Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ινδιάνικα Κάλαντα


Έκανα το λάθος. Κατέβηκα στην αγορά, παραμονή Χριστουγέννων. Όπερ μεθερμηνευόμενο, για μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη, ατέλειωτη ταλαιπωρία.

Διότι, η Θεσσαλονίκη, ως γνωστόν, δεν έχει και πολλούς δρόμους. Ούτε πολλά μέσα μαζικής μεταφοράς. Έτσι, ή θα πάρεις το λεωφορείο και θα αισθανθείς ως sardines Portugal in oil with pepper, ή θα πάρεις το αυτοκίνητο και θα αισθανθείς ως malakas whowent to hell with his car.

Έκανα το δεύτερο. Όχι επειδή δεν έχω οικολογική συνείδηση. Αλλά επειδή ζω σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης, όπου ΕΠΡΕΠΕ να πάω για δουλειά (κι όχι για να αγοράσω κουραμπιέδες, ή τα δώρα τα οποία άφησα για την τελευταία στιγμή).

Όταν έφθασα στους δρόμους του κέντρου μ έπιασε μια απελπισία (και δύο να μη σας πω…). Τα αυτοκίνητα είχαν μετατραπεί σε α-κίνητα! Η ελληνική συνήθεια του «μπαίνω πρώτος στη διασταύρωση και κάθομαι εκεί ως κουραμπιές, έως ότου ανοίξει ο δρόμος» σε πρώτη γραμμή! Κάθισα στη σειρά μου, αν και είχε ανάψει πράσινο, περιμένοντας να ανοίξει η διασταύρωση για να μην ενοχλώ όσους ερχόταν από τον κάθετο δρόμο. Ω! Τι ήταν αυτό! Ο Βάγκνερ ωχριούσε μπροστά στον καταιγισμό ήχων από κόρνες που ακολούθησαν την ακινησία μου. Όλοι μαζί οι από πίσω κόρναραν δαιμονιωδώς, για να πάω δέκα εκατοστά πιο μπροστά, κλείνοντας τη διασταύρωση, άγνωστο για ποιον άλλο λόγο.

Οι έξυπνοι του κάθετου δρόμου, με το που με είδαν να μην κινούμαι, όρμησαν να καλύψουν αυτοί τα δέκα εκατοστά δρόμου που είχαν ανοιχθεί μπροστά μου, κάνοντας ακόμη χειρότερη την κατάσταση.

Οι –πιο- έξυπνοι πεζοί όρμησαν στη διασταύρωση κι ας είχαν κόκκινο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να παρασυρθούν από μοτοσικλέτες οι οδηγοί των οποίων γέμιζαν, με περισσές δεξιοτεχνίες, τα κενά σημεία.

Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να βρω μια γωνίτσα να παρκάρω (διπλός, εννοείται), αλλά επειδή είχα να πάρω εκατό σελίδες από έναν εκδοτικό οίκο και να φύγω (δουλειά πέντε λεπτών, δηλαδή), είπα να παρανομήσω κι εγώ.

Και τότε τους είδα. Πρώτα τον έναν: Φερνάντο Χοσέ Γουάιρα. Μουσικός. Ινδιάνος από το Περού. Χόρευε το δικό του χορό της βροχής κάτω από τον ελληνικό ήλιο. Ήρθε στη χώρα μας πριν 12 χρόνια και… κόλλησε. Τραγουδούσε και πουλούσε τα cd του (έχει βγάλει, ήδη, τέσσερα!). Το τελευταίο, Γιουράι Άνκα, τιμάται μόλις 10 ευρώ. Τα έδωσα και πήγα παρακάτω.

Κλασσική μουσική. Ένα μικρό μουσικό σύνολο εγχόρδων, από νέους, έπαιζε Βιβάλντι. Τέσσερις εποχές. Μαθητές ιδιωτικής σχολής, προτίμησαν να δώσουν μια μίνι συναυλία, στους περαστικούς, παρά να πουν τα κάλαντα, για να μαζέψουν χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Πιο κάτω ήταν το γνωστό (έχουν χρόνια κι αυτοί στη Θεσσαλονίκη) τριμελές συγκρότημα Ινδιάνων από τις Άνδεις. Γι αυτούς έχουν γραφτεί πολλά κι έτσι δε θα δώσω στοιχεία.

