Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων - Η πέμπτη

Μπήκε στο αυτοκίνητο βιαστικά. Πάτησε γκάζι κι άφησε πίσω του τη βίλα του Σταύρου. Άνοιξε τη μοτορόλα –όπως ορίζει ο κανονισμός. Σκεφτόταν πώς να κάνει την Ελένη ν΄ ανοίξει το στόμα της. Άκουγε αδιάφορα τις μεταδόσεις του κέντρου. Μία για παράνομη στάθμευση, μία για μέθυσο άτομο, άλλη μία για επεισόδιο σε τετραώροφη οικοδομή, μεταξύ συγγενών. Το αυτί του, ιδιαίτερα εκπαιδευμένο στην παρακολούθηση των σημάτων, άκουγε και το μυαλό του έκανε, επιλεκτικά, συνδυασμούς. Τίποτα δεν ήταν άξιο λόγου. Ώσπου…
«Περιοχή πηγής Μπαρμπαγιάννη. Έχουμε έψιλον εννιά στο δασικό φυλάκιο. Ποιος σταθμός είναι κοντά»;
Ανθρωποκτονία… «Έχει γούστο», σκέφτηκε.
«Ζήτα 43»!
«Ζήτα 43, διενεργείστε ένα δεκατρία με το κέντρο».
Σκέφτηκε: «Ένα δεκατρία… Θα συνεννοηθούν με τα κινητά τους τηλέφωνα. Για να μην ακούν οι δημοσιογράφοι… Λες»;
Δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη του. Το κινητό του χτύπησε. Το έβγαλε από την τσέπη. Κοίταξε την οθόνη. Πάγωσε… Ήταν «από την υπηρεσία». Πάτησε το πράσινο κουμπί.
«Ποιος»;
«Η γενική! Όπου κι αν βρίσκεσαι, πήγαινε στην πηγή Μπαρμπαγιάννη»…
Δεν την άφησε να ολοκληρώσει. Την έκοψε με φωνή βαριά:
«Το άκουσα! Πηγαίνω εκεί αμέσως. Κρατήστε την Τιτάκου εκεί. Μην την αφήσεις να φύγει, ακούς; Υπάρχει λόγος»!
«Εντάξει, εντάξει. Ελπίζω, μόνο, να τελειώνεις γρήγορα μ΄ αυτό. Είναι το πέμπτο πτώμα που αφήνει πίσω του»…
Έκλεισε το τηλέφωνο. Το πέταξε στο κάθισμα του συνοδηγού κι έβγαλε τη βεντούζα με το μπλε καρούμπαλο. Το κόλλησε στον ουρανό από το ανοικτό παράθυρο και πάτησε γκάζι, αποφεύγοντας από δεξιά, ένα Τογιότα, που του έκλεινε την αριστερή λωρίδα. Σε πέντε λεπτά, από την περιφερειακή, ήταν στο σημείο όπου κείτονταν το πέμπτο πτώμα.
Το σκηνικό γνωστό. Ο μόνος που έλειπε ήταν ο Μίλτος. Πλησίασε τον ιατροδικαστή. Εκείνος, χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει, άρχισε να μιλάει:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία, κ. Θεοδωρίδη. Είναι η πρώτη, από τη σειρά των θυμάτων. Είναι εδώ πολλές μέρες, πάνω από μήνα. Είναι γυναίκα, μετρίου αναστήματος. Δεν είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος για την αιτία του θανάτου, αλλά μπορώ με βεβαιότητα να σου πω ότι ο δράστης της έκοψε το δεξί χέρι από τον καρπό. Αν σου λέει κάτι αυτό»…
«Και γιατί δεν είσαι σίγουρος για την αιτία θανάτου»;
«Γιατί μερίμνησε η φύση»…
Ο ιατροδικαστής ανασήκωσε το σεντόνι που σκέπαζε το πτώμα της άτυχης γυναίκας. Ο Κώστας είδε το πτώμα, μισοφαγωμένο από τα σκυλιά. Έλειπε το κεφάλι της κι αρκετά κομμάτια του κορμού. Σίγουρα θα τα έβρισκαν στη χαράδρα, πίσω από το φυλάκιο δασοπυρόσβεσης, μέσα στο οποίο είχαν βρει το πτώμα.
«Καμία ιδέα για την ταυτότητά της»;
Απάντησε ένας νεαρός αστυνομικός με ατσαλάκωτη στολή:
«Καμία. Περιμένουμε τη σήμανση, για δακτυλοσκόπηση. Αν…»
«Αν είναι σεσημασμένη, θα μάθουμε όνομα και επώνυμο. Καλά», τον έκοψε ο Κώστας! Στράφηκε στον ιατροδικαστή:
«Δεν έχεις κάτι παραπάνω για μένα»;
«Θα πρέπει να την πάρω στο εργαστήριο. Με την πρώτη ματιά, για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι έχουμε να κάνουμε με τον ίδιο δράστη. Για τίποτε άλλο».
«Καλώς… Μπορείς να τελειώσεις σήμερα με τη νεκροτομή»;
«Με τη νεκροτομή, ναι! Έλα σε δυο ώρες στο εργαστήριο, να σου τα πω όλα. Μην περιμένεις και πολλά, όμως. Τα περισσότερα θα μας τα πει η τοξικολογική εξέταση σπλάχνων. Ή, ό,τι απέμεινε από τα σπλάχνα, τέλος πάντων… Κι αυτή θέλει 24 ώρες»…
«Καίγομαι»…
«Το ξέρω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, όμως. Εξάλλου, θες κι ένα όνομα, πέρα από το τι έγινε εδώ»…
Ο Κώστας στράφηκε στο νεαρό αστυνομικό:
«Πάρτε τον προϊστάμενο της σήμανσης. Να επιληφθεί προσωπικά! Θέλουμε απαντήσεις χθες! Κατάλαβες»;
Είχε καταλάβει. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι κι έτρεξε προς το περιπολικό του. Κάλεσε το κέντρο και ζήτησε να τον συνδέσουν.
Ο Κώστας κατηφόρισε προς το σημείο όπου είχε αφήσει το αυτοκίνητό του. Δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει εκεί. Ήταν φως φανάρι πως δράστης ήταν ο ίδιος άνθρωπος. Ποιο ήταν, όμως, το θύμα; Και, το κυριότερο: Ποια σχέση είχε αυτό το πτώμα με όλα τα προηγούμενα;
Μπήκε στο αυτοκίνητο και πάτησε γκάζι. Κατεύθυνσή του, τα κεντρικά. Εκεί όπου κρατούσαν την Ελένη.

Συνεχίζεται...