Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων – Σωτηρία;

Ο Μίλτος είχε σκάψει με τα χέρια του τον τσιμεντένιο τοίχο. Μια νοσοκόμος περιποιούνταν τις πληγές του. Η Ελένη, δίπλα του, έκλαιγε με λυγμούς, τυλιγμένη με μια ισοθερμική κουβέρτα. Ο Φρεράκης έπαιρνε αναφορά από έναν αστυνόμο α’ : κανείς δεν υπήρχε στην αγροικία. Η Πρήχα έδινε εντολή στον Γιαβουράκο να επικοινωνήσει με την Άμεσο Δράση ώστε να έχουν το νου τους για το αυτοκίνητο του Διονύση. Κι ο Μίλτος, μαζί με τον Θεοφίλου, είχαν απλώσει στο καπό του περιπολικού τους χάρτες και προσπαθούσαν να μαντέψουν προς τα πού είχε κινηθεί ο Διονύσης.
Λίγα λεπτά νωρίτερα οι άνδρες των Ειδικών Κατασταλτικών Μονάδων, είχαν εισβάλει στην αγροικία του Διονύση Περουλάκου. Είχαν φέρει τα πάνω κάτω, είχαν κάνει τα πάντα φύλλο και φτερό, αλλά δεν είχαν ούτε ίχνος του Διονύση. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά δεν είχαν εντοπίσει και το παραμικρό στοιχείο για το πού μπορεί να βρισκόταν.
«Η αγροικία είναι άδεια κύριε διοικητά»!
«Τι εννοείς άδεια»;
«Άδεια! Δεν έχει τίποτα. Ένα κρεβάτι, ένα στρώμα, μια άδεια ντουλάπα, μια κουζίνα με ένα τραπέζι και δυο καρέκλες. Τίποτε άλλο. Ούτε ρούχα, ούτε προσωπικά αντικείμενα, τίποτα! Λες και δε ζούσε κανείς εδώ, κύριε διοικητά»!
Ο μπάτσος των ΕΚΑΜ ήταν το ίδιο έκπληκτος με το διοικητή του. Σίγουρα ήταν η πρώτη φορά που του συνέβαινε κάτι τέτοιο.
«Συνεχίστε να ψάχνετε! Δεν μπορεί! Κάτι θα βρούμε»!
Ο Φρεράκης στράφηκε προς την Πρήχα.
«Συνεχίζουμε την έρευνα, κυρία διευθύντρια»!
«Και πολύ καλά κάνετε. Αυτό το κάθαρμα κάτι θα έχει αφήσει πίσω του. Δεν μπορεί! Δεν περίμενε ότι θα έρθουμε, άρα δεν έχει αδειάσει αυτός το χώρο. Μπορεί, από λεπτό σε λεπτό, να επιστρέψει»…
Όμως ο Διονύσης ούτε είχε αφήσει πίσω του τίποτα, ούτε επέστρεψε. Με εντολή της Πρήχα ειδικό κλιμάκιο αστυνομικών θα ερχόταν την επομένη, από την Αθήνα, για να χτενίσει το χώρο. Ήταν η μοναδική τους ελπίδα.

…………………………………………………


Οδηγούσε ώρες. Αργά. Σχεδόν σερνόταν στους δρόμους της πόλης. Πολλοί, ειδικά νεαροί, κορνάριζαν πίσω του. Αδιαφορούσε. Κοιτούσε τα πεζοδρόμια. Σάρωνε τα πάντα με το βλέμμα του. Λες κι έψαχνε κάτι.
Ώρες – ώρες νόμιζε πως ήταν κυνηγός. Μόνον που έβγαινε, για το δικό του κυνήγι, βράδυ. Και μόνος. Χωρίς παρέα. Χωρίς κυνηγόσκυλο για συντροφιά. Έβρισκε το θήραμά του. Το ακολουθούσε. Κι έπειτα, την κατάλληλη στιγμή, χτυπούσε.
Σκεφτόταν πώς έθαψε, στον τοίχο, την Ελένη. Κι έπειτα πως, έθαψε το παρελθόν του. Ειδικά γι αυτό, είχε κάνει μεγάλη προετοιμασία. Από τότε που πάκτωσε με τσιμέντο την πόρτα του κελαριού, που ήταν τοποθετημένη στο πάτωμα.

