Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων - Υποθέσεις

Η Ελένη… Είχαν περάσει ώρες, μέρες ίσως. Κι εκείνη βρισκόταν εκεί, στα γραφεία της Ασφάλειας. Θα έπρεπε να ΄χει τα χάλια της. Κι όμως, αυτή η γεματούλα νεαρή γυναίκα είχε κάτι επάνω της, που την έκανε ερωτεύσιμη. Κάτι που είχε τραβήξει και τον Κώστα.
Την κοιτούσε πίσω από το τζάμι-καθρέφτη. Προσπαθούσε να βολευτεί, όπως – όπως, στην καρέκλα της. Ένας αστυνομικός της κρατούσε παρέα, στο ίδιο δωμάτιο. Φαίνεται, όμως, ότι είχαν συζητήσει όλα τα θέματα που θα μπορούσαν να αναλύσουν οι δυο τους. Ο αστυνομικός περιεργαζόταν το υπηρεσιακό του περίστροφο, καθισμένος στη μία γωνιά του δωματίου. Εκείνη, στην άλλη πλευρά, κοιτούσε χαμηλά, λες και ήθελε κάτι να αποφύγει.
Η Πρήχα πλησίασε τον Κώστα σχεδόν αθόρυβα.
«Πιστεύεις ότι η Τιτάκου έχει τον τρόπο να λύσει αυτόν τον γόρδιο δεσμό»;
«Πιστεύω ότι η Τιτάκου έχει πέσει σε έναν λάκκο που, ίσως, έσκαβε η ίδια».
«Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό»;
«Όταν την ανέκρινα για πρώτη φορά –μιλάμε για την κανονική ανάκριση τώρα, όχι τις πρώτες διευκρινιστικές ερωτήσεις- μετά τη δολοφονία Ευσταθίου, όταν τη ρώτησα αν, τη νύχτα του φόνου του Αλεξάνδρου είχε δει τίποτα, απάντησε αμέσως όχι. Σε δευτερόλεπτα, όμως, φάνηκε να διστάζει. Κάτι ήθελε να πει, για κάτι δεν ήταν σίγουρη…»
«Είχε δει, λοιπόν»;
«Ήμουν σίγουρος. Πίστευα ότι κάποιος πήγε να δολοφονήσει τον Αλεξάνδρου, για τους χι ψι λόγους που δεν ξέρουμε ακόμη, την ώρα της δολοφονίας πλησίασε η Τιτάκου, ο δολοφόνος κρύφτηκε και, όταν η Τιτάκου βρήκε, κατά λάθος, το πτώμα κι έμπηξε τις φωνές, εκείνος άφησε την κρυψώνα του και τότε, η Τιτάκου τον είδε. Πίστευα ότι ο δολοφόνος θέλησε να βγάλει από τη μέση την Τιτάκου, γι αυτό κρύφτηκε στο διπλανό διαμέρισμα, σκότωσε τη γριά για να μην την έχει στα πόδια του κι ήταν έτοιμος να μπουκάρει στο διαμέρισμα της Τιτάκου, να τη μακελέψει κι αυτήν και να ξεμπερδεύει. Ένας φόνος, αυτός του Αλεξάνδρου, για κάποιον λόγο, ένας αναγκαστικός, αυτός της Τιτάκου και δύο παράπλευρες απώλειες»…
«Μια χαρά θεωρία»!
«Απλώς θεωρία, Κατερίνα. Συγνώμη, κυρία γενική διευθύντρια… Μου περισσεύουν κάποια πτώματα. Της Νατάσσας και μιας γυναίκας που βρήκαμε σήμερα, στην πηγή Μπαρμπαγιώργη. Και η σειρά… Δε μου βγαίνει η σειρά! Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, πρώτα σκότωσαν την πόρνη. Ή, μάλλον, πρώτα σκότωσαν αυτήν που βρήκαμε τελευταία, μετά την πόρνη, μετά τη γριά, μετά τον Αλεξάνδρου και τελευταίο τον δικό μας. Τα πάνω-κάτω, δηλαδή»…
«Και»;…
«Και… Και! Και! Κι έχουμε να κάνουμε με έναν κατά συρροή δολοφόνο. Μ’ έναν σίριαλ κίλερ, που λένε και στην Αμερική. Κάποιον που σκοτώνει τον έναν πίσω από τον άλλον, χωρίς λογική σειρά. Ή, μάλλον, με τη δική του λογική σειρά».
«Δεν έχεις παρά να μπεις στο μυαλό του, Κώστα... Το ΄χεις ξανακάνει το σπορ»…
«Ναι, ρε συ, Κατερίνα. Αλλά τότε είχα ένα, δύο στοιχεία για το δράστη. Τώρα, το μόνο που ξέρω, είναι ότι παίρνει για σουβενίρ τα δεξιά χέρια των θυμάτων. Τίποτε άλλο»!
«Κι η Τιττάκου; Πώς θα σε βοηθήσει»;
«Δεν ξέρω. Αλλά είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει σχέση με τους τρεις από τους φόνους: Βρήκε τον Αλεξάνδρου, σκότωσαν τη γειτόνισσά της και τον φρουρό της. Άρα, έχει κάποια σχέση».
«Τι περιμένεις; Μπες και πες της το»…
Λες και είχε παγώσει ο χρόνος. Για πότε είχε ανοίξει την πόρτα, για πότε την είχε πλησιάσει, για πότε της το είχε πει…. Κι εκείνη, σα χαμένη, τον κοιτούσε μέσα στα μάτια και περίμενε…
Τη σιωπή έκοψε η Πρήχα, που είχε μπει από πίσω από τον Κώστα στο δωμάτιο:
«Είναι μια καλή θεωρία, κυρία Τιττάκου. Τη στηρίζω ανεπιφύλακτα. Και στρέφουμε τις έρευνές μας στον κύκλο σας. Ε, ψάξε – ψάξε, όλο και κάτι θα βρεις»!
«Θα βρείτε»…
Η φωνή της μόλις κι έβγαινε από τα στήθη της. Μόλις κι ακουγόταν. Ήταν ταλαιπωρημένη. Αλλά οι δυο λέξεις που ξεστόμισε ξεψυχισμένα, ήταν αρκετές για να τινάξουν, σαν ηλεκτρικό ρεύμα, και τον Κώστα και την Κατερίνα.

Συνεχίζεται...