diastimata

(συνέχεια από το προηγούμενο...) Πολλές φορές στο παρελθόν ο ελληνικός κινηματογράφος είχε την ευκαιρία του. Πολλές φορές ο κόσμος τον αγκάλιασε, πίστεψε, γέμισε τις αίθουσες. Αλλά όλο κάτι γινόταν και ο κόσμος έφυγε. Τελευταία, ο ελληνικός κινηματογράφος δεν κατάφερε να ακολουθήσει τα διεθνή στάνταρ. Κι όχι επειδή δεν είχε σκηνοθέτες με όραμα. Αλλά επειδή δεν υπήρχαν χρήματα για να γίνουν ταινίες θεαματικ ές, που, κακά τα ψέματα, είναι της μόδας. Σκεφτείτε ότι, για μια σκηνή λίγων λεπτών, με τα καρυκεύματα να στροβιλίζονται, στην "Πολίτικη Κουζίνα", ή η διέλευση των Μιράζ στις ¨Σειρήνες στο Αιγαίο¨, κοστίζουν κάτι εκατομμύρια ευρώ! Η πρώτη μου επαφή με τον ελληνικό κινηματογράφο έγινε στην Κομοτηνή. Κινηματογράφος Ποάλα, θερινός (από τη μία) και χειμερινός (από την άλλη πλευρά του δρόμου). Πρώτη ταινία, την οποία θυμάμαι σαν όνειρο, μια με το Σταυρίδη. Μία σκηνή είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου: Ο Σταυρίδης παρακολουθεί έναν τρελό, να μιλάει με ένα μυρμήγκι. "Ό,τι και να κ

Εεεεεεπ! Σταρ; Ποιος σταρ; Ο Μάλκοβιτς μόνον σταρ δεν μπορεί να θεωρηθεί. Βεβαίως κι έχει έρθει από το Χόλιγουντ στη φραπεδούπολη, αλλά δεν είναι, αυτό που θα λέγαμε, ο ήρωας των μπλοκ μπάστερς. Το εφετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει τα πάντα, εκτός από λαμπερά ονόματα. Κι ίσως αυτό να είναι καλύτερο. Ποιος θέλει ένα Φεστιβάλ που θα συγκεντρώνει στη Θεσσαλονίκη παρέες σαν αυτήν του Κλούνεϊ; Να βουλιάξουν και τα πλωτά μπαρ από παπαράτσι και σταρλετίτσες; Άσε καλύτερα. Είναι εδώ κι ο Ντάνι Γκλόβερ. "Δε μετανιώνω για τους ρόλους μου", δήλωσε κατά τη διάρκεια του Μάστερ Κλας που παρέδωσε. Και πρόσθεσε: "Πιστεύω πως η φήμη και η αναγνωρισιμότητά μου με βοηθάνε να κάνω φιλμ τα οποία είναι σημαντικά για μένα. Η τέχνη, εξάλλου, λειτουργεί ως όχημα για μεταμόρφωση, εξελίσσει τη συλλογική μας μνήμη, τροφοδοτεί τη φαντασία μας και μας δίνει μια ευκαιρία να αλλάξουμε. Μέσα από την τέχνη οι άνθρωποι αναζητούν την ταυτότητα και τον εαυτό τους. Αυτοί που έχουν την δύναμη

Εμ, τι νομίζατε; Ότι μόνον η Κυρία θα Τραγουδάει τα Μπλουζ; Μεγάλο σας λάθος. Ο Διαστήματας τα χόρεψε κι όλας! Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι: Όταν ήμην νεανίας, προ αμνημονεύτων ετών, ήτις θα ήτο σωφρονέστερον να μην αναφέρομεν επακριβώς την χρονολογίαν (παρατώ και την καθαρεύουσα γιατί εδώ μέσα στα blog είναι κάτι blogers που μου ρίχνουν σε χρόνια και την είχαν μάθει απ έξω κι ανακατωτά), τα μπλουζ δεν είχαν καμία σχέση με… τα μπλουζ. Τα τραγούδια των μαύρων, αυτές τις υπέροχες παραλλαγές των γκόσπελς, τα λέγαμε «νέγρικα». Από εκεί προήλθε κι εκείνος ο κορυφαίος δίσκος του Μάνου Λοΐζου, «Τα Νέγρικα», με τη Μαρία Φαραντούρη, στα οποία, δεύτερη φωνή κάνει ο… Μανώλης Ρασούλης! Και τα μπλουζ; Τα μπλουζ, κυρίες μου και κύριοι ήταν… οι μπαλάντες. Ο,τιδήποτε σλόου. Αυτά ήταν τα μπλουζ για μας. Υπήρχαν τα σέικ, που χορεύονταν σε… ζωηρό ρυθμό και τα μπλουζ, που έπαιρνες τη ντάμα αγκαλιά και τα περιμέναμε πώς και πώς, για να κατέβουν λίγο πιο κάτω τα χέρια, να πιάσουν μια μέση, να αισθα

