Ινδιάνικα Κάλαντα

Έκανα το λάθος. Κατέβηκα στην αγορά, παραμονή Χριστουγέννων. Όπερ μεθερμηνευόμενο, για μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη, ατέλειωτη ταλαιπωρία.

Διότι, η Θεσσαλονίκη, ως γνωστόν, δεν έχει και πολλούς δρόμους. Ούτε πολλά μέσα μαζικής μεταφοράς. Έτσι, ή θα πάρεις το λεωφορείο και θα αισθανθείς ως sardines Portugal in oil with pepper, ή θα πάρεις το αυτοκίνητο και θα αισθανθείς ως malakas whowent to hell with his car.

Έκανα το δεύτερο. Όχι επειδή δεν έχω οικολογική συνείδηση. Αλλά επειδή ζω σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης, όπου ΕΠΡΕΠΕ να πάω για δουλειά (κι όχι για να αγοράσω κουραμπιέδες, ή τα δώρα τα οποία άφησα για την τελευταία στιγμή).

Όταν έφθασα στους δρόμους του κέντρου μ έπιασε μια απελπισία (και δύο να μη σας πω…). Τα αυτοκίνητα είχαν μετατραπεί σε α-κίνητα! Η ελληνική συνήθεια του «μπαίνω πρώτος στη διασταύρωση και κάθομαι εκεί ως κουραμπιές, έως ότου ανοίξει ο δρόμος» σε πρώτη γραμμή! Κάθισα στη σειρά μου, αν και είχε ανάψει πράσινο, περιμένοντας να ανοίξει η διασταύρωση για να μην ενοχλώ όσους ερχόταν από τον κάθετο δρόμο. Ω! Τι ήταν αυτό! Ο Βάγκνερ ωχριούσε μπροστά στον καταιγισμό ήχων από κόρνες που ακολούθησαν την ακινησία μου. Όλοι μαζί οι από πίσω κόρναραν δαιμονιωδώς, για να πάω δέκα εκατοστά πιο μπροστά, κλείνοντας τη διασταύρωση, άγνωστο για ποιον άλλο λόγο.

Οι έξυπνοι του κάθετου δρόμου, με το που με είδαν να μην κινούμαι, όρμησαν να καλύψουν αυτοί τα δέκα εκατοστά δρόμου που είχαν ανοιχθεί μπροστά μου, κάνοντας ακόμη χειρότερη την κατάσταση.

Οι –πιο- έξυπνοι πεζοί όρμησαν στη διασταύρωση κι ας είχαν κόκκινο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να παρασυρθούν από μοτοσικλέτες οι οδηγοί των οποίων γέμιζαν, με περισσές δεξιοτεχνίες, τα κενά σημεία.

Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να βρω μια γωνίτσα να παρκάρω (διπλός, εννοείται), αλλά επειδή είχα να πάρω εκατό σελίδες από έναν εκδοτικό οίκο και να φύγω (δουλειά πέντε λεπτών, δηλαδή), είπα να παρανομήσω κι εγώ.

Και τότε τους είδα. Πρώτα τον έναν: Φερνάντο Χοσέ Γουάιρα. Μουσικός. Ινδιάνος από το Περού. Χόρευε το δικό του χορό της βροχής κάτω από τον ελληνικό ήλιο. Ήρθε στη χώρα μας πριν 12 χρόνια και… κόλλησε. Τραγουδούσε και πουλούσε τα cd του (έχει βγάλει, ήδη, τέσσερα!). Το τελευταίο, Γιουράι Άνκα, τιμάται μόλις 10 ευρώ. Τα έδωσα και πήγα παρακάτω.

Κλασσική μουσική. Ένα μικρό μουσικό σύνολο εγχόρδων, από νέους, έπαιζε Βιβάλντι. Τέσσερις εποχές. Μαθητές ιδιωτικής σχολής, προτίμησαν να δώσουν μια μίνι συναυλία, στους περαστικούς, παρά να πουν τα κάλαντα, για να μαζέψουν χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Πιο κάτω ήταν το γνωστό (έχουν χρόνια κι αυτοί στη Θεσσαλονίκη) τριμελές συγκρότημα Ινδιάνων από τις Άνδεις. Γι αυτούς έχουν γραφτεί πολλά κι έτσι δε θα δώσω στοιχεία.

Μετά τρύπωσε η αμφιβολία στο μυαλό. Τόσοι Ινδιάνοι στη Θεσσαλονίκη; Από Περού, Χιλή, Μάτσου Πίτσου και δε συμμαζεύεται; Κι όλοι βγήκαν να χαρούν τον ήλιο παραμονή Χριστουγέννων; Παρέα με δίμετρες μελαχρινές Ινδιάνες που πλασάρουν τα cd τους; Άντε καλά, με το μουσικό σύνολο που μετέτρεψε σε Βιέννη την ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη. Αλλά τόσοι Μάγιας και Ίνκας, πού βρέθηκαν;

Είπα να μην το σκεφτώ παραπάνω, λόγω της ημέρας, πήρα το αυτοκίνητό μου και μπήκα στη διαδικασία της επιστροφής. Άκουσα και το cd του Γουάιρα (έχει τρία δικά του τραγούδια και τα υπόλοιπα είναι διασκευές γνωστών ροκ τραγουδιών, σε… ινδιάνικο στιλ, ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αλλά απλώς ενδιαφέρουσα) και, μετά, περπάτησα ως το διπλανό dvd club, για ένα σωστό ρεβεγιόν: Κώδικας ντα Βίντσι, Πειρατές της Καραϊβικής 2, Ο Ροζ Πάνθηρ ξαναχτυπά και Ντακ Σουπ, ό,τι πρέπει γι απόψε. Κριτικές εν καιρώ.

Καλά Χριστούγεννα.