Στρατιωτικές Ιστορίες Ι

Είμαι πασίγνωστος(ε ρε ψωνάρα!) για τις παρενθέσεις μου. Τις ανοίγω στα κείμενα και ξεχνάω να τις κλείσω. Εδώ, όμως, θα ξεπεράσω τον εαυτό μου! Ανοίγω παρένθεση ΤΩΡΑ, πριν καν γράψω κάτι για το θέμα:

Παρένθεση. Υπηρέτησα στο στρατό το 1985. Στη δεύτερη θητεία του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ακόμη το κίνημα έβγαζε γούστα. Κι όποιος θεωρούνταν δεξιός, έπρεπε να περάσει τουλάχιστον τα μισά από όσα είχαν περάσει οι Αριστεροί επί Δεξιάς (και δεν είχαν περάσει και λίγα, ε;). Έτσι, βρέθηκα για βασική εκπαίδευση στο τάγμα αγραμμάτων της Δράμας, παρότι δούλευα σε κόμοντορ και γνώριζα γραφομηχανή (τυφλό σύστημα) πήρα την ειδικότητα «ολμιστής» και όταν ήρθε η ώρα της μετάθεσης, το χαρτί έγραφε: Λάβαρα Διδυμοτείχου Έβρου. Πέσανε πάνω στην περίπτωσή μου γνωστοί και άγνωστοι, για να σώσουν το παιδί. Ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας, παρακινούμενος από παλιό Πασόκο συνάδελφο («Ρε Άκη, είναι καλό παιδί, κάνε κάτι) προσπάθησε και βρήκε την άκρη: Μετάθεση σε τάγμα στην Ελευθερούπολη Καβάλας. Παρά, όμως, τις προσπάθειες, έως ότου πάω στο ΚΕΒΟΠ για ειδικότητα ολμιστή και φθάσω στο Τάγμα, η μονάδα είχε μεταφερθεί από την Ελευθερούπολη Καβάλας στην Κομοτηνή Ροδόπης. Κι έφθασε, τελικά, ως το τέλος της θητείας μας, στα πατροπαράδοτα Λάβαρα. Εγώ τη γλίτωσα με μετάθεση στο φυλάκιο Μάνδρας Διδυμοτείχου Έβρου. Κλείνει η παρένθεση.

Κατά τη διάρκεια της θητείας μου στην Κομοτηνή, βρέθηκα (από λάθος) γραφέας στο 29 Σύνταγμα Πεζικού –αν και ολμιστής. Το λάθος κράτησε λίγο κι εγώ επέστρεψα στα σκηνάκια και τις χειμερινές διαβιώσεις. Κατά τη διάρκεια του λάθους, όμως, είχα την τύχη να υπηρετήσω στα… ελικόπτερα!

Ήταν πρωί. Πολύ πρωί (όσοι πήγαν στρατό, ξέρουν). Μετά την πρωινή αναφορά και μετά την καθιερωμένη επίσκεψη στο καψιμί –ήταν Παρασκευή και το πρωινό ήταν τσάι με αντικαβλωτικό, ψωμί κι ελιές, ο προϊστάμενος του 3^ου γραφείου μπήκε με ύφος θριαμβευτικό και ρώτησε:

-Δε μου λες λοχία(σ.σ. καλά, αυτό είναι άλλο ποστ, για αργότερα, με πολύ γέλιο), έχεις ανέβει σε ελικόπτερο;

-Ναι, λόγω δουλειάς, δυο φορές.

-Λοιπόν, αναλαμβάνεις δράση.

-Δηλαδή; Θα πάμε για άσκηση με ελικόπτερα;

-Όχι, γίνεσαι σηματωρός!

Πάγωσα! Η λέξη ηχούσε απειλητική. Θεώρησα ότι θα με βάζανε στόχο σε βολή με ελικόπτερα –στην καλύτερη περίπτωση- ή θα με πετούσαν κατά τη διάρκεια της πτήσης, να κάνω μπάτζι τζάμπιν. Μετά την πρώτη έκπληξη, βρήκα το κουράγιο να ρωτήσω:

-Δηλαδή;

-Θα κατεβάσεις το ελικόπτερο του στρατηγού!

Τώρα μάλιστα. Θα το κατεβάσω; Πώς; Θα στηθώ με ένα 50άρι πολυβόλο και θα το πυροβολήσω, να πέσει κάτω σα μπεκάτσα, ή αγριόπαπια, τον καιρό του κυνηγιού; Θα ρίξω τσιγκέλι να το αρπάξω από την ουρά, όπως τα καρτούν με το κογιότ και το μπιπ μπιπ; Θα ανέβαινα, εν πτήσει, ως άλλος 007 και θα βοηθούσα το χειριστή να το προσγειώσει;

Τίποτα από όλα αυτά. Οι απορίες μου λύθηκαν με μιας, όταν ο τγχης (ταγματάρχης για τους αγράμματους και τους λουφαδόρους) μου παρέδωσε σχετικό έντυπο κανονισμό και τον εξοπλισμό.

