Η μετακόμιση (μέρος 1ο)

Όλα άρχισαν πριν δυο μήνες. Όταν η κυρα-Μαρίκα με βρήκε στην είσοδο της πολυκατοικίας και μου είπε:
"Μήπως μπορείς να ειδοποιήσεις την ξαδέλφη σου τη μεσίτρια, να μου βρει ένα διαμερισματάκι; Γιατί πήρε μετάθεση ο γιος μου και έρχεται Θεσσαλονίκη -κι όπως να το κάνουμε, δεν μπορεί το παιδί να μείνει με την οικογένειά του κι εμένα στο σπίτι"...
Με ζώσανε τα μαύρα φίδια. Γιατί, δηλαδή, δεν μπορούσε ο κανακάρης της να μείνει στο ίδιο σπίτι με τη μάνα του; Μιλάμε για σπίτι 110 τετραγωνικών, με τρία δωμάτια. Αυτός, η γυναίκα του, ο ανήλικος γιος του και η γραία. Από ένα δωμάτιο να πάρουν ο καθένας, πάλι τους περίσσευε ένα σαλόνι, μια κουζίνα και δύο τουαλέτες. Α! Και μια αποθήκη, ένα πατάρι, ένα χολ και δυο μπαλκόνια τεράστια. Και πάρτι, που λέει ο λόγος, να ήθελαν να στήσουν, μια χαρά θα τα κατάφερναν.
Η κυρα-Μαρίκα ήταν η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος όπου έμενα. Είχαμε - δεν είχαμε ενάμιση χρόνο, που είχαμε μετακομίσει εκεί. Το ενοίκιο, 550 ευρώπουλα, ούτε λίγα, ούτε και πολλά. Θέση πάρκιγκ και σε απόσταση δέκα λεπτών από το κέντρο (όταν δεν είχε κίνηση. Γιατί στη Θεσσαλονίκη, όταν έχει κίνηση, μπορεί να κάνεις και δυο ώρες για να κυκλώσεις ένα τετράγωνο). Όπως καταλαβαίνετε, για μένα χτυπούσε η καμπάνα...
Κι όχι μόνο χτύπησε, αλλά μας ξεκούφανε. Λες κι άρπαξε το σχοινί ο Κουασιμόδος, τρελός κωδωνοκρούστης κι άρχισε να τη βαράει με μανία. Γιατί η ξαδέλφη μου η μεσίτρια ενδιαφέρθηκε, βρήκε στη γραία τρία - τέσσερα διαμερίσματα (το ένα, μάλιστα, στο ίδιο οικοδομοικό τετράγωνο), αλλά εκείνη δεν ικανοποιούνταν με τίποτα. Και γιατί να ικανοποιηθεί; Σπίτι είχε. Όχι ένα, αλλά δύο: Ένα εκείνο που καθόταν η ίδια κι ένα εκείνο που καθόμουν εγώ. Μια έτσι θα έκανα και θα βρισκόμουν εκτός.
Και βρέθηκα. Μπήκα στο τριπάκι να φύγω. Να φύγω και να μην την ξαναδώ. Όμως, δεν τα είχα λογαριάσει σωστά.
Πρώτα ήρθε η ώρα της επιλογής. Να βρω άλλο σπίτι. Διαμέρισμα, φυσικά. Περίπου 100 με 11ο τετραγωνικά (3.200 τίτλοι βιβλίων και 6.400 τίτλοι ταινιών σε dvd, ένα home theater και μια ευπρεπής cdθήκη -τα βινύλια δεν τα μετράμε- μαζί με ένα αρχείο από την εργασία μου, που χρονολογείται από το 1983, ε, δεν είναι ό,τι το ευκολότερο για να χωρέσουν σε λιγότερα τετραγωνικά). Άφησα την ξαδέλφη τη μεσίτρια στην άκρη (τέτοιο... χερικό που μας είχε κάνει την προηγούμενη φορά, μη χέσω...), έβαλα έναν φίλο μεσίτη και ξεκίνησα κι εγώ να βλέπω κολώνες...
Το τηλέφωνο πήρε φωτιά:
"Γειά σας, για ένα διαμέρισμα που νοικιάζετε"...
"Ναι, είναι πολύ καλό"...
"Πόσα τετραγωνικά είναι";
"Εσείς πόσα θέλετε";
"Εγώ θέλω πάνω από 100..."
"Ε, τόσα είναι περίπου..."
"Όταν λέτε περίπου";
"10 πάνω, 10 κάτω, θα τα βρούμε"!
Τι να βρούμε, άνθρωπέ μου; Τρεις βιβλιοθήκες κι ένα home theater έχω να χωρέσω. Κι αν δε χωράνε τι θα κάνω, δηλαδή; Θα βγάλω την οθόνη στο μπαλκόνι, να κάνω δημόσιες προβολές;
Με άλλους κολλούσαμε στα χρήματα:
"Και πόσο το δίνετε";
"Θα το συζητήσουμε"...
