Κυριάκος

Τον είχε βγάλει Κυριάκο. Είχε γεννηθεί Κυριακή. Έτσι έκανε ο παππούς. Την αγελάδα, την είχε βγάλει Παρασκευούλα –εκείνη είχε γεννηθεί Παρασκευή. Το γάιδαρο Τέταρτο. Και τη μάνα του Κυριάκου, Δεύτερη.

Ο Κυριάκος ήταν άλογο. Ένα πανέμορφο κόκκινο άλογο, με μια άσπρη γραβάτα στη μούρη. Πανύψηλο. Θύμιζε άλογο αγώνων. Αλλά είχε γεννηθεί σε ένα χωριατόσπιτο, έξω από τη Θεσσαλονίκη.

Εκείνος, με τα άλογα είχε μανία. Όχι απλή αγάπη. Μανία, πραγματική. Έβλεπε άλογο κι ήθελε ν΄ ανέβει επάνω. Περίμενε, το σούρουπο, στην άκρη του χωριού, να επιστρέψει ο παππούς από το μποστάνι, ή το αμπέλι, να τον πάρει με τα τραχιά χέρια του και να τον βάλει πάνω στην πλάτη της Δεύτερης, που έσερνε το κάρο, γεμάτο με φρούτα καλοκαιρινά.

Με το που γεννήθηκε ο Κυριάκος, πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, ήταν όλο στο ντάμι. Εκεί που το μικρό αλογάκι έδινε τη μικρή του μάχη να κρατηθεί στη ζωή. Γιατί εκείνα τα χρόνια, ήταν δύσκολο να κρατήσεις ζώα. Ο κτηνίατρος περνούσε μια στις τόσες, για να εξετάσει τα κοπάδια και τις αγελάδες, σε πρώτη φάση. Έτσι, τα καημένα τα νεογέννητα που προορίζονταν για υποζύγια, πέθαιναν, πολλές φορές, στα χέρια των ιδιοκτητών. Κι εκείνοι, με μάτια δακρυσμένα, όχι για το συνεργάτη που έχαναν, αλλά για την ψυχούλα που δεν τα κατάφερνε, τα φόρτωναν στο κάρο και πήγαιναν να τα θάψουν κατά το μεγάλο λιβάδι.

Εκείνο το λιβάδι είχε γίνει νεκροταφείο αλόγων και γαϊδάρων. Κι όποτε περνούσαμε από εκεί, είτε με το κάρο είτε με τα πόδια, νόμιζε ότι άκουγε χλιμιντρίσματα και γκαρίσματα. Κι ήταν, λοιπόν, μεγάλος ο φόβος του μην τυχόν και καταλήξει εκεί ο Κυριάκος.

Μεγάλωναν μαζί. Αγκαλιά. Κι ονειρευόταν τη μέρα που ο Κυριάκος θα μπορούσε να τον σηκώσει στην πλάτη του. Μόνον που, όταν ήρθε εκείνη η ώρα, ο Κυριάκος είχε γίνει… μεγάλος τζαναμπέτης. Κανέναν δεν ήθελε πάνω του. Περήφανο άτι γεννήθηκε, περήφανο άτι ήθελε να πεθάνει.

Ο μόνος που τον κατάφερνε, ήταν ο παππούς. Άλλος κανείς δεν μπορούσε μήτε να τον καβαλήσει, μήτε να τον ζέψει στο κάρο. Ο παππούς, όμως, εκείνος ο κοντούλης, γυρτός από τα βάσανα και την κούραση της ζωής, κοντοκουρεμένος, γαλαζομάτης, αδύνατος άνδρας, έκανε τον Κυριάκο, το άτι, γατάκι που χουρχούριζε…

Η σχέση τους, βέβαια, είχε περάσει από σαράντα κύματα. Και τις κλωτσιές του είχε φάει ο παππούς και στο χώμα βρέθηκε, από την πλάτη του Κυριάκου και το κάρο δεν μπορούσε να σταματήσει και του ‘μεινε κομματιασμένο, έτοιμο για καυσόξυλα, μια Παρασκευή βράδυ, από την πιλάλα του κοκκινοτρίχικου αλόγου. Αλλά, στο τέλος, ο Κυριάκος, είχε γίνει γατούλα που έτρωγε τα καρότα του από το χέρι του παππού.

Εκείνος είχε καταφέρει μόνο να τον ταΐσει μήλα. Στα μήλα, ο Κυριάκος… χουρχούριζε κι όλας. Αλλά να τον ανέβει και να ξεχυθεί στα χωράφια, όπως ονειρευόταν, δεν τα κατάφερε. Ούτε αυτός, ούτε κανένας άλλος.

Ήταν Κυριακή πρωί, όταν πέρασε, από το χωριό, εκείνος ο μυστήριος τύπος. Είδε το άλογο και πλησίασε τον παππού.

-Πόσα θέλεις να μου το πουλήσεις;

-Δεν τον επουλάω…

-Και τι θα τον κάνεις, ρε γέρο;

-Ό,τι θέλω, μαθές. Μαζί του θε να πεθάνω, αλλά δεν τον επουλάω…

Ο μυστήριος έφυγε. Κι ο παππούς συνέχισε να ξύνει το τρίχωμα του Κυριάκου, με τη βούρτσα.

Το ίδιο βράδυ, βράδυ Κυριακής, ξέσπασε φωτιά στο στάβλο. Ο Κυριάκος, κλεισμένος μέσα στο δικό του χώρο, δεν κατάφερε να σπάσει την πόρτα, παρά το ότι κλωτσούσε με όλη του τη δύναμη. Κάηκε ζωντανός.

Από τότε, ο παππούς, δεν ξαναπήρε άλογο. Έλεγε συνέχεια ότι ήταν πολύ αδύναμος για να το κουμαντάρει. Με έναν γάιδαρο έμεινε, που τον ονόμασε Μέντιο, χωρίς φαντασία και χωρίς να λογαριάσει τη μέρα που γεννήθηκε. Ούτε ονομάτισε ξανά ζωντανό του με βάση τη μέρα που γεννήθηκε. Κι ένα σκυλί, που ήρθε στην αυλή του και το περιμάζεψε, κοντοπόδαρο και βρομερό, που έμοιαζε με παραπεταμένη σφουγγαρίστρα, το ονόμασε Λάσι, σαν το κόλεϊ-σταρ.

Εκείνος, δεν ξαναπλησίασε άλογο. Μόνον όταν γεννήθηκε η κόρη του –κι έβλεπε στα μάτια της να ΄χει την ίδια λαχτάρα με αυτόν, δεν της χάλασε το χατίρι και την ανέβαζε στα πόνι. Κι αργότερα, σε μια εκδρομή τους, σε ένα κανονικό άλογο κούρσας. Και μια μέρα, που ήταν μέρα Κυριακή, κι η μικρή επέμενε, της είπε:

-Όχι σήμερα...