diastimata

O Τζέιμς Μπράουν στη σκηνή του Θεάτρου Γης, στην Τριανδρία. Όταν άκουγα τα τραγούδια του, σε ηλικία 16 χρόνων, ούτε περίμενα ότι κάποτε θα τον έβλεπα να τραγουδάει εκεί όπου παιδιά παίζαμε πόλεμο, στα νταμάρια. Εξάλλου, από τη σόουλ του Τζέιμς, προτιμούσα τις ροκιές του Ίαν (Γκίλαν) Εδώ και μέρες θέλω να ποστάρω κάτι για το νονό της Σόουλ. Προβληματιζόμουν, όμως, αν με το ποστ θα τον αδικούσα. Τελικά το αποφάσισα. Στο κάτω – κάτω της γραφής, θεατής σε ένα σόου ήμουν και έχω κάθε δικαίωμα να μιλάω γι αυτό. Ο Τζέιμς Μπράουν πέρασε από τη Θεσσαλονίκη, μας γέμισε ένα από τα βράδια μας κι έφυγε. Πέρασε κι ακούμπησε τις καρδιές μας, παρά το ότι είναι, πλέον, 74 χρονών. Κι εμείς, εξάλλου, δε μείναμε στα 24… Περάσαμε στα 42 (τσε βάλε…). Αλλά τι είναι τα 42 αν όχι τα 24 όταν τα κοιτάς στον καθρέπτη; Με την ίδια λογική και τα 74 του Τζέιμς είναι τα 47. Το πρόβλημα με τον μίστερ Σεξ Μασίν είναι ότι μια μηχανή του Σεξ, μετά από μία ηλικία, δε δουλεύει μόνον με απλή βενζίνη. Θέλει και την ενισχυμ

Αφορμή για το σημερινό blog πήρα από μία επίσκεψη στο blog του Νίκου Δήμου. Με το γνωστό του τρόπο μας έδειξε, για άλλη μία φορά, ότι η αλήθεια έχει δύο όψεις: αυτήν που εμείς θεωρούμε αλήθεια κι αυτήν που οι άλλοι δέχονται ως αλήθεια. Ο λόγος για τη σφαγή στο Λίβανο. Είχα πάντα την απορία: Πώς ένας λαός, που διώχθηκε όπως οι Εβραίοι, που τριγυρνούσε στις επτά θάλασσες, που είδε χιλιάδες να οδηγούνται στα κρεματόρια, στα Άουσβιτς και στα Μπούχεβαλντ, κατάφερε να αναπαράγει με τέτοιον τρόπο τόση βία... Η απορία μου λύθηκε από έναν αδελφικό φίλο -και επί χρόνια συμμαθητή. Από έναν από τα παιδιά εκείνα που, την ώρα των θρησκευτικών, δεν ήταν στην τάξη. Ο Τζάκος είχε τα δικά του πιστεύω. Τα ακολούθησε ως τα κιμπούτς του Τελ Αβίβ. Κι επέστρεψε, κάποια στιγμή, στη Θεσσαλονίκη του. Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό. Παντρεύτηκε χριστιανή (με πολιτικό γάμο). Εργάστηκε σε επιχείρηση χριστιανού κι έχει για φίλους ακόμη και μουσουλμάνους. Ο Τζάκος θα γινόταν ραβίνος. Τελικά, μπλέχτηκε με επιχειρήσει

Δευτέρα, 1 Ιανουαρίου 1985. Τον είχε αποκαλέσει μιούζικαλ! Ο φίλος του, ήθελε με αυτόν τον τρόπο να δείξει πόσο κεφάτος άνθρωπος είναι. Έπαιζαν εκείνο το ηλίθιο παιχνίδι, που ο ένας προσπαθεί να βρει ποιον από την παρέα εννοεί ο άλλος, χρησιμοποιώντας διάφορες λέξεις. Τον είχαν ρωτήσει: «Αν ήταν ταινία, ποια ταινία θα ήταν»; Κι εκείνος, χωρίς σκέψη, είχε απαντήσει «μιούζικαλ»… -Ποιο μιούζικαλ; Η Χαρά επέμενε. Ήθελε, σώνει και καλά, να βρει ποιον εννοούσε ο Στέφανος (ο φίλος). Τον γούσταρε τον Στέφανο η Χαρά. Και, όπως κάθε μετέφηβος, της την έδινε όταν ο Στέφανος έβγαινε πιο έξυπνος. -Όλα τα μιούζικαλ μαζί! Ο Στέφανος έδωσε μια απάντηση που η χαρά δεν την περίμενε. Κρυφοχαμογέλασε ο Στέφανος. Κι αυτός τη γούσταρε τη Χαρά. Κι αυτός, όπως κάθε μετέφηβος, ήθελε να εκνευρίσει αυτούς που αγαπούσε. Του άρεζαν και οι αντιδράσεις της… Πώς σούφρωνε τα φρύδια της, όταν εκνευριζόταν και μιλούσε με το στόμα της να στραβώνει ελαφρά προς τα δεξιά. -Αυτό δεν είναι απάντηση!

