Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων – Ξεχασμένο στοιχείο

Του είχε φύγει το έδαφος από τα πόδια. Για μια στιγμή, ήταν τόσο κοντά…
Περίμενε να ακούσει κάποιο όνομα. Κάποιο οποιοδήποτε όνομα. Ναι, ένα κοινό επίθετο θα ήταν εντάξει. Το Παπαδοπούλου, είναι ένα κοινό επίθετο. Μαριάνθη Παπαδοπούλου, όμως; Η γειτόνισσα της Ελένης Τιτάκου; Το θύμα του ανθρώπου που ψάχνει;
Είχε μαζέψει το κουράγιο του κι είχε ζητήσει από την Ρετζέκη να τον περιμένει. Εκείνη δέχτηκε απρόθυμα. Δεν περίμενε ότι ένας αστυνόμος θα άκουγε ένα επίθετο και θα αποκτούσε τη μορφή του νεκρού. Την άφησε στο γραφείο του, με τις απορίες της και περπάτησε, με βαριά βήματα, ως το γραφείο της γενικής αστυνομικής διευθύντριας. Η Κατερίνα περίμενε την επίσκεψή του, αλλά όχι αυτά που θα της έλεγε.
«Δηλαδή, ρε Κώστα, είμαστε πάλι στο μηδέν»;
«Και τι να κάνω ρε συ Κατερίνα; Να πάω να ανακρίνω τη νεκρή»;
«Ναι, αλλά τώρα είμαστε σίγουροι, ή σχεδόν σίγουροι –τέλος πάντων- ότι δράστης είναι αυτός ο… ο… ο Διαμαντής»…
«…Διονύσης…»
«…Διονύσης! Όπως σκατά τον λένε. Ο Διονύσης. Δεν έχουμε κάτι άλλο, από την Τιτάκου; Ένα επίθετο, μια διεύθυνση, ένα επάγγελμα»…
«Ό,τι έχουμε από την Τιτάκου το ξέρεις. Ήσουν μπροστά όταν μου τα έλεγε. Άκουσες τις ερωτήσεις μου. Τι λες εσύ; Ξέχασα τίποτα»;
«Κώστα, δε λέω ότι ξέχασες κάτι… Απλά, έχει γεμίσει ο τόπος πτώματα. Με το ζόρι το κρατάμε για να μην αρχίσουν οι συσχετισμοί από τον Τύπο. Πριν λίγο μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Ακριτίδη»…
«Ποιόν Ακριτίδη; Αυτό το σίχαμα; Τον νεκροθάφτη; Ωραίες παρέες κάνεις, Κατερίνα»!
«Είναι δημοσιογράφος. Κι από τους πιο παλιούς. Έχει μείνει στο αστυνομικό ρεπορτάζ αν και άλλοι, στην ηλικία του, έγιναν διευθυντές. Αγαπάει τον κλάδο»…
«Αυτός δεν αγαπάει ούτε τα άντερά του. Δεν ξέρει αν η λέξη αστυνόμος γράφεται με ύψιλον ή με ήτα! Γαμούσε μια νεαρή ρεπόρτερ κι εκείνη του έγραφε όλα τα κείμενα! Έτσι έγινε δημοσιογράφος αυτή η κουράδα»!
«Αυτά είναι αρχαία ιστορία, σύντροφε…»
«Σωστά! Τώρα δε γαμάει καμία γκόμενα. Γαμάει την ψυχή του βοηθού του, στο σκατοκάναλο που δουλεύει. Εκείνου του πιτσιρίκου, που είχαμε πιάσει για ναρκωτικά και τον έβγαλε από το κρατητήριο με ‘άνωθεν’ παρέμβαση. Τον έχει για να του γράφει τα κείμενα και το παιδί δεν μπορεί να πει τίποτα»…
«Από πότε μας έγινες τόσο ευαίσθητος Κωστάκη; Να πας στην Ιθάκη! Εδώ είναι αστυνομία»!
«Κατερίνα, δεν το περίμενα ότι για τις δημόσιες σχέσεις θα μιλούσες σε Ακριτίδηδες… Εκτός κι αν σε συνδέει και τίποτε άλλο»!
«Δεν είναι δουλειά σου, πια, Θεοδωρίδη, ποιον βάζω στο κρεβάτι μου! Την έχουμε ξανακάνει την κουβέντα! Και τον Ακριτίδη τον χρειάζομαι. Χωρίς αυτόν όλοι θα συσχέτιζαν τους δύο φόνους. Για να μη σου πω ότι θα συσχέτιζαν όλους τους φόνους. Και τότε, να πήγαινες εσύ να συγκρατούσες τον κόσμο και την οργή του! Γιατί άλλο να έχουμε έναν δολοφόνο κι άλλο να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας Δράκος»!
«Τι Δράκος και κουραφέξαλα… Αυτός σκοτώνει κι άνδρες»!
«Μόνον δύο Θεοδωρίδη! Τον Αλεξάνδρου, άγνωστο γιατί και τον δικό μας, προφανώς κατά λάθος. Τι με κοιτάς; Δεν το είχες σκεφτεί»;
Όχι, δεν το είχε σκεφτεί. Κι αν έβγαζες στην άκρη τον άτυχο τον Ευσταθίου, ως παράπλευρη απώλεια, ο μόνος άνδρας νεκρός σ αυτήν την ιστορία, ήταν ο Αλεξάνδρου! Το πρώτο θύμα! Μήπως τόσο καιρό έψαχνε σε λάθος μέρος»;

Συνεχίζεται