Πώς έμπλεξα έτσι...

... να τρέχω από τη μια δουλειά στην άλλη, να βλέπω φίλους να βγαίνουν στην ανεργία, να βλέπω μαγαζιά να διώχνουν ανθρώπους κι έπειτα να κλείνουν, να βλέπω χαμερπείς, γυμνοσάλιαγκες να σκαρφαλώνουν, να γίνονται προϊστάμενοι, να φουσκώνουν σα διάνοι, να γκαρίζουν σα γάιδαροι, να αλυχτάνε σα τα σκυλιά, να φιλούν κατουρημένες ποδιές, να χάνουν τη θέση τους, να πέφτουν από ψηλά (ακόμη στην πτώση είναι -και θα κάνουν πάταγο όταν πέσουν, θα σκορπίσουν και θα γεμίσει ο τόπος όλος σκατά) γιατί οι αρκούδες δεν πέτυχαν ποτέ, στο ρόλο του σχοινοβάτη.
Είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σα ροκ συγκρότημα, με πίεση σταθερά εκεί στα 18, κιλά εκεί στα 130, σύντροφο εκεί, πνιγμένη στην αλκοόλη, ανίκητοι από τη ρουτίνα, μα βουτηγμένοι μέσα της, κινδυνεύοντες να την καταπιούμε και να γίνουμε, τελικά, ένα με αυτήν, έχοντάς την μέσα μας κι όχι όξω μας. Αλλά εμείς επιμένουμε, κόντρα στον καιρό, στους οχτρούς, στον ήλιο και στην οικονομική κρίση, που ο Γιώργος δεν έβλεπε πριν πάρει την ψήφο μας και βλέπει και παραβλέπει τώρα που την πήρε (την ψήφο μας), που δεν αναζητά, πια, τα λεφτά, αλλά τα βρήκε, μόνον που ήταν πιο λίγα από όσα περίμενε και δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε μπατηρόσπορα.
Έτσι, μπατηρόσπορα, λέγανε παλιά τους ηλιόσπορους, γιατί ήταν πιο φθηνοί, τους αγοράζαν οι μπατίρηδες και τρώγανε, τσούκου-τσούκου, με τις ώρες, ενώ ο πασατέμπος, τα "άσπρα σπόρια" ήταν πιο ακριβά και βγαίνανε λιγότερα στο τάληρο...
Τώρα, Απρίλη του 2010, δεν έχουμε ούτε μπατηρόσπορα να πάρουμε, εμείς που, τη δεκαετία του 80 ανοίγαμε παντού βιοτεχνίες με φόντια και τη δεκαετία του 90 τρώγαμε τα κέρδη στη Βανδή και στη Βίσση. Τώρα, ακόμη κι ο Ρέμος το ΄σκασε, από το Καυτανζόγλειο, δραπέτευσε για μια Γερμανία. Καλύτερα Μπόχουμ, που δε δέρνουμε, παρά Ηρακλής, που κάνουμε τσαμπουκάδες στα γήπεδα...
Αχ Ελλάδα. Τελικά, εκείνος ο λογιστάκος που είχαμε για πρωθυπουργό, ο Κώστας, είχε δίκιο: Αυτή είναι η Ελλάδα...

(κάποια στιγμή θα γράψω συνέχεια)...