Το ζαρκάδι της Πάρνηθας

Ήταν νέο. Και περήφανο. Όταν κατέβαινε την πλαγιά κοιτούσε ψηλά. Κι όταν σκαρφάλωνε, με δυο πήδους έφθανε εκεί που ήθελε: Στον πιο ψηλό βράχο.
Τον φώναζαν «Το Ζαρκάδι Της Πάρνηθας». Λες και ήταν το μοναδικό ζαρκάδι του βουνού. Ήταν, όμως, το πιο όμορφο. Το πιο περήφανο.
Όταν έμαθε ότι το βουνό πήρε φωτιά, δεν το πίστεψε. Σκαρφάλωσε ως την πιο ψηλή κορυφή, για να δει από την άλλη πλαγιά –για να πειστεί. Κι όταν είδε τις φλόγες να τρέχουν προς το μέρος του, με δυο πηδήματα κατέβηκε όλο το βουνό –κι έφθασε στα πρώτα σπίτια.
Μπήκε στην πρώτη αυλή, που βρήκε μπροστά του, για να σωθεί. Από το ανοικτό παράθυρο μπορούσε να βλέπει μέσα. Ένας άνθρωπος παρακολουθούσε το δελτίο ειδήσεων. Έβλεπε το βουνό να καίγεται.

«Μα, αν βγει στο παράθυρό του, θα δει το ίδιο βουνό, μπροστά του, να γίνεται παρανάλωμα», αναρωτήθηκε Το Ζαρκάδι Της Πάρνηθας. Αλλά απάντηση δεν ήρθε από πουθενά. Μόνον τις μουρμούρες του ανθρώπου άκουγε, που έβριζε, πότε τους εμπρηστές και πότε το κράτος.
Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε κι έφθασε σε ένα άλλο σπίτι. Μπήκε, πάλι, στην αυλή. Πλησίασε το ανοικτό παράθυρο –φαίνεται ότι οι άνθρωποι αφήνουν πάντα ανοικτό ένα παράθυρο, είτε στα σπίτια τους, είτε στους νόμους τους. Και είδε, πάλι, το ίδιο θέαμα: Ένας άλλος άνθρωπος παρακολουθούσε τηλεόραση.
Αυτήν τη φορά, δεν έβλεπε τις φλόγες, ούτε άκουγε δραματικές περιγραφές για τον «τελευταίο πνεύμονα πράσινου που παραδόθηκε στις φλόγες». Το φλεγόμενο βουνό είχε γίνει ένα μικρό παραθυράκι. Κι είχαν ξεφυτρώσει κι άλλα παράθυρα, με πολλούς ανθρώπους. Κι ο ένας, φώναζε στον άλλον:
«Δεν κάνατε τίποτα! Αφήσατε το δάσος να καεί»!
«Κι εσείς τι κάνατε τόσα χρόνια; Κι εσείς τίποτα δεν κάνατε! Εμείς, τουλάχιστον, όποιον πιάνουμε να παρανομεί, τον στέλνουμε στη φυλακή»!
«Ούτε εσείς κάνατε τίποτα, 20 χρόνια, ούτε εσείς κάνατε τίποτα τα τελευταία τρία χρόνια! Εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε, αλλά δεν μας ακούτε»!
«Δε με νοιάζει εμένα τι λέτε εσείς! Το σπίτι μου καίγεται κι εσείς μαλώνετε αναμεταξύ σας»!
«Ας μην το έχτιζες μέσα στο δάσος, πάνω στον μπαζωμένο χείμαρρο! Ποιος σου φταίει τώρα»;
«Κύριοι, δεν είναι πράγματα αυτά! Πρώτα να σβήσει η φωτιά και μετά μαλώνουμε με την ησυχία μας! Αλλά πού να σβήσει με την απαίδευτη Πυροσβεστική Υπηρεσία που έχουμε»!
«Απαίδευτοι είναι οι δασικοί και καλά έκαναν αυτοί που σας κατήργησαν. Τίποτα δεν κάνατε! Μόνο λεφτά τρώγατε»!
«Τώρα όλα θα λυθούν με μας, τους αγροφύλακες»!
«Καλοί είστε κι εσείς! Γαλάζια παιδιά»!
«Μιλάς εσύ; Πρασινοφρουρέ; Που έγινες δασικός υπάλληλος έχοντας δει δάσος μόνο σε φωτογραφίες»;
Το Ζαρκάδι της Πάρνηθας γύρισε κι έφυγε από την αυλή. Δεν πήγε σε άλλο σπίτι ανθρώπου. Ανέβηκε πάλι στο βουνό. Εκεί το τύλιξαν οι φλόγες. Και κάηκε. Ζωντανό. Αλλά περήφανο!

ΥΓ. Τη φωτογραφία μου την έστειλαν με email και είναι του Ιάκωβου Χατζησταύρου.