομμένα, κομμάτια από το ραβανί Χοχλιούρου (από τη Βέροια);
Και, τέλος, ένα καμπαλίτο στα ανοιχτά της Καραϊβικής, ή ένα καταϊφι καταμεσίς ενός γεμάτου σιρόπι ταψιού;(Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχω πει κουβέντα για χαλβά σιμιγδαλένιο, μπακλαβά, σουτζούκ λουκούμ, καραμελωμένα στραγάλια, μάντολες, αμυγδαλωτά.
Φίλες και φίλοι, καλώς ήρθατε στο blog μου, για τα περαστικά. Καθίστε αναπαυτικά. Σήμερα κερνάω, γλυκό του κουταλιού σταφύλι και, για να δροσιστείτε, βυσσινάδα. Από εκείνη την παλιά. Που έφτιαχνε η γιαγιά μου. Που έβαζε ένα κουτάλι βύσινο γλυκό σε ένα ποτήρι δροσερό νερό (από το πηγάδι) και σκοτωνόμασταν ποιος θα πρωτοπιεί.