Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πώς να κρυφτείς απ τα παιδιά...


To κείμενο που ακολουθεί το βρήκα στο email μου. Το βρήκα ιδιαίτερα έξυπνο και, καθώς είναι η πρώτη μέρα της βδομάδας, είπα να ξεκινήσουμε με χαμόγελο. Και το αντιγράφω:

Το γραφείο της μαμάς
Το γραφείο της Μαμάς είναι στον τρίτο όροφο. Έχει μεγάλα παράθυρα και φαίνεται η θάλασσα. Κι είναι τυραννικό αυτό. Να βλέπεις τη θάλασσα σε ένα γκρίζο κτίριο κλεισμένος…
Η Μαμά δουλεύει μαζί με την κυρία Μαρία, που με αγαπάει πολύ και κάνει πολλές χαρές όταν με βλέπει.Η κυρία Μαρία είναι πολύ όμορφη. Έχει κίτρινα μαλλιά, μπλε μάτια, πάντα φοράει χρωματιστά ρούχα με μεγάλα λουλούδια και κολόνια που μυρίζει πολύ όμορφα. Την αγαπάω και θέλω μια μέρα να πάω σπίτι της.
Νομίζω πως η κυρία Μαρία είναι παντρεμένη με τον Άγιο Βασίλη. Κάτι έλεγαν ένα μεσημέρι η Μαμά και ο Μπαμπάς για την κυρία Μαρία, τον άντρα της κι έναν τάρανδο που «το κέρατό του έχει φτάσει απέναντι». Κι εγώ που είμαι πολύ έξυπνος, κατάλαβα πως η κυρία Μαρία είναι η γυναίκα του Άγιου Βασίλη, γιατί μόνο αυτός έχει ταράνδους.
Αν ο άντρας της κυρίας Μαρίας είναι ο Άγιος Βασίλης θα του κάνω παράπονα, γιατί πέρυσι δεν μου έφερε το ωραίο μεγάλο αυτοκινητάκι να μπαίνω μέσα.

Ο διευθυντής
Στο γραφείο της μαμάς υπάρχει κι ένας Διευθυντής. Μόλις τον είδα…
-«Καλημέρα, μικρέ», μου είπε.

-«Έχετε τρίχες στη μύτη», του είπα εγώ.
Ο Διευθυντής έγινε κόκκινος και δεν είπε τίποτα. Η Μαμά έγινε κόκκινη και δεν είπε τίποτα.
-«Έχετε τρίχες και στ
α αυτιά», είπα πάλι.
Ο Διευθυντής έγινε μελιτζανής και δεν είπε τίποτα. Η Μαμά έγινε μελιτζανιά και δεν είπε τίποτα.
-«Και ο Μπαμπάς, που είναι ο πιο όμορφος και πιο έξυπνος μπαμπάς του κόσμου και τα ξέρει όλα, λέει πως κάτι έχετε
μικρό για αυτό δεν χωνεύετε τις γυναίκες», συμπλήρωσα εγώ.
Ο Διευθυντής έγινε μαύρος και είπε στη Μαμά να πάει στο γραφείο του.

Η Μαμά έγινε μαύρη και ψέλλισε ένα «μωρό είναι, δεν ξέρει τι λέει, κ. Διευθυντά»…και περνώντας από δίπλα μου,
μου έκατσε μια τσιμπιά στο μπράτσο (άουτς!!!).
Κι έπειτα η Μαμά είχε δουλειά στο γραφείο του Διευθυντή κι εμένα με πήρε η κυρία Μαρία να με δείξει στα άλλα γραφεία,
που όλοι ήξεραν για την κουβεντούλα μου με το διευθυντή. «Ο γιος της Άννας», έλεγε και όλοι έλεγαν «τι όμορφο» και «τι χαριτωμένο».
Εκείνη τη μέρα μου έδωσαν: -τρεις σοκολάτες μπλε -τέσσερις σοκολάτες, κόκκινες με αμύγδαλα -δύο σακουλάκια καραμέλες χρωματιστές -δύο καραμέλες μεγάλες, χωρίς σακουλάκι, άσπρες και κόκκινες -ένα γλειφιτζούρι κοκοράκι -ένα βιβλίο με παραμύθια που το είχα -ένα βιβλίο με παραμύθια που δεν το είχα -μπογιές και βιβλίο ζωγραφικής…

Οι συνάδελφοι
Αυτά μου τα έδωσαν οι «συνάδελφοι» της Μαμάς.
Οι συνάδελφοι είναι άνθρωποι κανονικοί, όπως εμείς. Δουλεύουνε με τη Μαμά ή τον Μπαμπά, σε βρίσκουν όμορφο και χαριτωμένο και σου αγοράζουν σοκολάτες.
Μερικοί από αυτούς σου τσιμπάνε δυνατά το μάγουλο (άουτς, πια, σήμερα) κι άλλοι σου ανακατεύουν τα μαλλιά.

Κανά-δυο (γυναίκες συνάδελφες κυρίως) σε παίρνουν αγκαλιά, σε γαργαλάνε, σε ζουπάνε και σου γεμίζουν κραγιόν τα μαγουλάκια. Μετά λένε «αχ, το λέρωσα το παιδί» και αρχίζουν να στα τρίβουν με σάλιο για να φύγει το κραγιόν...

Μετά ρωτάω την κυρία Μαρία για τον Άγιο Βασίλη και τον τάρανδο και της εξηγώ τι έλεγαν η Μαμά και ο Μπαμπάς.

H
κυρία Μαρία κλαίει. Βγαίνει η Μαμά από το γραφείο του Διευθυντή κι αυτή κλαίει.
Μαλώνουν (η κυρία Μαρία με τη Μαμά) κι εγώ τις κοιτάζω…

Μετά έρχεται στο γραφείο τους ο Μπαμπάς να μας πάρει και μαλώνουν.

Λέω στην κυρία Μαρία: «Μην κλαίτε, σας αγαπάω πολύ κι ας «το πάτε το γράμμα», όπως λέει ο Μπαμπάς»…
…Μετά με βγάζουν σηκωτό απ
ό το γραφείο κι ακούω τη φωνή του μπαμπά να λέει:
«Έννοια σου, του χρόνου που θα πάει σχολείο θα στρώσει»... κι αναρωτιέμαι για ποιόν μιλάνε και τι στρώνουν στα σχολεία...

Σχόλια

Ο χρήστης AVRA είπε…
καπου το ειχα ξαναδιαβασει αλλα παρόλα αυτα το καταευχαριστηθηκα..!

πραγματι τα παιδια μπορουν να σε κανουν ρεζιλι γιατι αυτα λενε παντα την αληθεια!

τις καλημερες μου
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ avra

Καλημέρα και σε σένα. Είχε δίκιο τελικά, ο Σαββόπουλος...
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Διαστήματα, γνωρίζετε ότι το υπέροχο αυτό κείμενο έχει συγγραφεί διά χειρός Composition Doll? Κυκλοφορεί ήδη με mail?? Απίστευτο!

Για του λόγου το αληθές ιδού:
http://shine-on-you-crazy-diamond.blogspot.com/2006/05/013.html
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Κι έλεγα κι εγώ, πού το έχω ξαναδεί!
Ο χρήστης iris είπε…
Του χρόνου θα πάει σχολείο και θα στρώσει. Θα μάθει δηλαδή να καταλαβαίνει, να κρύβεται, να προσποιείται, να εκμεταλλεύεται σκόπιμα, να νιώθει ενοχές κτλ κτλ... Αλλά τώρα είναι ακόμη παιδί !!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