Ολυμπιακοί εκτός Αθηνών

Διάβασα σε ποστ γνωστού (δε μου αρέσει η λέξη «επώνυμοθ», αφού όλοι επώνυμοι είμαστε) για τα Ολυμπιακά έργα. Με αφορμή το Blog του άρχισε μια κουβέντα χωρίς τέλος, για τα έργα στην Αθήνα. Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας διαμαρτύρονταν για την ολυμπιακή προίκα.

Έγραψα το παρακάτω σχόλιο, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Ένοιωσα σα να ζω σε άλλη χώρα. Να τι είχα γράψει:

«Και πού να δείτε τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη. Όμηροι ενός και μοναδικού ΟΑΣΘ, αστικών λεωφορείων, δηλαδή. ΔΙπλών, αρθρωτών, που στριμώχνονται σε δρόμος όπως η Ερμού, με μια λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση.
Για να βρεθείς από τα ανατολικά στο κέντρο (μια απόσταση 25 χιλιομέτρων) αλλάζεις τρία αστικά λεωφορεία.
Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν -και πολεμούν, για- να μην υπάρξει μετρό, άλλη περιφερειακή, υποθαλάσσια, άλλος δρόμος. Που προτείνουν να κλείσει το κέντρο (με αυτές τις αστικές γραμμές) για τα αυτοκίνητα.
Η πόλη έχει ένα γήπεδο (για να φθάσουμε στο θέμα μας), το Καυτανζόγλειο, ανακαινισμένο για τους Ολυμπιακούς, χτισμένο το 1950 (το εγκαινίασε ο τότε υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής)!
Τα Ολυμπιακά έργα στην Τούμπα περιορίστηκαν στην κατασκευή στεγάστρου και πολυόροφου κτίσματος κολλητά με το γήπεδο. Οι Τεχνικές Υπηρεσίες ΔΕΝ δίνουν άδεια διεξαγωγής αγώνων -κι όμως, ο ΠΑΟΚ αγωνίζεται εκεί κάθε, περίπου, 15 μέρες.

Το Ολυμπιακό Προπονητήριο Χαριλάου (ή Κλεάνθης Βικελίδης) είναι το παμπάλαιο γήπεδο του Άρη, χτισμένο μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή κι όποτε γίνεται αγώνας οι δρόμοι κλείνουν και ο κόσμος ταλαιπωρείται.
Το γήπεδο του Απόλλωνα Καλαμαριάς έμεινε στη μέση. Έμεινε η μία κερκίδα, να ατενίζει έναν... μαντρότοιχο από την απέναντι πλευρά. Κι όμως, το γήπεδο είναι χτισμένο δίπλα ακριβώς στο στρατόπεδο Κόδρα, το οποίο έχει ονομαστεί "Πολυχώρος Πολιτισμού".

Κολυμβητήρια; Δύο: το Ποσειδώνιο (ανακαινίστηκε κι αυτό για τους Ολυμπιακούς, χτίστηκε το 1975) και το Εθνικό, δίπλα στο Καυτανζόγλειο (χτίστηκε κι αυτό το 1974 και διαθέτει... 25άρα κλειστή πισίνα), κατάλληλο μόνον για πόλο. Στην Περαία, αντίθετα, η ιδιωτική πρωτοβουλία δημιούργησε πισίνα με όζον -κι όχι χλώριο- αλλά για να πας εκεί πρέπει να έχεις... αυτοκίνητο (αφού η αστική συγκοινωνία προβλέπει ΜΙΑ γραμμή λεωφορείου, με σταθμό μετεπιβίβασης και δρομολόγια ανά 15 λεπτά).

Γήπεδα μπάσκετ, δύο: Το Αλεξάνδρειο, που δόθηκε για χρήση από τον Άρη. Χτίστηκε το '50 και χωρά 3.700 ανθρώπους. Ανακαινίστηκε για τους Ολυμπιακούς. Το "παλατάκι" (κλειστό ΠΑΟΚ). Χτίστηκε από την πολιτεία και χαρίστηκε στον ΠΑΟΚ, που ήταν η πρώτη ομάδα μπάσκετ η οποία κατέκτησε ευρωπαϊκό κύπελλο (μετά την ΑΕΚ του εξηντακάτι) το 1995.

Γήπεδα Βόλεϊ. Ο Ηρακλής, με συμμετοχές σε φάιναλ φορ, παίζει στο φοβερό Κατσάνειο (θυμίζει το Παπαστράτειο, για τους πιο παλιούς νοτιοελλαδίτες).

Κωπηλατοδρόμιο: Κάποτε υπήρχε αυτό της Βόλβης, στη λίμνη (γνωστή για τους σεισμούς και την ενδονεοδημοκρατική πολιτική κίνηση). Τώρα ούτε κι αυτό υπάρχει, αφού η λίμνη... πέθανε. Οι κωπηλάτες κάνουν προπόνηση στον ανοικτό Θερμαϊκό Κόλπο -κι όταν έχει μπορίνι, βγαίνει το Λιμενικό και τους μαζεύει πριν θαλασσοπνιγούν.

Μπορώ να γράφω μέχρι αύριο. Έχω μια απάντηση για κάθε θέμα. Εν κατακλείδι: να είστε κι ευχαριστημένοι για όσα έγιναν. Αν ζούσατε εκτός λεκανοπεδίου, ακόμη και στη ΣΥΜ-πρωτεύουσα (τρομάρα της, ας όψεται ο τίτλος συμβασιλεύουσα) Θεσσαλονίκη, θα πηγαίνατε στη δουλειά σας με το αστικό (και μόνον με αυτό), ή με τα πόδια, ή θα παραμένατε ακίνητοι στους τρεις, όλους κι όλους, δρόμους που, κατ εφημισμόν αποκαλούμε "ταχείας κυκλοφορίας".
Και Δόξα Τω Θεώ, που τραγουδούσε κι ο αείμνηστος Μπιθικότσης».

Αλλά έτσι είναι. Κράτος των Αθηνών. Έχουν δίκιο, τελικά, οι οπαδοί, ασπρόμαυροι και κιτρινόμαυροι.