Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων – Συνάντηση

Δεν ήταν ο χρόνος της. Αυτό σκεφτόταν εδώ και μια ώρα που καθόταν πίσω από το πέμπτο ποτήρι κούμπα λίμπρε. Έκανε μια σύντομη αναδρομή, καθισμένη στον πάγκο του μπαρ: πριν έναν χρόνο ζούσε τον έρωτά της με έναν ευγενικό μάνατζερ, που την είχε πάρει από το χέρι και την είχε οδηγήσει έξω από το μικρό γραφείο του λογιστηρίου, όπου ήταν επικεφαλής. Είχαν συναντηθεί σε μια σύσκεψη. Στέλεχος άλλης εταιρίας εκείνος, θα έπρεπε να συνεργαστούν στενά. Κι έτσι τον γνώρισε από κοντά. Από πολύ κοντά.
Ήταν βράδυ, θυμόταν, είχαν να δουν άλλα δύο βιβλία τιμολογίων κι εκείνος, ευγενικός όπως πάντα, είχε πάει να φέρει κινέζικο, γιατί το ντελίβερι μπόι είχε πάθε ένα ατύχημα με το μοτοποδήλατο. Έβρεχε κι εκείνος δεν είχε ομπρέλα. Επέστρεψε μουσκεμένος, με μια εφημερίδα στο κεφάλι για προστασία και μια σακούλα σπρινγκ ρολς, ρύζι στον ατμό, φτερούγες κοτόπουλου, λαχανικά σι τσουάν, νουντλς, δυο γλυκόξινες, λίτσι και μπόλικο βρόχινο νερό. Του πρότεινε να βγάλει το πουκάμισό του, που ήταν μούσκεμα κι εκείνος, ντροπιασμένος, γύρισε την πλάτη. Τον πλησίασε, τον αγκάλιασε και, μέσα σε δύο λεπτά, χαίρονταν ο ένας, το κορμί του άλλου.
Θυμόταν το σύντομο ταξίδι τους στη Βουλγαρία. Για σκι. Από εκεί στράβωσε η ιστορία. Έσπασε το πόδι του, το πήρε για μήνυμα από το Θεό, της ζήτησε να χωρίσουν. Κι εκείνη πήγαινε κάθε μέρα στο νοσοκομείο, να τον φροντίζει.
Τότε της είχε πει πως η γυναίκα του γνώριζε, πως δεν είχε αντέξει και της είχε πει τα πάντα και πως δε σκόπευε να ξαναπεράσει τα ίδια.
Τότε του είχε πει πως γνώριζε κι εκείνη ότι η γυναίκα του ήξερε για το δεσμό τους. Πως είχε κάνει εκτροπή το τηλέφωνο του γραφείου της στο κινητό της, για να μην κινήσει υποψίες. Πως είχε δεχτεί ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα, τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού της, από κάποιον που δε μίλησε. Πως είχε υποθέσει ότι θα ήταν η Δώρα.
Αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος. Τέρμα η αγωνία. Τέρμα η παρανομία. Θα γυρνούσε στη γυναίκα του.
Κι είχε έρθει εδώ, στο ίδιο μπαρ, να πιει τα ίδια ποτά. Ήταν τότε που μπήκε ο Διονύσης στη ζωή της. Ήταν εύκολο θύμα. Έφθαναν δυο κουβέντες.
Μόνο που σκεφτόταν το Διονύση, ανατρίχιαζε. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Ο Διονύσης είχε σκοτώσει τον Γιώργο. Αλλά γιατί; Ήταν μια παλιά ιστορία. Όσο κι αν ζήλευε, πώς έφθασε στο σημείο να τον σκοτώσει με τόσο άγριο τρόπο; Κι ύστερα; Όλες εκείνες οι γυναίκες; Η πόρνη; Η γειτόνισσά της; Η νοσοκόμα για την οποία είχε ακούσει στα κεντρικά;
Σηκώθηκε να φύγει. Ένοιωθε πως κάποιος την παρακολουθούσε. Έψαξε, με το βλέμμα της, στο χώρο. Κανείς δε φαινόταν γνωστός. Κανείς δε φαινόταν να έδινε σημασία στο ότι έφευγε, τρεκλίζοντας.
Βγήκε έξω. Το στενάκι, κοντά στο Λευκό Πύργο, ήταν σκοτεινό. Στη γωνία, όμως, έφεγγαν τα φώτα του κεντρικού δρόμου. Μερικά βήματα μόνο τη χώριζαν από εκεί. Κι έπειτα, θα έβρισε ταξί, θα έπαιρνε λεωφορείο, με κάποιον τρόπο θα πήγαινε σπίτι της.
Σπίτι; Μήπως θα ήταν καλύτερα να πάει σε κάποιο ξενοδοχείο; Μήπως το σπίτι δεν ήταν η καλύτερη λύση; Είχε τηλεφωνήσει στον Κώστα, αλλά το κινητό του ήταν κλειστό. Έκανε άλλο ένα βήμα. Ένοιωσε να βυθίζεται. Το ρούμι έτρεχε στο αίμα της. Το πεζοδρόμιο ερχόταν κι έφευγε στο βάθος. Τα φώτα του κεντρικού δρόμου ήταν, ακόμη, μακρινά. Γινόταν διπλά, τετραπλά, οκταπλά. Είχε μεθύσει.
Προσπάθησε να κάνει άλλο ένα βήμα. Παραπάτησε. Άπλωσε το χέρι της να στηριχθεί σ ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Ένοιωσε κάποιον να της αρπάζει το χέρι, να τη στηρίζει. Γύρισε να τον ευχαριστήσει.
Ο Διονύσης την κρατούσε γερά και της χαμογελούσε. Ήρεμα… Προσπάθησε να φωνάξει. Της έκλεισε το στόμα. Ήταν δυνατός. Ήταν μεθυσμένη. Μια περίεργη μυρωδιά… Όλα θόλωσαν. Ύστερα σκοτείνιασαν. Τον άκουσε. Η φωνή του ερχόταν από μακριά, μετά είχε αντήχηση, μετά έσβησε:
«Να περάσω λίγο… Η κυρία, είναι μεθυσμένη…»

Συνεχίζεται…