Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων

Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων – Γιατί;

Έκλαιγε με λυγμούς… Όχι για κάποιον άλλον, ούτε για τον ίδιο της τον εαυτό. Ούτε επειδή είχε σοκαριστεί. Οι τελευταίες ημέρες είχαν κάνει την Ελένη αναίσθητη. Η ανθρώπινη ζωή είχε πάψει να έχει την ίδια αξία. Έκλαιγε για την αλήθεια. Δεν μπορούσε να την αντέξει.

Ήταν, πια, σίγουρη. Ο άνθρωπος που είχε κοιμηθεί μαζί της πολλές φορές, ο άνθρωπος που της είχε προσφέρει όσα κανείς άλλος, που της είχε δώσει απλόχερα συντροφιά, που την είχε κάνει να αισθανθεί γυναίκα, μετά από πολύ καιρό, ήταν αυτός που είχε σκοτώσει έναν άγνωστό της –κι άγνωστό του- επιχειρηματία, μια γειτόνισσά της, έναν αστυνομικό, μια, δυο πόρνες και ποιος ξέρει ποιον άλλον. Κι ήταν ο ίδιος που είχε προσπαθήσει να μπει στο διαμέρισμά της και να σκοτώσει και την ίδια.

Γιατί;

Συνεχίζεται…

Σχόλια

Ο χρήστης An-Lu είπε…

Καλά πας αν και καντεύουν να γίνουν χαϊκού οι συνέχειες!

24/5/07, 5:39 μ.μ.

Ο χρήστης november είπε…

κροκοδείλια δάκρυα... καλά το έγραφες σε προηγούμενο ποστ... ο Διονύσης ήταν φιλόζωος. Προφανώς!

24/5/07, 11:03 μ.μ.

Ο χρήστης diastimata είπε…

@ an-lu
Έχω έτοιμα άλλα δύο επεισόδια (πιο μεγάλα). Τελειώνω πριν τα μπάνια του λαού!

@ november
Στάζεις δηλητήριο για την καημένη την Ελένη. Ε ρε και να συναντηθούμε κάποτε και να δω ότι είσαι πιο χοντρή από μένα! Χι χι χι!!!
;-)

25/5/07, 12:24 π.μ.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Καλή Χρονιά!

Καλώς τα παιδιά! Καλώς ήρθατε στο φτωχικό μου! Για περάστε... Περάστε... Παρακαλώ, ο πρώτος, να σπάσει το ρόδι στο κατώφλι. Όλοι χωράτε. Όλοι οι καλοί χωράτε. Αλλά και για τους κακούς θα δώσουμε μια θέση στον καναπέ, μέρες που είναι. Ακόμη και σ αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι είναι τα blog, τι σημαίνει ελευθερία του λόγου, ή που δεν τους συμφέρει η ελευθερία αυτή, αλλά την μετρούν και την κόβουν κατά το δοκούν. Σα μια κάλτσα. Αλλά ας αφήσουμε τις γκρίνες. Κι ας κόψουμε, πρώτα από όλα, τη βασιλόπιτά μας. Ανοίχτε τις σαμπάνιες, τσουγκρίστε τα ποτήρια, ευχηθείτε, γιατί ήρθε ο νέος χρόνος. Μικρούλης είναι ακόμη, με ματάκια σχιστά, κινέζικα, γιατί μέσα στο 2008 όλο για την Κίνα θα μιλάμε, τόσο λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, όσο και λόγω της μεγάλης ανάπτυξης σ αυτήν τη χώρα, που, ώρα είναι πλέον, να αρχίσει να κοιτάζει λίγο και το θέμα της μόλυνσης. Γιατί καλό είναι το ανάθεμα που ρίχνουμε στον Μπους και τους οπαδούς του (τους Μπούστηδες αυτού του κόσμου, του δυτικού), αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι περ...

Διαβάστε περισσότερα

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Διαβάστε περισσότερα

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν...

Διαβάστε περισσότερα