diastimata

-Πόσο μ' αγαπάς; -Όσο κι εσύ... -Μμμμ... Τόσο λίγο; Είχε ένα πρόβλημα η Νάνσι. Δεν μπορούσε να παραδεχτεί ότι απολάμβανε το καλό σεξ. Έψαχνε μόνιμα να βρεί μια ιστορία, για να "καλύψει" ένα στα γρήγορα. Ακόμη και σχέσεις δημιουργούσε, για να μην τη χαρακτηρίσουν φίλες και συμφοιτήτριες. Έτσι έγινε και με την αφεντιά μου. Με είδε σ΄ ένα πάρτι, γούσταρε και με πλησίασε. Δυο ώρες μετά βρισκόμασταν στο κρεβάτι της. Σ΄ ένα φοιτητικό διαμέρισμα, με τα απαραίτητα για επίπλωση, αλλά με μια ντουλάπα από δω ως εκεί κάτω. Εκεί έβαζε τα ρούχα της -εξαρτήματα της δουλειάς. Ή, μήπως, της διασκέδασης; Μόλις είχαμε ανάψει τσιγάρο. Τότε διάλεξε να ρωτήσει και να αστειευτεί. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μόνον που η Νάνσι δεν αστειευόταν. Την επομένη -κι ενώ μου είχε πει να μην μιλήσω σε κανέναν για τη νύχτα που περάσαμε- όλες οι φιλενάδες της γνώριζαν πως εγώ κι η Νάνσι είμασταν ζευγάρι. Ήμουν σίγουρος πως είχα βρει το ταίρι μου. Κι όταν, το βράδυ, γυρίσαμε -πάλι- μαζί στο σπίτι της και...

Πρόταση: Να γίνονται οι δημοτικέ ς εκλογές κάθε χρόνο! Διαφορετικά δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε έργα. Με το που σφύριξε σέντρα ο διαιτητής, εφόρμησαν εντός οι ζογκλέρ και οι ταχυδακτυλουργοί. Απλώθηκαν στα σχεδιαστήρια τα μιλιμετρέ χαρτιά κι άρχισαν οι σχεδιασμοί. Το τι ακούστηκε δεν περιγρά φεται: 1. Γέφυρα από τον Αξιό ως το Μικρό Έμβολο 2. Επιστροφή των Μαγεμένων από το Λούβρο 3. Υπόγεια πάρκιγκ στις αυλές των σχολείων 4. Σήραγγα στον Χορτιάτη Μάλιστα, λέω να κάνουμε ένα τεστ: Να βρείτε σε ποιους ανήκουν οι προτάσεις. Έχουμε και λέμε: Α. Γιώργος Καρατζαφέρης Β. Γιάννης Μπουτάρης Γ. Βασίλης Παπαγεωργόπουλος Δ. Χρύσα Αράπογλου Η λύση του τεστ βρίσκεται κάτω από αυτό το ποστ. Αλλά μην κλέψετε. Προσπαθήστε. Εμπρός λοιπόν: Ταιριάστε τα ζευγάρια. Ποιος πρότεινε τι; Όπως διαπιστώνετε, από φαντασία σχίζουν. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πού σκαλώνουν και δεν υλοποιούν αυτά τα μεγαλόπνοα έργα. H λύση του τεστ: 1-γ, 2-δ, 3-β, 4-α

Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο. Χα! Ας γελάσω! Στη μικρή επαρχιακή μας Θεσσαλονίκη τα Ι.Χ. ήταν, σήμερα, περισσότερα από ποτέ. Γιατί; Μα επειδή η πόλη, εδώ και δεκαετίες, είναι αιχμάλωτη των αναγκών της και του ΟΑΣΘ. Εξηγούμαι: ΟΑΣΘ σημαίνει Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης. Όπου Συγκοινωνίες είναι οι γραμμές των αστικών λεωφορείων και ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Τελεία. Το μοναδικό ΜΜΜ(Μέσο Μαζικής Μεταφοράς) στην… ερωτική Θεσσαλονίκη, είναι το αστικό λεωφορείο. Μπλε και άσπρο, ή κόκκινο, συνήθως παλιό, με ξύλινα άβολα καθίσματα και οδηγό που νομίζει ότι κουβαλάει πατάτες κι όχι ανθρώπους. Λόγω επαγγέλματος, είχα την ευκαιρία (δε λέω τύχη) να ακούσω τις προτάσεις δύο υποψηφίων δημάρχων για τη συγκοινωνία. Ο μεν Γιάννης Μπουτάρης θέλει να δημιουργήσει μίνι μπας και είναι υπέρ ενός τραμ. Ο δε Σπύρος Καρατζαφέρης θέλει να ανοίξει μια σήραγγα στον Χορτιάτη και με τα μπάζα να επιχωματώσει την παραλία και να φτιάξει πάρκα και μια λεωφόρο με δέκα λωρίδες κυκλοφορίας. Ο νυν δήμαρχος, Βασίλης Παπαγεωργόπ...

