Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νεκρά ψαρόνια στη Θεσσαλονίκη

Δεκάδες ψαρόνια (γνωστά και ως μαυροπούλια) τα πουλιά εκείνα που, όταν πετούν στον ουρανό της Θεσσαλονίκης κάνουν πανέμορφους σχηματισμούς, που θυμίζουν περισσότερο τροπικά ψάρια, βρήκαν το θάνατο επειδή κάποιοι ήθελαν να κάνουν το... κέφι τους και να ανάψουν πυροτεχνήαμτα, το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, σε μέρη όπου δεν επιτρεπόταν! Τα πουλιά βρέθηκαν νεκρά, σε πάρκα και δρόμους της πόλης, κατά ομάδες -αφού κατά ομάδες ζουν. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι ανησύχησαν, μη γνωρίζοντας τι είχε συμβεί, στην πραγματικότητα, στα πουλιά και βλέποντας τόσα πολλά από αυτά άψυχα, στο έδαφος, να σχηματίζουν σωρό! Το γεγονός καταγγέλλει, με ανακοίνωσή του, το φιλοζωικό σωματείο Άργος.

...περισσότερα με κλικ εδώ...

Σχόλια

Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
αυτή τη μλκ με τα πυροτεχνήματα των ανεγκέφαλων!
να παρεις το πυροτέχνημα και να μη σου πω, που ακριβώς να τους το βάλεις, για να δεις μετά πως απογειώνονται!

εμεις, το Πάσχα.
μαζεουμε περιστερακια και δεκαοχτουρακια που πεφτουν απ' τις φωλιες και τα γιατροπορευουμε μεχρι να μπορεσουν να πεταξουν.

οι ανεγκέφαλοι!
Ο χρήστης ria είπε…
τι κακό και αυτό με τα πυροτεχνήματα!

και να είναι ειδικοί, λες πάει στην ευχή, αλλά αυτοί σκοτώνουν τους ίδιους τους τους εαυτούς, στα καημένα τα πουλάκια θα κωλώσουν?
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ Ο/Η Μαριλένα είπε...

να παρεις το πυροτέχνημα και να μη σου πω, που ακριβώς να τους το βάλεις, για να δεις μετά πως απογειώνονται!

Και να είναι σαν εκείνα του Γκάνταλφ, στον Αρχοντα των Δακτυλιδιών!

@ Ο/Η ria είπε...

αλλά αυτοί σκοτώνουν τους ίδιους τους τους εαυτούς, στα καημένα τα πουλάκια θα κωλώσουν?

Πές το ψεματα! Κάθε Πάσχα τα ακούμε. Μετράμε θύματα. Άλλους στους δρόμους, λόγω σούρας, άλλους από το πολύ φαΐ κι άλλους από αυτοσχέδιες στρακαστρούκες!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