Τελικά τι είναι, στην πραγματικότητα, οι σχέσεις; Ένα ατέλειωτο μαγγανοπήγαδο. Όπως εκείνο που έσπρωχνε ο Κόναν ο Βάρβαρος, στη μαλακία του Ρίτσαρντ Φλάισερ (σενάριο Όλιβερ Στόουν) με πρωταγωνιστή τον Σβαρτζενέγκερ (το μόνο καλό σε αυτήν την ταινία ήταν ότι ο Άρνι δεν μιλούσε -πολύ). Όπως ο ιδιαίτερα σωματώδης Κόναν έσπρωχνε, ασταμάτητα, το μαγγανοπήγαδο, εκεί που ήταν αιχμάλωτος, από παιδάκι, έφηβος, άνδρας, έτσι κι αυτός (ή αυτή) που είναι το ένα μέλος της σχέσης σπρώχνει. Με την ελπίδα ότι θα βγει νερό. Κι όταν βγει νερό συνεχίζεις να σπρώχνεις. Γιατί χρειάζεσαι κι άλλο. Ο Κόναν έσπρωχνε. Το νερό έβγαινε. Ξεδίψασαν οι άνθρωποι. Αλλά ο Κόναν έπρεπε να συνεχίσει να σπρώχνει. Για να ποτιστούν τα χωράφια. Μετά για να πάει το νερό στα σπίτια. Μετά για να φθάσει ως το διπλανό χωριό. Και να ποτιστούν κι εκεί τα χωράφια. Κι όταν τον ελευθέρωσαν από τα δεσμά του μαγγανοπήγαδου, τον έστειλαν στην αρένα: ή να φάει την καρδιά των αντιπάλων του, ή να φάνε εκείνοι τη δική του καρδιά. Δηλαδή, ποι

Καλό ταξίδι σε όσους φεύγουν διακοπές και: Μην ξεχνάτε: οι ζώνες σώζουν ζωές. Ειδικά όταν είναι σωστά τοποθετημένες

Δεν ξέρω πόσοι από σας διαβάσατε τα πρώτα κεφάλαια της περιπέτειας της Όλγας. Επειδή έχω την αμυδρά εντύπωση ότι δεν σας έκανε ιδιαίτερα κούκου, αποφάσισα να μεταφέρω την όλη φάση σε άλλο blog. Έτσι, όποιος θέλει να μάθει τα μυστικά του "τράγου" και το ποιος είναι, τελικά, ο Νικοδήμου και η Όλγα, μπορεί να περνάει από το kolodoulia.blogspot.com . Τα διαστήματα θα παραμείνουν κενά μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.

