Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια ώρα στη βροχή, για τον Αλέξη

Δεν άνοιξε μύτη. Άνοιξαν, όμως, οι καρδιές.
Αίμα δεν έτρεξε. Τρέξανε δάκρυα.
Κανέναν δεν άφησε ασυγκίνητο η διαμαρτυρία των σπουδαστών της Σχολής Θεάτρου του Κ.Θ.Β.Ε., για τον 16χρονο Αλέξη. Τα παιδιά της σχολής στέκονταν, μέσα στη βροχή, ακίνητα, βουβά. Έκρυβαν μάτια, στόματα και αυτιά, με τα χέρια τους. Όσοι πήγαιναν στο Βασιλικό Θέατρο για την παράσταση, κατέβασαν τις ομπρέλες -εβρεχε καταρρακτωδώς εκείνη την ώρα- και στάθηκαν κι εκείνοι, έστω για λίγα λεπτά, μέσα στη βροχή.
Στη μνήμη του Αλέξη...
Ετικέτες

Σχόλια

Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
όλοι τουτες τις μερες, στεκόμαστε βουβοί΄κι ακίνητοι στη βροχή Διαστήματα
όλοι..
13/12/08, 11:27 π.μ.
Ο χρήστης diastimata είπε…
Βουβοί κι ακίνητοι... Ναι, έτσι πρέπει! Έβαλα και φωτογραφίες σήμερα. Δες...
16/12/08, 12:25 π.μ.
Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Καλή Χρονιά!

Καλώς τα παιδιά! Καλώς ήρθατε στο φτωχικό μου! Για περάστε... Περάστε... Παρακαλώ, ο πρώτος, να σπάσει το ρόδι στο κατώφλι. Όλοι χωράτε. Όλοι οι καλοί χωράτε. Αλλά και για τους κακούς θα δώσουμε μια θέση στον καναπέ, μέρες που είναι. Ακόμη και σ αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι είναι τα blog, τι σημαίνει ελευθερία του λόγου, ή που δεν τους συμφέρει η ελευθερία αυτή, αλλά την μετρούν και την κόβουν κατά το δοκούν. Σα μια κάλτσα. Αλλά ας αφήσουμε τις γκρίνες. Κι ας κόψουμε, πρώτα από όλα, τη βασιλόπιτά μας. Ανοίχτε τις σαμπάνιες, τσουγκρίστε τα ποτήρια, ευχηθείτε, γιατί ήρθε ο νέος χρόνος. Μικρούλης είναι ακόμη, με ματάκια σχιστά, κινέζικα, γιατί μέσα στο 2008 όλο για την Κίνα θα μιλάμε, τόσο λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, όσο και λόγω της μεγάλης ανάπτυξης σ αυτήν τη χώρα, που, ώρα είναι πλέον, να αρχίσει να κοιτάζει λίγο και το θέμα της μόλυνσης. Γιατί καλό είναι το ανάθεμα που ρίχνουμε στον Μπους και τους οπαδούς του (τους Μπούστηδες αυτού του κόσμου, του δυτικού), αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι περ...
35 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν...
20 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα