Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πάμε μια βόλτα στη (Βουλιαγμένη) Βενετία


Τα τηλεγραφήματα των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων έλεγαν ότι τα μεγάλα ξενοδοχεία, στη Βενετία, έδιναν... δώρο γαλότσες σε όσους πήγαιναν στην πόλη των καναλιών για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Είχαν τους λόγους τους. Οι φωτογραφίες (οι οποίες μου ήρθαν με email και αγνοώ τον φωτογράφο) αδιάψευστος μάρτυρας.


Δηλαδή, τώρα, η γόνδολα πού πλέει; Στο κανάλι ή στο δρόμο;


Τουλάχιστον οι τουρίστες είχαν προσφορά τις γαλότσες από το ξενοδοχείο. Οι ντόπιοι;
Η γνωστή πλατεία. Αν αναζητάτε τα -επίσης- γνωστά περιστέρια, είναι κάτω από το νερό. Με σκάφανδρα...
Το σκέφτεστε να ζούσε στην Ελλάδα και να έπρεπε να πάρει τις Κυριακάτικες; Τι το θες το dvd κυρά μου! Δώσε προσφορά ένα σωσίβιο!

Σχόλια

Ο χρήστης Σταυρούλα είπε…
Αμάάάάν!

Μη σου πω και μια φουσκωτή βαρκούλα να πηγαίνεις απ΄την κρεβατοκάμαρα στο μπάνιο? :P
Ο χρήστης ria είπε…
καλάμι ψαρέματος?
δολώματα για τα ψάρια?
και δεν είπε κανένας αν μύριζε το ίδιο βρωμερά η βενετία.
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
tzaaa

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