Όταν το άκουσα την πρώτη φορά, είπα: "Τραγουδάρα"! Μετά, το ξανάκουσα και μου γεννήθηκε η απορία: "Γιατί να βρέχει το Νοέμβριο"; Ύστερα κατάλαβα. Δε βρέχει το Νοέμβριο. Ο Νοέμβριος είναι ένας βροχερός μήνας. Κι έχει δίκιο. Αδικήθηκε. Γιατί ο Νοέμβριος είχε όλα τα προσόντα να γίνει ο πρώτος μήνας του έτους. Τι του έλειπε, δηλαδή; Και ζεστές μέρες έχει, για να κάνεις τις βόλτες σου στην παραλία και να πίνεις το ουζάκι σου με θέα το Θερμαϊκό, αλλά και κρύες, να χουχουλιάζεις στο σπίτι, βλέποντας τη βροχή να δέρνει αλύπητα τα τζάμια, δίπλα στο τζάκι και με μπόλικα dvd και βιβλία στο τραπεζάκι του σαλονιού. Όλα τα ΄χει ο Νοέμβριος. Κι εκείνος, ο Θεός, πήγε κι έκανε πρώτο μήνα τον Ιανουάριο! Αν έχεις το Θεό σου! Τι έχει, δηλαδή, ο Γενάρης; Κρύο. Ψόφο. Χιόνια. Ανθρώπους να αποκλείονται μέσα στα αυτοκίνητά τους και να περνά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να τους χαιρετά από μακριά και να τους πετά κουραμπιέδες. Θα μου πεις, έχειτη γιορτή του Άι Βασίλη. Σιγά τα λάχανα Βρυξελλών. Γιορτ

Δεν είμαι καθόλου στα καλά μου, στο τελευταίο χρονικό διάστημα. Έχω μπλέξει σε κάτι ιστορίες απίστευτες, που με κάνουν να βογκάω. Κατ αρχήν, γράφω και επώνυμα, σε ένα blog. Κυρίως ασχολούμαι με συνδικαλιστικά θέματα του κλάδου μας, καθώς -τρομάρα μου- κάνω ΚΑΙ το συνδικαλιστή. Μια συνδικαλίστρια θεώρησε ότι στην άποψή μου για το πρόσωπό της, τη συκοφάντησα και με απειλεί με παραπομπή στα πειθαρχικά όργανα. Ο δε πρόεδρος του σωματείου, ζητά να του παραδώσω όλα τα κείμενα του blog, για να κρίνει αν βγάζω στη φόρα τις συνεδριάσεις του δ.σ. και εκθέτω το σωματείο! Θα μου πείτε, τώρα, ότι υπάρχει η "ελευθερία της έκφρασης", ότι "οι συνδικαλιστές είναι σαν τους πολιτικούς κι αφού εκτίθενται στον συνδικαλιστικό στίβο θα πρέπει να δέχονται την κριτική -ακόμη και κακοπροαίρετη", ότι "τα blog είναι τα προσωπικά μας ιστολόγια, άρα περιέχουν προσωπικά δεδομένα και απόψεις και δεν είναι δυνατό να τα παίρνει, χύμα, όποιος τα ζητήσει, όποτε τα ζητήσει" και άλλα τέτοια. Θ