"Ναι, πείτε μου, όμως, περίπου πόσα ζητάτε, γιατί αν μου πείτε 800, δε θα ταλαιπωρηθείτε κι εσείς, δε θα ταλαιπωρηθώ κι εγώ".
"Εσείς πόσα θέλετε να δώσετε";
Εγώ δε θέλω να δίνω μία! Μα ήταν κουβέντα αυτή; Κι αν του έλεγα 400 θα ήταν εντάξει; Αν έλεγα 600 μήπως ήταν καλύτερα; Και για ποιον λόγο δε γράφουν την τιμή στις αγγελίες; Να γλιτώσουν κι αυτοί, ρε παιδί μου, από τους ενοικιαστές που δεν έχουν τόσα να δώσουν...
Σα να μην έφθαναν αυτοί, είχαμε και όσους ήταν εντάξει με την τιμή, εντάξει με τα τετραγωνικά, αλλά θύμιζαν το βλάχο μετά το γάμο κι άλλη έδειχναν, άλλη έβαζαν(παρένθεση: η έκφραση προέρχεται από τα βλαχοχώρια, όπου η νύφη, πριν πει το ναι στο συνοικέσιο, ήθελε να γνωρίζει αν θα... ευτυχήσει την πρώτη νύχτα του γάμου, ή αν θα αναζητούσε ηδονή στον κήπο με τα αγγούρια. Έτσι, ο γαμπρός κρυβόταν πίσω από τις κουρτίνες, έβγαζε την "προίκα" του από το ένωμα των κουρτινών, την έβλεπε η νύφη κι έλεγε το ναι, ή το όχι... Πολλές φορές, όμως, ο γαμπρός δεν ήταν ιδιαίτερα προικισμένος. Αντί αγγουριού, διέθετε μπάμια -και μάλιστα από τις μικρές. Έτσι, συνήθως, για να μη χάσει τη νύφη -ειδικά όταν είχε αρκετά χρήματα και μεγάλο κουράδι [κοπάδι, δηλαδή] έβαζε ο γαμπρός τον πιο προικισμένο φίλο του, να μπει αυτός πίσω από την κουρτίνα και να δείξει τα προσόντα του. Η νύφη έβλεπε το πράγμα που σάλευε, έλεγε το ναι, αλλά την πρώτη νύχτα του γάμου, διαπίστωνε πως "άλλο της έδειξαν κι άλλο της έβαλαν". Κι έτσι έμεινε η έκφραση. Κλείνει η παρένθεση).
"Πόσα τετραγωνικά είναι, λοιπόν";
"11ο. Έχει και φωτογραφίες στο site του μεσίτη"!
"Και πόσο ζητάτε";
"500. Και το συζητάω και για λιγότερα"!
Έμπαινες στο site, διάλεγες τις φωτογραφίες, τις άνοιγες κι έβλεπες το Μπάκιγχαμ. Έλεγες "να η ευκαιρία", αλλά όταν πήγαινες να δεις το κελεπούρι από κοντά, από το Σεράι βρισκόσουν στην Παράγκα του Καραγκιόζη!
"Το πλύνατε πρόσφατα";
"Γιατί το λέτε αυτό";
"Γιατί μάζεψε! Είναι 110 τετραγωνικά αυτό";
"Κοιτάξτε, στη Θεσσαλονίκη τα τετραγωνικά τα μετράμε μικτά"...
Άλλη ζημιά κι αυτή. Γιατί στη Θεσσαλονίκη μετράμε τα τετραγωνικά μαζί με τα μπαλκόνια, τους ημιυπαίθριους και το διάδρομο του ασανσέρ; Υπάρχει περίπτωση να βάλω κρεβάτι δίπλα στο κλιμακοστάσιο, να βλέπω πότε κατεβαίνει ο αποπάνω; Έλα, όμως, που "στη Θεσσαλονίκη τα τετραγωνικά τα μετράμε μικτά"...
Κι άντε όταν το σπίτι είναι μικρό. Όταν είναι ερείπιιο;
"Θα το βάψετε, φυσικά"...
"Όχι βέβαια"!
"Τότε δε θα θέλετε εγγύηση"...
"Όχι βέβαια"!
"Ούτε τη λεκάνη της τουαλέτας που είναι σπασμένη δε θα αλλάξετε";
"Όχι βέβαια"!
"Ούτε τα κουφώματα που μπαίνει ο Βαρδάρης και θυμίζει το σπίτι την πλατεία Αριστοτέλους το χειμώνα δε θα μερεμετιάσετε";
"Όχι βέβαια"!
"Είστε σίγουρος ότι μιλάτε ελληνικά και ξέρετε πάνω από δύο λέξεις";
"Αστειεύεστε κύριε";
"Έστω... Πάνω από τέσσερις λέξεις";
"Όχι βέβαια"!
"Είπα κι εγώ"...

(συνεχίζεται...)