Σκοτάδι... Δηλαδή, απορρόφηση του φωτός. Δηλαδή, άπλετο φως. Πάντα τα μπέρδευε αυτά. Του έμαθαν ότι το σκοτάδι είναι η απορρόφηση του φωτός. Άρα, όταν έχουμε σκοτάδι, πάλι έχουμε φως. Και σκοτάδι, πότε έχουμε; Παιδικές απορίες. Ένας προτοετής φοιτητής του φυσικομαθηματικού τις έχει λυμένες. Εκείνος βάδιζε στην όγδοη δεκαετία της ζωής του κι ακόμα κάτι τέτοια του ήταν άγνωστα. Κινέζικα. Ήταν κι από εκείνους τους ανθρώπους, που ακούει πολλά, συγκρατεί κάποια από αυτά και τα γνωρίζει από λίγο. Θυμόταν τους καθηγητές του. «Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας» του έλεγαν, κουνώντας τον δείκτη μπροστά στα μούτρα του. Κάλλιο αμαθής, παρά ημιμαθής, δηλαδή. Ωραία παροιμία. Τέλος πάντων, αρκετά με τις παρενθέσεις. Όταν άνοιγε μία, δεν ήξερε πού να την κλείσει. Σημασία είχε ότι το σκοτάδι ήταν απόλυτο. Μαύρο σκότος. Μαύρος Σκότος. Δεν έβλεπε ούτε τη μύτη του. Είπε να βγει μια βόλτα, στο διπλανό δάσος, να θαυμάσει τη δύση του ήλιου. Για πότε μαζεύτηκαν εκείνα τα σύννεφα, για πότε έδυσε ο ή

Δεν ήταν ρομαντική φύση. Δε σκάλωνε ποτέ μπροστά σε ένα ηλιοβασίλεμα. Αλλά το αποψινό ήταν ηλιοβασίλεμα από καρτ ποστάλ. Καρτ ποστάλ της νέας εποχής, βέβαια. Χωρίς βουνά και λαγκάδια, χωρίς θάλασσες. Κόκκινος ήλιος χανόταν πίσω από πολυκατοικίες. Όμως... Όμως εκείνος ο ουρανός ήταν όλα τα λεφτά. Κόκκινος, άσπρος, μπλε, γκρίζος, χρυσός σε μερικές γωνίες, κίτρινος, πορτοκαλί. Τέτοια πανδαισία. Άντε μετά, να μην τον κοιτάξεις. Κι εκείνος τον κοίταζε. Έστρεψε ψηλά το βλέμμα και τον κοίταζε. Ανάμεσα από τις πολυκατοικίες. Ανάμεσα από κεραίες επίγειες και δορυφορικές. Τότε ήταν που έπιασε τον εαυτό του να χαμογελά. Είχε καιρό να χαμογελάσει. Μέρες, βδομάδες, μήνες. Ίσως κι έναν χρόνο. Αλλά τώρα, να! Χαλάρωσε το στόμα του και φάνηκαν τα δόντια του. Χαμογελούσε... Ξαφνικά, του ήρθε η επιθυμία να μοιραστεί το υπερθέαμα. Κοίταξε δεξιά, αριστερά. Ήταν μόνος στο δωμάτιο, αυτό ήταν σίγουρο. Στο σπίτι, όμως; -Ελένη, φώναξε! Καμία απάντηση. Αποφάσισε να επιμείνει. -Ελένη, τρέξε! Θα χάσεις! Περίμενε ν

Την αγαπάω ιδιαίτερα. Καλά την είπαν «μπαλκόνι του Πηλίου». Αυτό είναι η Μακρυνίτσα. Βρέθηκα για 48 ώρες στα καλντερίμια της κι ανακάλυψα πάλι κάτι καινούργιο. Γιατί η Μακρυνίτσα το έχει αυτό το καλό. Δε σου δείχνει, αμέσως, όλες τις ομορφιές της. Είναι έξυπνη γυναίκα. Σου εμφανίζει, σε κάθε σου επίσκεψη και κάτι διαφορετικό. Δεν πρόκειται να σας πω τι βρήκα αυτήν τη φορά. Σημασία έχει να κάνετε τις δικές σας ανακαλύψεις. Πάντως, με την πρώτη ευκαιρία, να πάτε. Πρωί, πάρτε το καλντερίμι δεξιά από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο (την εκκλησία της πλατέιας). Αφήστε δεξιά σας το καφενείο του Θεόφιλου και περπατήστε λίγο ακόμη. Το δρόμο θα σας κλείσει ένα αρχοντικό, με φοβερό μπαλκόνι στο Βόλο. Φάτε εκεί πρωινό. Καταπληκτική ομελέτα, φιλόξενος ιδιοκτήτης. Και η μαρμελάδα το κάτι άλλο. Για μεσημέρι, προτιμήστε το γνωστό εστιατόριο στην πλατεία. Αν έχει δροσιά, είναι ό,τι πρέπει να τσίπουρο, σπεντζοφάι και φασόλια φούρνου. Από πάνω γλυκό του κουταλιού (αυτήν την εποχή προτιμήστε καρυδάκι, τριαν

