Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ολυμπιακοί εκτός Αθηνών


Διάβασα σε ποστ γνωστού (δε μου αρέσει η λέξη «επώνυμοθ», αφού όλοι επώνυμοι είμαστε) για τα Ολυμπιακά έργα. Με αφορμή το Blog του άρχισε μια κουβέντα χωρίς τέλος, για τα έργα στην Αθήνα. Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας διαμαρτύρονταν για την ολυμπιακή προίκα.

Έγραψα το παρακάτω σχόλιο, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Ένοιωσα σα να ζω σε άλλη χώρα. Να τι είχα γράψει:

«Και πού να δείτε τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη. Όμηροι ενός και μοναδικού ΟΑΣΘ, αστικών λεωφορείων, δηλαδή. ΔΙπλών, αρθρωτών, που στριμώχνονται σε δρόμος όπως η Ερμού, με μια λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση.
Για να βρεθείς από τα ανατολικά στο κέντρο (μια απόσταση 25 χιλιομέτρων) αλλάζεις τρία αστικά λεωφορεία.
Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν -και πολεμούν, για- να μην υπάρξει μετρό, άλλη περιφερειακή, υποθαλάσσια, άλλος δρόμος. Που προτείνουν να κλείσει το κέντρο (με αυτές τις αστικές γραμμές) για τα αυτοκίνητα.
Η πόλη έχει ένα γήπεδο (για να φθάσουμε στο θέμα μας), το Καυτανζόγλειο, ανακαινισμένο για τους Ολυμπιακούς, χτισμένο το 1950 (το εγκαινίασε ο τότε υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής)!
Τα Ολυμπιακά έργα στην Τούμπα περιορίστηκαν στην κατασκευή στεγάστρου και πολυόροφου κτίσματος κολλητά με το γήπεδο. Οι Τεχνικές Υπηρεσίες ΔΕΝ δίνουν άδεια διεξαγωγής αγώνων -κι όμως, ο ΠΑΟΚ αγωνίζεται εκεί κάθε, περίπου, 15 μέρες.

Το Ολυμπιακό Προπονητήριο Χαριλάου (ή Κλεάνθης Βικελίδης) είναι το παμπάλαιο γήπεδο του Άρη, χτισμένο μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή κι όποτε γίνεται αγώνας οι δρόμοι κλείνουν και ο κόσμος ταλαιπωρείται.
Το γήπεδο του Απόλλωνα Καλαμαριάς έμεινε στη μέση. Έμεινε η μία κερκίδα, να ατενίζει έναν... μαντρότοιχο από την απέναντι πλευρά. Κι όμως, το γήπεδο είναι χτισμένο δίπλα ακριβώς στο στρατόπεδο Κόδρα, το οποίο έχει ονομαστεί "Πολυχώρος Πολιτισμού".

Κολυμβητήρια; Δύο: το Ποσειδώνιο (ανακαινίστηκε κι αυτό για τους Ολυμπιακούς, χτίστηκε το 1975) και το Εθνικό, δίπλα στο Καυτανζόγλειο (χτίστηκε κι αυτό το 1974 και διαθέτει... 25άρα κλειστή πισίνα), κατάλληλο μόνον για πόλο. Στην Περαία, αντίθετα, η ιδιωτική πρωτοβουλία δημιούργησε πισίνα με όζον -κι όχι χλώριο- αλλά για να πας εκεί πρέπει να έχεις... αυτοκίνητο (αφού η αστική συγκοινωνία προβλέπει ΜΙΑ γραμμή λεωφορείου, με σταθμό μετεπιβίβασης και δρομολόγια ανά 15 λεπτά).

Γήπεδα μπάσκετ, δύο: Το Αλεξάνδρειο, που δόθηκε για χρήση από τον Άρη. Χτίστηκε το '50 και χωρά 3.700 ανθρώπους. Ανακαινίστηκε για τους Ολυμπιακούς. Το "παλατάκι" (κλειστό ΠΑΟΚ). Χτίστηκε από την πολιτεία και χαρίστηκε στον ΠΑΟΚ, που ήταν η πρώτη ομάδα μπάσκετ η οποία κατέκτησε ευρωπαϊκό κύπελλο (μετά την ΑΕΚ του εξηντακάτι) το 1995.

Γήπεδα Βόλεϊ. Ο Ηρακλής, με συμμετοχές σε φάιναλ φορ, παίζει στο φοβερό Κατσάνειο (θυμίζει το Παπαστράτειο, για τους πιο παλιούς νοτιοελλαδίτες).