Τον είδα σήμερα το βράδυ για πρώτη –και τελευταία- φορά. Δεν γνωρίζω ούτε το όνομά του –και μάλλον δε θα το μάθω ποτέ. Ήταν ξαπλωμένος από την θέση του οδηγού ως το πίσω κάθισμα. Δεν κουνιόταν. Δεν ανέπνεε. Η μια φίλη του, στο οδόστρωμα, βογκούσε και μονολογούσε: «Τους έλεγα, μη ρε παιδιά»! Η άλλη φίλη του, μισολιπόθυμη, στη θέση του συνοδηγού, δεμένη στη ζωή από τη ζώνη ασφαλείας. Η καμπίνα επιβατών είχε αντέξει. Τήρησε τις προδιαγραφές του κατασκευαστή, που κάνει λόγο για ακαμψία. Η ακαμψία του νεκρού οδηγού δεν είναι στις προδιαγραφές της ανθρώπινης ζωής. Τον έβγαλαν με κόπο από τα συντρίμμια του ασημί αυτοκινήτου. Επί τρία τέταρτα ένας γιατρός προσπαθούσε να τον ξαναφέρει στη ζωή. Του κάκου… Η ψυχή του πέταξε λίγα μέτρα από την είσοδο του γνωστού εμπορικού κέντρου. Λίγα μέτρα από εκεί όπου, αν δεν γινόταν το κακό, θα διασκέδαζε με την παρέα του. Θα τα έπιναν για το μωρό της φίλης του, που ήρθε στη ζωή πριν μερικές ημέρες. Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται… Οι φί...

Α ντιγράφω ένα σχόλιό μου στο blog του paralysis by analysis για τη χώρα που τρέχει από πανηγύρι σε πανηγύρι. «Τώρα άναψα. Μιλάς για τη ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΧΑΒΑΛΕ. Για τη χώρα που ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΕ, ούτε καν καρφίτσες. Για τη χώρα που οι επιχειρήσεις που ανθούν είναι ΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΑ και τίποτε άλλο. Για τη χώρα που ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΟΡΙΖΕΙ Ο ΜΑΤΣΑΣ γκρεμίζοντας τα ιστορικά στούντιο της Κολούμπια. Για τη χώρα που ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από αυτούς που δουλεύουν. Για τη χώρα που ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΝΑ ΣΟΥ ΚΟΨΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ο ηλεκτρολόγος ή ο υδραυλικός. Για τη χώρα που ΕΚΡΙΝΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΡΙΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΟΥΝ και τα πάρουν οι μαθητές στα χέρια τους. Για τη χώρα που Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΓΚΡΕΜΙΣΕ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΝ ΜΙΑ ΝΥΚΤΙ, που καιγόταν το Σέιχ Σου και κανείς δεν το πήρε χαμπάρι. Για τη χώρα που ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ο Κόκκαλης και ο Βαρδινογιάννης. Για τη χώρα που οι επιχειρηματίες πήραν χοντρές επιδοτήσεις ...

