Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Βράζω στο ζουμί μου


Σήμερα έχει ζόρι. Δες εδώ. Αυτός είναι κι ο λόγος που δε γράφω τελευταία. Από τη μία βρήκα πως η Κακιά η Ώρα δεν έχει σχέση με το σήμερα -δε μιλάω τη γλώσσα των πιτσιρικάδων, είμαι out που λέγαμε στην εποχή μου. Από την άλλη το ζόρι μου με έχει γονατίσει. Είναι η χειρότερη περίοδος. Έχω και χοντρά προβλήματα στη δουλειά (απλήρωτος κι εγώ, απλήρωτη, από το Δεκέμβριο, η Κατερίνα, με προϊσταμένους όλο και πιο απαιτητικούς και "συναδέλφους" μανούλες στην ίντριγκα...), άντε να στρώσεις τον απαυτό σου να γράψεις κάτι που να το γουστάρεις...
Στα επώνυμα blog γράφω για να γράφω, λες και διεκπαιρεώνω. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε. Μπαίνω στα Blog σας και δεν έχω κέφι να αφήσω ούτε σχόλιο. Κάτι μαλακίες μου βγαίνουν... Απόψε θα κάνω μια βόλτα, θα το ξετινάξω. Αν σας φανούν μαύρα ή ξεπέτα τα σχόλια, συγχωρέστε με...

Η φωτογραφία είναι του Flavio Dario, από εδώ.

Σχόλια

Ο χρήστης ria είπε…
σου απάντησα στο ζόρι,
δύσκολες καταστάσεις, αλλά φίλε μου, μόνοι μας φτιάχνουμε την κόλαση που θέλουμε. και εσύ οκτώ χρόνια τώρα ζεις σε αυτή.
αν σε κουράζει, γιατί δε φεύγεις? η δειλία είναι ένας λόγος. η ζωή όμως είναι ένας άλλος.
είσαι ευτυχισμένος? μάλλον όχι. πάρε
τη ζωή σου στα χέρια σου. επέλεξε εσύ τι θές. αν τα ήξερες και τα επέλεξες είσαι άξιος της μοίρας σου. ίσως και να νόμιζες ότι μπορούσες να το αντέξεις. φαίνεται ότι δεν μπορείς, ότι κουράστηκες, ότι δεν αντέχεις άλλο. δράσε. κινήσου. κάνε κατι. θέσε τελεσίγραφα. το ξέρω όιτ δε θα είναι η πρώτη φορά, αλλά θα είναι η τελευταία. η συμμορφώνεται ή φεύγεις. και αν δεν διορθωθεί φύγε, φύγε, φύγε.
η ζωή είναι μικρή και σύντομη για να τη βιώνουμε μέσα στη μιζέρια αφού μπορούμε να την αλλάξουμε.

λυπάμαι αν σε πληγώνω, αλλά, αυτή είναι η άποψή μου.
Ο χρήστης Σταυρούλα είπε…
Κάνε κάτι ρε γμτ. Μην αφήνεσαι έτσι, βρες βοήθεια για σένα.

Πιστεύω πως έχεις ήδη αργήσει.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