Στο βιβλιαράκι είδα πολύ όμορφα σκιτσάκια, με έναν φαντάρο, να κουνάει πέρα δώθε κάτι ρακέτες του μπάμπιγκτον, κι όλα αυτά να σημαίνουν κάτι για το χειριστή. Ο εξοπλισμός ήταν ένα κίτρινο κράνος (κανονικό, φαιοπράσινο, ήταν, αλλά το είχαν βάψει με λαδομπογιά), δυο αυτοσχέδιες ρακέτες επίσης κιτρίνου χρώματος και δυο κίτρινες μανσέτες (σαν εκείνες τις μαύρες που έβαζαν οι λογιστές, για να μη φθείρονται τα μανίκια τους, αλλά σε κίτρινο –όπως προείπα- χρώμα).

Κάθισα, λοιπόν, κι έμαθα τις κινήσεις. Και τα δυο χέρια λυγισμένα, κινούνται παράλληλα προς το πρόσωπο, σα να καλούν κάποιον, σημαίνει έλα μπροστά, το ένα λυγισμένο να ακουμπάει το κράνος και το άλλο να κινείται πάνω κάτω στρίψε από δω, με τα αντίθετα χέρια στρίψε από κει, χιαστί πάνω από το κεφάλι, καλά είσαι, σβήσε. Άσε τα κλειδιά πάνω, θα το παρκάρει ο μικρός…

Μια ώρα πριν τον ερχομό του στρατηγού (κι ενώ όλοι στο τάγμα, στο σύνταγμα, στην ταξιαρχία και στα ΛΥΒ έτρεχαν πανικόβλητοι να γρασάρουν ό,τι κινείται και να βάψουν ό,τι ήταν ακίνητο) εξετάστηκα ως υποψήφιος σηματωρός. Εγκρίθηκα (από τον ταγματάρχη προϊστάμενο, φυσικά κι όχι από κάποιον ειδικό) και στήθηκα στο χώρο προσγείωσης (το χωμάτινο γήπεδο ποδοσφαίρου της μονάδας).

Μια ώρα αργότερα, ακούστηκε να έρχεται το ελικόπτερο. Για κακή μου τύχη, ήταν Σινούκ, τεράστιο δηλαδή, με δυο έλικες πάνω, σαν αυτό που έπεσε στη Χαλκιδική και πνίγηκε ο πατριάρχης Καΐρου, σαν το άλλο που έπεσε στον Έβρο και μετέφερε το Μητσοτάκη (που δεν έπαθε τίποτα) και σαν το τρίτο που έπεσε στο Άγιον Όρος, με τον Οικουμενικό Πατριάρχη μέσα (κι εκεί κανείς δεν έπαθε τίποτα, αλλά για τον Πατριάρχη το καταλαβαίνω. Ήταν ο Κύριος με τα Σου –και τα μπακλαβαδάκια- εκεί και γλίτωσαν. Με το Μητσοτάκη, ποιος ήταν;).

Τι σημαίνει να προσγειώνεται Σινούκ; Η Μάρτζι ο τυφώνας και το τσουνάμι μαζί. Πέτρες, ξύλα, όλα αυτά σηκώθηκαν κι άρχισαν να περνάνε από δίπλα μου, εγώ να προσπαθώ να μείνω ακίνητος και να κουνάω τις ρακέτες σαν κουρδιστό λαγουδάκι, ο πιλότος να μου κάνει νοήματα να φύγω μη σκοτωθώ. Τελικά, το ΄βαλα στα πόδια, όχι γιατί μου το ΄πε ο πιλότος, αλλά επειδή μια πέτρα στο μέγεθος γροθιάς με πέτυχε (ευτυχώς) στο κράνος και μια άλλη (δυστυχώς) στο γόνατο.

Μετά την προσγείωση (που επετεύχθη από το χειριστή χωρίς τη δική μου συμβολή) κι ενώ ο στρατηγός επιθεωρούσε τους υπολοίπους, με πλησίασε ο ελικοπτεράς.

-Ποιος σε έβαλε εκεί παιδί μου;

-Ο ταγματάρχης!

-Καλός μαλάκας κι αυτός…

Η μικρή αυτή στιχομυθία τόνωσε το ηθικό μου. Όχι ότι κέρδισα τίποτα. Ο ταγματάρχης άκουσε τα σχολιανά του, αλλά εγώ διέπρεψα ως σηματωρός για τους υπόλοιπους τρεις μήνες που έμεινα στην Κομοτηνή: Κατέβασα άλλα πέντε ελικόπτερα, ευτυχώς Χιούι, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Ο δε ταγματάρχης, κατάφερε να φθάσει ως το ΓΕΣ.

Θα ακολουθήσουν κι άλλες ιστοριούλες από το στρατό, αφού κατά τη θητεία μου έγινα σημεία και τέρατα. Όλες οι ιστορίες βγάζουν γέλιο. Για το τέλος, αφιερώνω σε όσους γλίτωσαν τη θητεία τους δίνοντας κάτι παραπάνω, τους γνωστούς στίχους του Σαββόπουλου:

«Καλύτερα στο στράτευμα

παρά στους λουφαδόρους..."