Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων – Σωτηρία;

Ο Μίλτος είχε σκάψει με τα χέρια του τον τσιμεντένιο τοίχο. Μια νοσοκόμος περιποιούνταν τις πληγές του. Η Ελένη, δίπλα του, έκλαιγε με λυγμούς, τυλιγμένη με μια ισοθερμική κουβέρτα. Ο Φρεράκης έπαιρνε αναφορά από έναν αστυνόμο α’ : κανείς δεν υπήρχε στην αγροικία. Η Πρήχα έδινε εντολή στον Γιαβουράκο να επικοινωνήσει με την Άμεσο Δράση ώστε να έχουν το νου τους για το αυτοκίνητο του Διονύση. Κι ο Μίλτος, μαζί με τον Θεοφίλου, είχαν απλώσει στο καπό του περιπολικού τους χάρτες και προσπαθούσαν να μαντέψουν προς τα πού είχε κινηθεί ο Διονύσης.
Λίγα λεπτά νωρίτερα οι άνδρες των Ειδικών Κατασταλτικών Μονάδων, είχαν εισβάλει στην αγροικία του Διονύση Περουλάκου. Είχαν φέρει τα πάνω κάτω, είχαν κάνει τα πάντα φύλλο και φτερό, αλλά δεν είχαν ούτε ίχνος του Διονύση. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά δεν είχαν εντοπίσει και το παραμικρό στοιχείο για το πού μπορεί να βρισκόταν.
«Η αγροικία είναι άδεια κύριε διοικητά»!
«Τι εννοείς άδεια»;
«Άδεια! Δεν έχει τίποτα. Ένα κρεβάτι, ένα στρώμα, μια άδεια ντουλάπα, μια κουζίνα με ένα τραπέζι και δυο καρέκλες. Τίποτε άλλο. Ούτε ρούχα, ούτε προσωπικά αντικείμενα, τίποτα! Λες και δε ζούσε κανείς εδώ, κύριε διοικητά»!
Ο μπάτσος των ΕΚΑΜ ήταν το ίδιο έκπληκτος με το διοικητή του. Σίγουρα ήταν η πρώτη φορά που του συνέβαινε κάτι τέτοιο.
«Συνεχίστε να ψάχνετε! Δεν μπορεί! Κάτι θα βρούμε»!
Ο Φρεράκης στράφηκε προς την Πρήχα.
«Συνεχίζουμε την έρευνα, κυρία διευθύντρια»!
«Και πολύ καλά κάνετε. Αυτό το κάθαρμα κάτι θα έχει αφήσει πίσω του. Δεν μπορεί! Δεν περίμενε ότι θα έρθουμε, άρα δεν έχει αδειάσει αυτός το χώρο. Μπορεί, από λεπτό σε λεπτό, να επιστρέψει»…
Όμως ο Διονύσης ούτε είχε αφήσει πίσω του τίποτα, ούτε επέστρεψε. Με εντολή της Πρήχα ειδικό κλιμάκιο αστυνομικών θα ερχόταν την επομένη, από την Αθήνα, για να χτενίσει το χώρο. Ήταν η μοναδική τους ελπίδα.

…………………………………………………

Οδηγούσε ώρες. Αργά. Σχεδόν σερνόταν στους δρόμους της πόλης. Πολλοί, ειδικά νεαροί, κορνάριζαν πίσω του. Αδιαφορούσε. Κοιτούσε τα πεζοδρόμια. Σάρωνε τα πάντα με το βλέμμα του. Λες κι έψαχνε κάτι.
Ώρες – ώρες νόμιζε πως ήταν κυνηγός. Μόνον που έβγαινε, για το δικό του κυνήγι, βράδυ. Και μόνος. Χωρίς παρέα. Χωρίς κυνηγόσκυλο για συντροφιά. Έβρισκε το θήραμά του. Το ακολουθούσε. Κι έπειτα, την κατάλληλη στιγμή, χτυπούσε.
Σκεφτόταν πώς έθαψε, στον τοίχο, την Ελένη. Κι έπειτα πως, έθαψε το παρελθόν του. Ειδικά γι αυτό, είχε κάνει μεγάλη προετοιμασία. Από τότε που πάκτωσε με τσιμέντο την πόρτα του κελαριού, που ήταν τοποθετημένη στο πάτωμα.

……………………………………………………

Είχε, πια, ξημερώσει. Η ειδική ομάδα της αστυνομίας είχε πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Είχαν χωρίσει το χώρο, στην αγροικία, με άσπρο νήμα, σχηματίζοντας ένα τεράστιο σταυρόλεξο. Έψαχναν τετράγωνο-τετράγωνο, για κάτι.
Σε κάποια στιγμή, ένας νεαρός μπάτσος στράφηκε στον Θεοφίλου:
«Κύριε διευθυντά… Εδώ! Το πάτωμα, λες και δεν… Σα να είναι φουσκωμένο από την υγρασία, κάτι τέτοιο»…
Ο Θεοφίλου έσκυψε δίπλα του. Καθισμένος ανακούρκουδα, έπιασε με την παλάμη του και χάιδεψε το πάτωμα. Κι έπειτα, φώναξε:
«Εδώ! Ένα σφυρί κι ένα καλέμι! Τώρα είπα»!
Σε πέντε λεπτά, είχαν ξηλωθεί οι πλάκες. Σε δέκα, είχε εμφανιστεί το πάνω μέρος ενός ψυγειοκαταψύκτη. Σε μισή ώρα, αστυνομικοί είχαν φέρει έναν φορητό γερανό και τραβούσαν τη συσκευή από την κρυψώνα της στο πάτωμα. Κι όταν, λίγο αργότερα, άνοιγαν τον καταψύκτη, θα πάγωναν: Ήταν γεμάτος χέρια! Δεξιά χέρια κομμένα από τον καρπό! Τυλιγμένα σε ειδικές σακούλες. Κι όλα είχαν πάνω τους γραμμένο, ένα όνομα….

Συνεχίζεται...