……………………………………………………


Είχε, πια, ξημερώσει. Η ειδική ομάδα της αστυνομίας είχε πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Είχαν χωρίσει το χώρο, στην αγροικία, με άσπρο νήμα, σχηματίζοντας ένα τεράστιο σταυρόλεξο. Έψαχναν τετράγωνο-τετράγωνο, για κάτι.
Σε κάποια στιγμή, ένας νεαρός μπάτσος στράφηκε στον Θεοφίλου:
«Κύριε διευθυντά… Εδώ! Το πάτωμα, λες και δεν… Σα να είναι φουσκωμένο από την υγρασία, κάτι τέτοιο»…
Ο Θεοφίλου έσκυψε δίπλα του. Καθισμένος ανακούρκουδα, έπιασε με την παλάμη του και χάιδεψε το πάτωμα. Κι έπειτα, φώναξε:
«Εδώ! Ένα σφυρί κι ένα καλέμι! Τώρα είπα»!
Σε πέντε λεπτά, είχαν ξηλωθεί οι πλάκες. Σε δέκα, είχε εμφανιστεί το πάνω μέρος ενός ψυγειοκαταψύκτη. Σε μισή ώρα, αστυνομικοί είχαν φέρει έναν φορητό γερανό και τραβούσαν τη συσκευή από την κρυψώνα της στο πάτωμα. Κι όταν, λίγο αργότερα, άνοιγαν τον καταψύκτη, θα πάγωναν: Ήταν γεμάτος χέρια! Δεξιά χέρια κομμένα από τον καρπό! Τυλιγμένα σε ειδικές σακούλες. Κι όλα είχαν πάνω τους γραμμένο, ένα όνομα….

Συνεχίζεται...

Σχόλια

Ο χρήστης diastimata είπε…
The show must go on!
Επεισόδιο περισσότερο διεκπεραιωτικό, αλλά αναγκαίο. Υπομονή, σε τρία ή τέσσερα επεισόδια, το τέλος.
Ο χρήστης NinaC είπε…
Εγώ επιμένω: να έρθετε στα Εγκλήματα, έχετε λαμπρόν μέλλον!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
ακόμα και εδώ, όλα από το κράτος των Αθηνών τα περιμένετε!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ composition doll
Από Σεπτέμβριο, στις διαταγές σας! Να πάμε κι εμείς σε καμία Χαλκιδική να χαρούμε τη θάλασσα, σε καμία Κόριθνο να χαρούμε την παρέα, μια βολτίτσα από Επίδαυρο, στην αετοφωλιά του Διονύση για να ξεκουραστεί το μάτι και, μετά την Έκθεση, στη διάθεσή σας...

@ krotkaya
Έτσι είναι αγαπητή, έτσι είναι... Μια ζωή μιζμίρηδες, μια ζωή γκρινιάρηδες, αλλά στο τέλος... υποταγμένοι. Η φραπεδούπολη θα παραμένει μια "υγρή ερωτική πόλη", που το ακούω και συγχίζομαι.
Ο χρήστης An-Lu είπε…
Ανατριχιαστικό....


ΥΓ Με γειά το ντεκόρ!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
εμ, εμείς φταίμε μετά; εε? εεε? αφού ούτε ένα έγκλημα δεν μπορείτε να εξιχνιάσετε μόνοι σας!

πλάκα πλάκα, πάντως, αν το καλοσκεφτείς είναι τόσο εγγεγραμμένοσ το υποσυνείδητό σας, που σου βγηκε στο κείμενο! είναι εντυωσιακό ρε παιδί μου! εμείς κανένα ζόρι δεν τραβάμε, εσεις το τραβάτε βασικα!

καλά, αφήνω την κοινωνιολογική προσέγγιση και εμένω στο πρώτο μου σχόλιο!!!
Ο χρήστης november είπε…
Α, τη σκαπούλαρε η Ελενίτσα;
Ο χρήστης sn είπε…
@ an-lu
Ευχαριστώ για τις ευχές! Χμμμ! Είστε του σπλάτερ, έτσι δεν είναι;

@ krotkaya
Και πολύ καλά κάνεις!
:-Ρ

@ november
Προς το παρόν, Νοέμβριε... Προς το παρόν!

ΠΡΟΣ cd
Cd, cd, είσαι ΄δω;
Στα εγκλήματα ως συγγραφέα με θέ΄τε, ή ως εγκληματία; Χι χι χι!
Ο χρήστης Lupa είπε…
Διαστηματάκι, στα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ η DOLL σε θέλει ως θύμα φοβάμαι....
Πρόσεχε την φαινομενικά γοητευτικη και συμπαθητική κυρία Νίνα....
Αναμένουμε
(κρίμα που τη γλίτωσε η Ελενίτσα...)
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ lupa
Ωχ, ωχ! Έχει εκδηλώσει και παλιότερα παρόμοιες επιθυμίες; Θέλω λεπτομέρειες...
(Για την Ελενίτσα, μην ανησυχείς, θα το κανονίσουμε)!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