Μετά τρύπωσε η αμφιβολία στο μυαλό. Τόσοι Ινδιάνοι στη Θεσσαλονίκη; Από Περού, Χιλή, Μάτσου Πίτσου και δε συμμαζεύεται; Κι όλοι βγήκαν να χαρούν τον ήλιο παραμονή Χριστουγέννων; Παρέα με δίμετρες μελαχρινές Ινδιάνες που πλασάρουν τα cd τους; Άντε καλά, με το μουσικό σύνολο που μετέτρεψε σε Βιέννη την ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη. Αλλά τόσοι Μάγιας και Ίνκας, πού βρέθηκαν;

Είπα να μην το σκεφτώ παραπάνω, λόγω της ημέρας, πήρα το αυτοκίνητό μου και μπήκα στη διαδικασία της επιστροφής. Άκουσα και το cd του Γουάιρα (έχει τρία δικά του τραγούδια και τα υπόλοιπα είναι διασκευές γνωστών ροκ τραγουδιών, σε… ινδιάνικο στιλ, ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αλλά απλώς ενδιαφέρουσα) και, μετά, περπάτησα ως το διπλανό dvd club, για ένα σωστό ρεβεγιόν: Κώδικας ντα Βίντσι, Πειρατές της Καραϊβικής 2, Ο Ροζ Πάνθηρ ξαναχτυπά και Ντακ Σουπ, ό,τι πρέπει γι απόψε. Κριτικές εν καιρώ.

Καλά Χριστούγεννα.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
kalh 3ekourash, kales giortes
(omorfh 8essalonikh.parolo to strimwgma..)
Ο χρήστης iris είπε…
Ώστε τέτοιος πανικός στο κέντρο. Εγώ ήμουν εγκλωβισμένη στο μαγαζί που δουλεύω και δεν πήρα χαμπάρι. Μόνο τα μικρά τα παιδάκια που έρχονταν να πουν τα κάλαντα.

ο κώδικας Ντα Βίτσι για dvd δεν είναι κακή επιλογή (για κινηματογράφο : ε, εντάξει έχω δει και πολύ καλύτερα - όσο για το βιβλίο ούτε που θέλω να το αγγίξω). Για τα υπόλοιπα δεν είναι ταινίες που θα επέλεγα να δω.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Γιορτές ξεγιορτές, Απάτσι, Σίου ή Κομάντσι, ευκαιρία να σου καταθέσουμε εγκάρδιες ευχές για ό,τι επιθυμείς.
:))
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ evelina

Και δεν έμεινα μόνο σε αυτές. Η μία έφερε την άλλη και είδα τους τρεις Άρχοντες, την... εξαλογία του Λούκας (Σταρ Γουόρς), το inside man, το mi3, το oss117 και το bandidas. Μόλις ξεκόλλησα από την οθόνη και είπα να δω τι γίνεται στα blogs. Χρόνια σου πολλά.

@ onomadodosia

Όπως διαπίστωσες, από ξεκούραση άλλο πράμα. Είναι οι πρώτες γιορτές μετά από 15 χρόνια που δε δουλεύω ΟΥΤΕ Χριστούγεννα, ΟΥΤΕ Πρωτοχρονιά, αλλά Φώτα (ως... φωτισμένος), ΟΥΤΕ πήγα πουθενά. Φυτεύτηκα στον καναπέ και σηκωνόμουν μόνον για φυσικές ανάγκες και ύπνο! Χρόνια πολλά!

@ iris

Και μην το αγγίξεις! Αν και είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι πρέπει να διαβάζουμε ό,τι μας πέσει στα χέρια, επειδή, τελικά, δεν έχουμε και πολλά χρόνια μπροστά μας, προτίμησε κάτι άλλο σχετικό(ενδεικτικά το Η Διαθήκη των Αιώνων, του Ανρί Λόβενμπρουκ. Και πιο καλογραμμένο και με μη χολυγουντιανό τέλος και όχι τόσο τραβηγμένο, αν και ούτε αυτό αποφεύγει τις υπερβολές). Χρόνια Πολλά!

@ imiaimos

Ευχαριστώ, αντεύχομαι. Και υπόσχομαι να βγάλω (στο ποστ) κουραμπιέδες και μελομακάρονα, για κέρασμα.
Ο χρήστης des είπε…
φαίνεται πως οι απόγονοι-ινδιάνων έχουνε βάλει σκοπό να κατακτήσουνε (οχι μονο "τις καρδιες") των Ευρωπαίων.
το φαινόμενο είναι μεταδοτικό και πολλάπλασιάζεται
φέτος οι υπαίθριες συναυλίες απόγονων-ινδιάνων αποτέλεσαν συνηθέστερες εκδηλώσεις πανευρωπαικά.
σε δύο μέρες επεσα σε τρείς. απόγονους-ινδιάνους. ευτυχώς δεν χτυπήσαμε ..
Ο χρήστης des είπε…
φαίνεται πως οι απόγονοι-ινδιάνων έχουνε βάλει σκοπό να κατακτήσουνε (οχι μονο "τις καρδιες") των Ευρωπαίων.
το φαινόμενο είναι μεταδοτικό και πολλάπλασιάζεται
φέτος οι υπαίθριες συναυλίες απόγονων-ινδιάνων αποτέλεσαν συνηθέστερες εκδηλώσεις πανευρωπαικά.
σε δύο μέρες επεσα σε τρείς. απόγονους-ινδιάνους. ευτυχώς δεν χτυπήσαμε ..

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