Βαριέμαι σήμερα. Παρασκευή, γαρ, η καλύτερη μέρα της βδομάδας. Βαριέμαι θανάσιμα κι είχα σκοπό να κρεμάσω ένα ψιλοχαχά ποστ, να γελάσει το χειλάκι μας, που έρχεται Σαββατοκύριακο θανάτου. Γιατί εκεί στο ΠΑΣΟΚ θα γίνει ο θάνατος της αλεπούς και ξέρω κόσμο και ντουνιά (και φίλους από τα Blog), που θα τρέξουν να ψηφίσουν με την κάρτα στο στόμα και την ψυχή κρυμμένη καλά στην κωλοτσέπη. Είπα "δε βαριέσαι Διαστηματάκι, ρίξε κάτι χαρωπό, σαν ψυχή μικρού παιδιού, σαν τα μάτια της κόρης σου, να πάνε κάτω τα φαρμάκια, να γράψουν και τρελιάρικα σχόλια τα φιλαράκια, να περάσει ευχάριστα το Σαββατοκύριακο". Είχα λογαριάσει, όμως, χωρίς τους ξενοδόχους. Πρώτα ένας (εκτός Blog) φίλος, που, συνήθως, μου γεμίζει το email βίντεο και φωτογραφίες καλλίπυγων δεσποινίδων, σε ιδιαίτερες στιγμές. Είδα το email του στο inbox και είπα: "άνοιξέ το Διαστηματάκι, να δεις κάτι το καλόν, κάτι το ωραίον, να πάρεις κουράγιο και παραστάσεις για το βράδυ". Έλα, όμως, που τον έπιασε η φιλοσοφική δ

Ουφ! Θα σκάσω! Μ έχει πάρει από κάτω η καθημερινότητα και με πατάει αδίστακτα! Τι να σας τα λέω φίλοι μου αγαπημένοι (που έλεγε κι ο Άλκης Στέας). Από τη μία δουλειά τρέχω στην άλλη -και να ΄χεις και τη CD να διαμαρτύρεται που τη συναντάς μεσάνυχτα και κάτι! Μα είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι)! Ξυπνάω, που λέτε, στις 8, πλένομαι, ντύνομαι, πηδάω τη Βεράντα και πάω στο σχολείο. Όπου το σχολείο είναι γνωστό ΙΕΚ, στο οποίο εγώ παριστάνω τον καθηγητή. Και λέω παριστάνω, γιατί επί 15 συναπτά έτη, δεν τα πήγαινα και τόσο καλά, με δασκάλους και καθηγητές -με ελάχιστες εξαιρέσεις. Άρα, πώς να μπω, εγώ, τώρα, στο πετσί του ρόλου. Το μέλλον Δε λέω ότι ήμουν άγιος. Δεν υπάρχει, ως γνωστόν, κόσμος Αγγέλων. Διαβολάκι ήμουν, με κερατάκια και ουρά. Τους πείραζα, με ανέχονταν -γιατί το χιούμορ και η μετριοφροσύνη είναι δύο πράγματα που με χαρακτηρίζουν- και περνούσαμε, εγώ καλά κι αυτοί καλύτερα. Όμως, αυτό που συμβαίνει τη σήμερον ημέραν, με τη μαθητιώσσα νεολαία της χώρας μας, ξεπερνά κάθε νοσηρή φαν

Μια blogoφίλη μετατράπηκε σε φίλη, πριν δυο μέρες. Κι ήταν αυτή που μου θύμισε τον Φαρούκ Μπουσάρα, περισσότερο γνωστό ως Φρέντι Μέρκιουρι. Τη ΦΩΝΗ. Τον τραγουδιστή που ερμήνευσε, με χαρακτηριστική ευκολία, ροκ, σόουλ, όπερα, ντίσκο κι ό,τι άλλο έπεσε στο χέρι του. Η φίλη, γνήσια ρόκερ -κάτι που το δείχνεις με τη ζωή σου κι όχι αποκλειστικά με τα ακούσματά σου- είχε στο κινητό της το Γουί Γουίλ Ροκ Γιου, κορυφαιο κομμάτι των Κουίν, του συγκροτήματος του Μέρκιουρι. Και μου δωσε την ευκαιρία να ανασύρω ένα dvd που είχα καιρό να δω: Ήταν το 1970, όταν ο Μέρκιουρι κατέληξε σε συνεργάτες: Μπράιαν Μέι, Ρότζερ Τέιλορ και, μερικούς μήνες αργότερα ο Τζον Ντίκον, ήταν αυτοί που τον συνόδεψαν σε ένα απίστευτο ταξίδι. Μας έφερεραν τα νέα από τον κόσμο. Από το Κουίν 1, ως το Μέιντ Ιν Χέβεν, ο ένας δίσκος καλύτερος από τον άλλον. Η σκηνική παρουσία του Μέρκιουρι δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου. Παίζει με το κοινό, από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Μας βούτηξε στο ροκ, μας έκανε να αισθανθούμε λί