Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων – Τόσο κοντά

Είχε γεμίσει βελάκια και κύκλους τον πίνακα. Πάνω-πάνω, είχε το όνομά της: Ελένη. Ένα βελάκι τη συνέδεε με τον Αλεξάνδρου κι άλλο ένα με τον Διονύση. Από τον κύκλο του Διονύση έφευγαν βελάκια προς τον Αλεξάνδρου, την Άννα, τη Νατάσσα, τη Μαριάνθη και τον Ευσταθίου. Ένα βελάκι συνέδεε τη Μαριάνθη με την Ελένη κι ένα άλλο την Ελένη με τον Ευσταθίου. Κρατούσε το μαρκαδόρο κι ήταν έτοιμος κάτι να γράψει όταν χτύπησε η πόρτα.
«Ναι»!
Η Σοφία μπήκε στο γραφείο του.
«Ο κ. Θεοδωρίδης»;
«Ο ίδιος»…
«Είμαι η Ρετζέκη»…
«Ναι! Σας περίμενα»…
Το βλέμμα της έπεσε στον πίνακα. Στον κύκλο της Άννας. Κι έπειτα, ακολούθησε το βελάκι κι έφθασε στον κύκλο του Διονύση.
«Ώστε τον πιάσατε»…
«Από πού σας ήρθε αυτό»;
Ακολούθησε το βλέμμα της στον πίνακα.
«Α, από αυτό. Όχι, όχι. Καμία σχέση. Κάνουμε κάποιες υποθέσεις, αλλά δυστυχώς, δεν έχουμε κανέναν στα χέρια μας. Εσείς; Πώς μπορείτε να μας βοηθήσετε; Την γνωρίζατε καλά την Δημητσάνου»;
«Την Άννα, ναι… Ήμασταν ζευγάρι»…
Ο Κώστας δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Του είχαν πει πως το θύμα και μια άλλη νοσοκόμα, η Σοφία, ήταν κολλητές. Αλλά δεν είχε βάλει τέτοια πράγματα με το νου του. Δε μίλησε.
«Σοκάρεστε»;
«Ε, όχι. Όχι. Το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, δε με ενδιαφέρει. Αν και δεν είναι κι εύκολο για κάποιον να το λέει έτσι, φόρα παρτίδα, όπως εσείς»…
«Αργά ή γρήγορα, θα το μαθαίνατε. Τα μέρη που συχνάζαμε είναι γνωστά στους γκέι. Αρκούσε μια βόλτα ως εκεί, για να καταλάβετε ότι δεν ήμασταν απλές φίλες. Κι ύστερα, θέλω να το πιάσετε το κάθαρμα. Και θέλω να μου δώσετε το σώμα της. Θέλω να την κλάψω και να την ετοιμάσω»…
Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Έπρεπε να πάρει ό,τι μπορούσε πριν η λογική της συντρόφου κάλυπτε τα πάντα στο μυαλό της Σοφίας.
«Ναι, θα γίνει κι αυτό, όμως, πρώτα, πρέπει να ξεμπερδέψουμε με τα βιογραφικά. Πείτε μου… Πού τη γνωρίσατε, πού συχνάζατε… Ξέρετε, το πιο πιθανό είναι ο δολοφόνος να την είδε κάπου εκεί. Ξέρω ότι είναι δύσκολο για σας, αλλά προσπαθήστε να θυμηθείτε».
Δεν της ήταν δύσκολο. Φαίνεται πως η Σοφία είχε πάρει την απόφαση να ξεμπερδεύει για να κηδέψει τη φιλενάδα της. Γνωρίστηκαν στο νοσοκομείο. Την παράτησε ο γκόμενος την ίδια περίοδο που η Σοφία χώρισε από την Ειρήνη, μια από τις αρκετές τις σχέσεις. Έπνιξαν παρέα τον καημό στο ποτό και, το ίδιο βράδυ, ζαλισμένες, βρήκαν παρηγοριά η μία στην αγκαλιά της άλλης. Την επομένη, η Σοφία, ως συνειδητοποιημένη λεσβία, προσπάθησε να πιάσει την κουβέντα με την Άννα, να της πει ότι αν δεν ήθελε, δεν θα την ξαναγκάλιαζε με τον ίδιο τρόπο. Αλλά η Άννα την πήρε στην αγκαλιά της, τη φίλησε και της είπε πως ό,τι έκανε, το έκανε επειδή το ήθελε κι όχι επειδή είχαν πιει. Από τότε ήταν ζευγάρι.
«Είχα, όμως, πάντα το φόβο, ότι μια μέρα θα φύγει όπως ήρθε. Κι όταν πριν έξι μήνες εξαφανίστηκε, αρχικά σκέφτηκα να την ψάξω, αλλά αργότερα πίστεψα πως είχε ξαναμπεί στον… στρέιτ δρόμο, αν με καταλαβαίνεις αστυνόμε».
Καταλάβαινε…
«Και δεν πήγατε στο σπίτι της, να την ψάξετε»;
«Τηλεφώνησα στους δικούς της, στην Καβάλα. Δεν ήθελαν να μου μιλήσουν –γνώριζαν για μένα, αφού ήμασταν με την Άννα περίπου έναν χρόνο κι εκείνη ήταν ατίθαση και ανεξάρτητη. Πίστεψα πως είχε επιστρέψει εκεί –τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση μου έδωσαν».
«Και στο σπίτι της; Δεν πήγατε στο σπίτι της»;
«Πήγα. Είχε μπει ενοικιαστήριο. Μια γειτόνισσα μου είπε πως ένας νεαρός είχε έρθει με τη σπιτονοικοκυρά και είχαν κανονίσει να πάρουν τα πράγματά της, επειδή θα μετακόμιζε. Εκείνη μου είπε πως ο νεαρός συμπεριφερόταν σαν άνδρας της, σαν αρραβωνιαστικός… Δεν ήθελα πολλά ακόμη για να παρατήσω κάθε έρευνα…»
Το μάτι του Κώστα άστραφτε. Επιτέλους, κάποιος που μπορεί να είχε δει το δολοφόνο! Γιατί δεν του το έβγαζες από το μυαλό, πως την Άννα, την είχε σκοτώσει ο «αρραβωνιαστικός». Αν η περιγραφή ταίριαζε στο Διονύση, είχε, πλέον, τον ύποπτό του. Σχεδόν διέκοψε τη Σοφία, για να πάρει αυτό που ήθελε:
«Μήπως θυμάστε το όνομα της σπιτονοικοκυράς»;
«Ναι… Πανεύκολο επίθετο. Παπαδοπούλου. Μαριάνθη Παπαδοπούλου! Μα, εσείς αστυνόμε ασπρίσατε…»

Συνεχίζεται...