-Καλημέρα κουμπάρε… Έφτυσα τον κόρφο μου! Είναι μέρες, τώρα, να σηκώνεις το κινητό και να ακούς κάποιον να σε αποκαλεί κουμπάρο; Κι ας είναι κι ο άνθρωπος που του βάπτισες το παιδί. -Καλά, τρελός είσαι; -… -Τι λόγια είναι αυτά; Δεν ξέρεις ότι μπορεί να μας παρακολουθούν; Θα ήθελα πολύ να ήταν βιντεοκλήση, να έβλεπα τα μούρτα του Σωκράτη –του κουμπάρου. Θα πρέπει να ήταν αποσβολωμένος, σοκαρισμένος. Μπορεί και να κούνησε κάνα δυο φορές το κινητό, να διαπιστώσει αν χάλασε ή αν αυτά που άκουγε ήταν πραγματικότητα. Τελικά αποφάσισε να μου μιλήσει. Αλλά το επαναδιέπραξε το σφάλμα. -Ρε κουμπάρε… Τι μαλακίες είναι αυτές που μου λες; Έγινα Τούρκος. Αν ήταν άλλος, θα του είχα κλείσει το τηλέφωνο. Αλλά επειδή στο Σωκράτη, πέρα από την κουμπαριά, είχα και μία άλφα (για να μην πω βήτα και γάμα μαζί) υποχρέωση, αποφάσισα –με βαριά καρδιά- να δώσω εξηγήσεις. -Ρε Σωκράτη, εφημερίδες δε διαβάζεις; Τηλεόραση δε βλέπεις; Ραδιόφωνο δεν ακούς; Στο Ίντερνετ δεν μπαίνεις; Δεν έμαθες τι έγινε με τους κουμπάρ...

Ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τα ξυπνητήρια. Είτε με τρόμαζαν και πεταγόμουν, αλαφιασμένος, από το κρεβάτι, είτε δεν τα άκουγα –ανάλογα με το τι είχα κάνει το προηγούμενο βράδυ. Αυτό το συγκεκριμένο ξυπνητήρι, όμως, ήταν διαφορετικό. Το άκουσα και δεν με τρόμαξε. Μου δημιούργησε έντονο πονοκέφαλο. Σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια κι έψαξα τις παντούφλες μου. Βλέπετε, ο πατέρας μου είχε, ως παιδί της Κατοχής, την εντύπωση πως όταν περπατάς ξυπόλητος στα ξύλινα πατώματα του τετάρτου ορόφου πενταόροφης οικοδομής υπάρχει περίπτωση να πάθεις κρυοπαγήματα και να στα κόψουν και τα δυο (τα πόδια) από τη ρίζα. Από το να ακούω, λοιπόν, επί μισάωρο «πάλι ξυπόλητος περπατάς; Δεν έχεις παντούφλες εσύ; Έτσι κάνεις και τη μισή σχολική χρονιά θα είσαι άρρωστος… Παιδί είσαι εσύ; Όλα τα παιδιά τριγυρνάνε με τις παντούφλες τους. Μόνον εσύ είσαι σαν τον τσιγγάνο στο τσαντίρι. Πού τα είδες αλλού αυτά; Έτσι κάνουν οι φίλοι σου; Όταν κάνεις εσύ παιδιά και πληρώνεις εσύ φάρμακα και γιατρούς, να τα αφήνεις να κυκλοφορ...

Γιορτάζουμε. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Η Θεσσαλονίκη έχει την τιμητική της. Βλέπετε, άνοιξε η ΔΕΘ. Τι εστί ΔΕΘ; Θα μπορούσε να είναι ερώτημα στο e - leukoma . Αλλά δεν είναι. Είναι οι αναμνήσεις μας. Φορούσα κοντά παντελονάκια. Κάναμε μπάνιο οικογενειακώς, στολιζόμασταν σαν τα καραβάκια που έκαναν το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Μπαχτσέ και παίρναμε το δρόμο για την «Έκθεση». Κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα. Οι μεγάλοι το είχαν για διασκέδαση. Πώς πάνε οι νυν σαραντάρηδες στα μπουζούκια ν ακούσουν τη Βανδή κι αφήνουν τα πιτσιρίκια στις γιαγιάδες; Καμία σχέση. Τότε μας ζαλώνονταν λες κι ήμασταν αξεσουάρ και παίρναμε ομαδικώς το δρόμο για την «Έκθεση». Εμείς θα παίζαμε στο Λούνα Παρκ, θα τρέχαμε δεξιά κι αριστερά στα περίπτερα των διεθνών συμμετοχών και, όλοι μαζί, θα καταλήγαμε στις υπαίθριες μπιραρίες, για μαύρη μπίρα και… σάντουϊτς λουκάνικο. Αγαπημένο περίπτερο, αυτό της ΔΕΗ. Είχε μακέτες… Στα μάτια μας, οι μακέτες των φραγμάτων των υδροηλεκτρικών σταθμών, έμοιαζαν με ...

