Έκλαιγε με λυγμούς… Όχι για κάποιον άλλον, ούτε για τον ίδιο της τον εαυτό. Ούτε επειδή είχε σοκαριστεί. Οι τελευταίες ημέρες είχαν κάνει την Ελένη αναίσθητη. Η ανθρώπινη ζωή είχε πάψει να έχει την ίδια αξία. Έκλαιγε για την αλήθεια. Δεν μπορούσε να την αντέξει.
Ήταν, πια, σίγουρη. Ο άνθρωπος που είχε κοιμηθεί μαζί της πολλές φορές, ο άνθρωπος που της είχε προσφέρει όσα κανείς άλλος, που της είχε δώσει απλόχερα συντροφιά, που την είχε κάνει να αισθανθεί γυναίκα, μετά από πολύ καιρό, ήταν αυτός που είχε σκοτώσει έναν άγνωστό της –κι άγνωστό του- επιχειρηματία, μια γειτόνισσά της, έναν αστυνομικό, μια, δυο πόρνες και ποιος ξέρει ποιον άλλον. Κι ήταν ο ίδιος που είχε προσπαθήσει να μπει στο διαμέρισμά της και να σκοτώσει και την ίδια.
Γιατί;
Συνεχίζεται…
Σχόλια
Έχω έτοιμα άλλα δύο επεισόδια (πιο μεγάλα). Τελειώνω πριν τα μπάνια του λαού!
@ november
Στάζεις δηλητήριο για την καημένη την Ελένη. Ε ρε και να συναντηθούμε κάποτε και να δω ότι είσαι πιο χοντρή από μένα! Χι χι χι!!!
;-)