Κωπηλατοδρόμιο: Κάποτε υπήρχε αυτό της Βόλβης, στη λίμνη (γνωστή για τους σεισμούς και την ενδονεοδημοκρατική πολιτική κίνηση). Τώρα ούτε κι αυτό υπάρχει, αφού η λίμνη... πέθανε. Οι κωπηλάτες κάνουν προπόνηση στον ανοικτό Θερμαϊκό Κόλπο -κι όταν έχει μπορίνι, βγαίνει το Λιμενικό και τους μαζεύει πριν θαλασσοπνιγούν.

Μπορώ να γράφω μέχρι αύριο. Έχω μια απάντηση για κάθε θέμα. Εν κατακλείδι: να είστε κι ευχαριστημένοι για όσα έγιναν. Αν ζούσατε εκτός λεκανοπεδίου, ακόμη και στη ΣΥΜ-πρωτεύουσα (τρομάρα της, ας όψεται ο τίτλος συμβασιλεύουσα) Θεσσαλονίκη, θα πηγαίνατε στη δουλειά σας με το αστικό (και μόνον με αυτό), ή με τα πόδια, ή θα παραμένατε ακίνητοι στους τρεις, όλους κι όλους, δρόμους που, κατ εφημισμόν αποκαλούμε "ταχείας κυκλοφορίας".
Και Δόξα Τω Θεώ, που τραγουδούσε κι ο αείμνηστος Μπιθικότσης».

Αλλά έτσι είναι. Κράτος των Αθηνών. Έχουν δίκιο, τελικά, οι οπαδοί, ασπρόμαυροι και κιτρινόμαυροι.

Σχόλια

Ο χρήστης Alexandra είπε…
γιατί με πληγώνεις έτσι, κάποιες φορές;

εντός ή εκτός αθήνας, όλα ίδια πάντα...

(ποτέ δεν μαθαίνουμε)

καλημέρα
Ο χρήστης marl(t) είπε…
diastimata, σε όλες τις άλλες πόλεις δεν έχουν ούτε αυτά που έχει η Θεσ/νίκη. Αυτό όμως δε μας πειράζει, ε; Ο καθένας βλέπεις γκρινιάζεις για τη δική του καθημερινότητα. Και οι Νεουορκέζοι γκρινιάζουν γιατί ο υπόγειος έχει πολύ κόσμο και βρωμάει, τα παρκόμετρα είναι ακριβά, οι ταξιτζήδες δε μιλάνε αγγλικά κλπ κλπ κλπ
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μεγαλύτερο σχόλιο δεν είχατε χρόνο να γράψετε; Και, εν πάσει περιπτώσει, αφού συζητούσαν για τα δικά τους, τι χώνεστε στη μέση; Ας μιλήσουμε λοιπόν για τα δικά μας... (μιλήστε εσείς, εγώ πάλι βαριέμαι).-

Νοέμβριος
Ο χρήστης Кроткая είπε…
πάλι γκρινιαζει η συμπρωτευουσα; ο nuwanda εχει δικιο!
Ο χρήστης iris είπε…
έλα τώρα, έχουμε τόσα γήπεδα και κολυμβητήρια και τα λοιπά και ταλιμπάν και γκρινιάζουμε;
Πάντως υπάρχουν και χειρότερα. Τουλάχιστον έχουμε αστική συγκοινωνία (στη Λεμεσό, στην πόλη μου, δεν έχει ούτε αυτό).
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ alexandra
Αυτό το "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν" είναι που με συγχίζει. Καλημέρα και σε σένα.

@ maroulitaaa
Να αποκτήσουν. Και να γκρινιάξουν. Έχουν δίκιο. Επειδή δεν έχουν φεύγουν οι νέοι και γεμίζουν Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

@november
Αγαπητέ Νοέμβριε, έχω την ψυχολογία του ραπανακίου. Πάντα την είχα και τώρα δεν θ αλλάξω. Πώς να αλλάξει η γριά πουτάνα.

@krotkaya
Αγαπητή, η μοίρα των μικρών άστεων είναι να προσπαθούν να μεγαλώσουν. Ακολουθώντας τα καλά τε και τα άσχημα των μεγάλων άστεων. Θα σας δώσω, όμως, απόλυτον δίκαιον. Και θα σας υποσχεθώ ότι, δια μίαν, τουλάχιστον, εβδομάδαν, θα αποφύγω τας μεμψιμοιρίας.

@iris
Εμπρός, λοιπόν! Αδελφοποίηση των δύο πόλεων και κοινός αγώνας, για να αποκτήσουμε το μετρό που μας αξίζει!
:-D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