Κάποιος, στη δουλειά, κοπιάρισε τον σκληρό μου δίσκο, μέσω του δικτύου και τον άφησε σε κοινή θέα. Νοιώθω βιασμένος. Συγνώμη, αλλά θα απουσιάσω για μερικές ημέρες.

Οι σχέσεις μου με τις δημόσιες υπηρεσίες είναι, όπως όλων των Ελλήνων. Κακές. Αποφεύγω, όπως ο διάολος το λιβάνι (παρένθεση: Έχει δει κανείς το διάολο να αποφεύγει το λιβάνι; Αν ναι, ας ποστάρει ένα σχόλιο σχετικό κι ένα λινκ να το δω κι εγώ –κλείνει η παρένθεση) να πηγαίνω σε εφορίες, δημοτολόγια, ΔΟΥ, ΤΕΒΕ, ΤΣΠΕΑΘ, ΚΕΠ, ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, Λ-ΚΚΕ-Μ κι άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Έλα, όμως, που το βιβλιάριο αποδείξεων παροχής υπηρεσιών είχε λήξει… Προσπάθησα, είναι η αλήθεια, να βισματώσω τον αδελφό μου, να κάνει αυτήν τη δουλειά για μένα. Αλλά ήταν αδύνατο να τον πείσω. Υποσχέθηκα, αρχικά, να του δώσω το πρόγραμμα μετατροπής αρχείων σε mp 3, πέρασα σε ένα τραπέζι με ψάρια στο Μαϊάμι (σ. b . ψαροταβέρνα με μεγάλα ψάρια και ακόμη μεγαλύτερους λογαριασμούς στη Θεσσαλονίκη), σε μια τηλεόραση 32΄΄, σε μια δίμετρη ξανθιά Τσέχα μπέιμπι σίτερ, αλλά του κάκου. Ο αδελφός μου ήταν αμετάπειστος. -Εγώ με την εφορία δεν μπλέκω! Να πας εσύ! Το ξέκοψε. Είδα κι αποείδα, τι άλλο να έκανα, πήρα το δισάκι...

Σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι. Έξω είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Προχώρησε προς τη μπαλκονόπορτα. Τα φώτα του δρόμου είχαν ανάψει και γέμιζαν με ένα πορτοκαλί φως το δωμάτιο. Πάλι δεν τον έπιανε ύπνος. Αυτό γινόταν συνέχεια τελευταία. Με το που έδυε ο ήλιος, εκείνος λες και ξυπνούσε στη στιγμή. Χωρίς να έχει κουραστεί στο ελάχιστο, γεμάτος ενέργεια, μπορούσε να κάνει τα πάντα. Ή, τουλάχιστον, έτσι αισθανόταν. Περπάτησε ως το σαλόνι. Στον καναπέ καθόταν εκείνη. Είχε αρχίσει να νυστάζει. Την είδε να σηκώνεται και να βαδίζει, αργά, προς την κρεβατοκάμαρα. Πέρασε από μπροστά του, αμίλητη. Πήγε και ξάπλωσε. Έμεινε να την κοιτάζει από το άνοιγμα της πόρτας. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, έκλεισε τα μάτια της. Τι όμορφη που ήταν… Με ένα κοντό νυχτικό, στη ζέστη των τελευταίων ημερών του καλοκαιριού, αποκοιμήθηκε μέσα σε λίγα λεπτά. Ατυχία… Πάλι θα περνούσε αυτές τις ώρες μόνος. Βασανιστικά. Να έβλεπε τηλεόραση; Μπα… Βγήκε στο μπαλκόνι. Κοίταξε δεξιά κι αριστερά. Ησυχία. ΟΙ δρόμοι έρημοι. Κ...