Πόσο θέλει να πιστέψει… Είναι απίθανα απίστευτο το πόσο ψάχνει να βρει και το παραμικρό, να πιστέψει. Ψάχνει ανάμεσα στις λέξεις της. Τις περιμένει μία μία, να τις ξεστομίσει και να τις πάρει στα χέρια του. Να τις ζυγίσει, να τις ψαχουλέψει. Μπας και βρει κάτι, να στηριχθεί. Γιατί τι είναι η πίστη; Στήριγμα. Και δε μιλάμε, τώρα, για την πίστη σε Θεό, όπως κι αν λέγεται αυτό. Μιλάμε για πίστη σε ανθρώπους. Στους δικούς μας ανθρώπους. Στον άνθρωπό μας. Τα σκεφτόταν όλα αυτά όσο την άκουγε. Υπήρχε ένα κενό χρόνου. Περίπου τέσσερις ώρες. Δηλαδή, μια ζωή. Άντε, καλά. Όχι μία, μισή ζωή. Υπάρχει μια πεταλούδα στην Ασία, που ζει, όλο κι όλο, ένα οκτάωρο. Από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου. Άρα, αυτό το κενό των τεσσάρων ωρών, ήταν μισή ζωή. Δεν ήταν ποτέ πρόθυμη να δικαιολογηθεί. Μισούσε τις δικαιολογίες. Κι ας άφηνε κενά. Ήταν σα να αδιαφορεί για τις ανάγκες του άλλου. Έτσι κι εκείνος. Αισθανόταν λες και αδιαφορούσε για τις δικές του αγωνίες. Και ήθελε να την πιστέψει. Να πει, «να

Εγώ με τα μηχανήματα (που κινούνται πάνω σε ρόδες) δεν τα πάω και πολύ καλά. Να οδηγώ γνωρίζω -αυτό έλειπε, μετά από 25 χρόνια πίσω από το τιμόνι. Αλλά όταν ακούω κάποιους φίλους να κάνουν λόγο για εκκεντροφόρους, ροπές, προσφύσεις, μπουζί και πλατίνες, τους κοιτάζω με το βλέμμα του ψημένου ψαριού. Μόνον για πλατίνες έχω ακούσει κάτι κι αυτές όταν τις ονομάτιζε η πρώην γυναίκα μου (πάντα ήθελε μία δεμένη με λευκόχρυσο). Όταν, λοιπόν, άναψαν τα δυο λαμπάκια στο ταμπλό, έκανα ό,τι και η ξανθιά οδηγός: άνοιξα το μάνιουαλ. Λαμπάκια, λαμπάκια, λαμπάκια… σελίδα 45. Λαμπάκι φλας δεξιά, λαμπάκι φλας αριστερά, λαμπάκι αλάρμ, λαμπάκι EDS, λαμπάκι ABS (όπα, αυτό ανάβει, για να βρούμε και το άλλο), λαμπάκι ζώνης ασφαλείας, λαμπάκι για φώτα ομίχλης μπροστά, λαμπάκι για φώτα ομίχλης πίσω (όταν περνάς από το αεροδρόμιο Μακεδονία είναι πολύ χρήσιμα), λαμπάκι για τα μεγάλα φώτα, λαμπάκι για τα μικρά φώτα, λαμπάκι χειρόφρενου (όχι, όχι αυτό), λαμπάκι φρένων(ΓΙΕΣ!!!). «Όταν τα δύο αυτά λαμπάκια ανάψουν τ

Αστέρια (της ροκ, της ποπ και του R and B παρελαύνουν -λέει- από το Καραϊσκάκη. Όπως παλιά οι αθλητές του στίβου (πριν το γκρεμίσει ο Κόκαλης και το κάνει το μεγαλύτερο τηγάνι της Ελλάδας). Αλλά κι εδώ, στη μακρινή επαρχία, ο ένας μετά τον άλλον, οι καλλιτέχνες με διεθνή καριέρα, σπεύδουν για συναυλίες. Αψευδής μάρτυς η φωτογραφία. Ε, ρε, γλέντια...