Πανταγοραστές

-Πάμε ΙΚΕΑ;
Τα μάτια της άστραφταν, όταν ξεστόμιζε αυτές τις δυο λέξεις. Κάτι σαν τη νύφη του Τσάκι, στο ομώνυμο Β μούβι. Φρίκη με κυρίευσε. Μεγαλύτερη κι από εκείνη που ένοιωσα όταν η μικρή πρωταγωνίστρια του πρώτου Εξορκιστή ξέρασε μπιζελόζουμο στον παπά. Ήταν Σάββατο μεσημέρι. Και ήθελε να πάμε ΙΚΕΑ!
Μουσική υπόκρουση από τη Ψυχώ. Τα βιολιά στριγκλίζουν. Περπατάει αργά, αλλά σταθερά προς το μέρος μου. Είμαι στο μπάνιο. Σηκώνει αργά το χέρι της. Μου δίνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Ξαναρωτάει:
-Πάμε ΙΚΕΑ;
Τα λόγια της μαχαιριά στην καρδιά. Δυο λέξεις, δυο μαχαιριές. Είμαι έτοιμος να σωριαστώ στα πλακάκια του μπάνιου και να σβήσω σαν την Τζάνετ Λι. Θα κρατηθώ, όμως, και θα κάνω το λάθος:
-Πάμε!
Ω, μοίρα τραγική! Ω, ανόητε, άνου, μη σώφρονα άνθρωπε! Ω, ηλιθιότερε των ηλιθίων, που εμπίπτεις στα κελεύσματα των Σειρήνων ως Οδυσσέας άφρων, λυτός -κι όχι δεμένος από το κεντρικό κατάρτι. Αυτά που ακολούθησαν ήταν δικό σου λάθος...
Μόλις φθάσαμε στο πάρκινγκ του ΙΚΕΑ, είχα βεβαιωθεί πως είχα διαπράξει μαλακίαν. Το ήξερα απο΄την πρώτη στιγμή, βέβαια, αλλά πλέον είχα σιγουρευθεί. Πάρκινγκ, θέσεις 1.500. Κενές θέσεις 0! Μηδέν! Νάδα! Νέμα! Νάν!
Μαζί με άλλους 100-200 περιμέναμε, ως αντάρτες στο καραούλι, να αδειάσει μια θέση, για να ξεχυθούμε, πατώντας γκάζι και να προλάβουμε να την καταλάβουμε, όπως ο Άρης τα φυλάκια των Γερμανών κατακτητών. Κι όταν, κάποια στιγμή, κατάφερα να φθάσω πρώτος, το πανηγύρισα όπως θα πανηγυρίσει ο Τόργκελε δικό του γκολ στην Τούμπα(για τους μη μυημένους στο άθλημα, ο Τόρκγελε είναι κάτι σταν τον Φόρεστ Γκαμπ. Παίρνει τη μπάλα, τριπλάρει όποιον βρει μπορστά του, αλλά χρειάζεται επιγραφή για να καταλάβει πότε πρέπει να σουτάρει και πότε να σεντράρει. Τα δε οικονομικά του ΠΑΟΚ δεν επιτρέπουν, ακόμη, την αγορά κατάλληλης επιγραφής. Άρα, όταν ο συγκεκριμένςο παίκτη πετύχει, τελικά, γκολ, οι πανηγυρισμοί του θα είναι ανάλογοι των Ρουμάνων όταν έπεσε ο Τσαουσέσκου).
Κι έπειτα ήρθε η ιερή στιγμή που περάσαμε την κυλινδρική -τουρνικέ- πόρτα. Επί μιάμιση ώρα περιδιαβαίναμε τους διαδρο΄μους, αναζητώντας το Γκράαλ: μια στήλη για τα dvd μας. Η οποία, όμως, έπρεπε να έχει χωρητικότητα τουλάχιστον 400 dvd. Με την κίτρινη τσάντα στα χέρια, το γνωστό μολυβάκι και το δελτίο παραγγελίας, τη χάρτινη μεζούρα και ατέλειωτη υπομονή, μετρήσαμε, μετακινήσαμε, σημειώσαμε, σημαδέψαμε, σχολιάσαμε και καταλήξαμε: αυτή η στήλη, σ αυτό το χρώμα, ποσότης 3.
Μετά από σόυντομο διάλειμμα στο κατάμεστο φαστ φουντάδικο του εσωτερικού του καταστήαμτος, για ένα τσιγάρο και μια ανάσα, πήραμε το καροτσάκι μας και βαδίσαμε προς την αποθήκη. Διάδρομος δύο, ράφι Κ.
Οι σύγχρονοι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού βρήκαμε το μαγικό πακέτο, μετά απο΄μία ώρα. Το ζαλωθήκαμε, τραγουδήσαμε "μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί το πιλοφόρι το μυστρί", αναπολήσαμε τα χρόνια του καρνάγιου, που γυρνούσαμε γυμνόστηθοι κάτω από τον ήλιο, με το ματσακόνι στα χέρια, τρώγωντας ντομάτα και κρεμμύδι και κινήσαμε προς τα ταμεία.
Τότε έγινε το κακό. Περνώντας από την έξοδο της αποθήκης, είδαμε τη στήλη που τόσο αγαπήσαμε, στημμένη χωρίς άλλα έπιπλα γύρω της. Είχε ύψος 2,20, πλάτος μόλις 12 εκατοστά και βάθος άλλα 12! Ως οβελίσκος υψωνόταν προς τον ουρανό και μας γέμισε απορία: Πώς διάολο στέκεται όρθια, χωρίς να καταρρέει στο παραμικρό φύσημα του ανέμου; Έδειχνε έτοιμη να καταρρεύσει ακόμη και με την κλανιά του αρσενικού γάτου μας -του Σαγιονάρα!
Πλησιάσαμε και είδαμε το μυστικό: Τη στήριζαν στο έδαφος ειδικές μεταλλικές λάμες! Έλα, όμως, που εμείς δε θα μπορούσαμε να τρυπήσουμε το πάτωμα του σπιτιού που νοικιάζουμε, για να στερεώσουμε τις στήλες του Ολυμπίου Διός! Έτσι παρατήσαμε τα πακέτα και κινήσαμε για την έξοδο.
Αφήσαμε πίσω μας το ΙΚΕΑ με δυο λούτρινους ταράνδους των επτά ευρώ (δωράκια για παιδάκια) και τρεις κουρελούδες, για να κατουράει ο Σαγιονάρας... Είχαν περάσει τρεισίμι ώρες... Είχαμε γίνει αγοραστές των πάντων, όσων δεν χρειαζόμασταν.