Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ξανά μανά τα ίδια


Ρουτίνα.
Ξυπνητήρι, γαλλικός καφές με ζαχαρίνη, μια ματιά στην τηλεόραση. Ξεπαρκάρισμα από την πιλωτή. Μποτιλιάρισμα. Νεύρα. Βρισιές. Μισό ντεπόζιτο βενζίνη για μια θέση παρκαρίσματος.
Γραφείο. Καπνός. Φραπές. Φωνές. Πλάκα για τη μπάλλα. Μάτια που κοκκινίζουν μπροστά σε TFT οθόνες. Ζαλάδα. Πονοκέφαλος. Ρολόι. Κάρτα.
Στο δρόμο και πάλι. Ζέστη. Πάλι μποτιλιάρισμα. Πάλι φωνές. Πάλι βρισιές. Παρκάρισμα στην πιλωτή. Φαγητό στα γρήγορα και δρόμο για την άλλη δουλειά.
Στο δρόμο και πάλι. Μποτιλιάρισμα. Νεύρα. Βρισιές. Άλλο μισό ντεπόζιτο βενζίνη για μια θέση παρκαρίσματος.
Άλλο γραφείο. Άλλος καπνός. Άλλες φωνές. Πλάκα για το μπάσκετ. Ξανακοκκινίζουν τα μάτια μπροστά σε άλλη οθόνη. Παλιού τύπου.
Βράδυ. Πάλι στο δρόμο. Πάλι στην πιλωτή. Τηλεόραση.
Κι αύριο, πάλι τα ίδια. Κι εσύ θα πνίγεσαι σ΄ένα ποτήρι.

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι ψιλοάσχετη, αλλά χθες το βράδυ αισθανόμουν κάπως σαν τον Πέτρο...

Σχόλια

Ο χρήστης Alexandra είπε…
ναι, μερικές φορές η καθημερινότητα μπορεί να μας συνθλίψει... Έχω αισθανθεί έτσι πάρα πολλές φορές... Φάση είναι. Εύχομαι!
Ο χρήστης NinaC είπε…
Ουφφφφ.... Μ' έσκασες!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Καλή Χρονιά!

Καλώς τα παιδιά! Καλώς ήρθατε στο φτωχικό μου! Για περάστε... Περάστε... Παρακαλώ, ο πρώτος, να σπάσει το ρόδι στο κατώφλι. Όλοι χωράτε. Όλοι οι καλοί χωράτε. Αλλά και για τους κακούς θα δώσουμε μια θέση στον καναπέ, μέρες που είναι. Ακόμη και σ αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι είναι τα blog, τι σημαίνει ελευθερία του λόγου, ή που δεν τους συμφέρει η ελευθερία αυτή, αλλά την μετρούν και την κόβουν κατά το δοκούν. Σα μια κάλτσα. Αλλά ας αφήσουμε τις γκρίνες. Κι ας κόψουμε, πρώτα από όλα, τη βασιλόπιτά μας. Ανοίχτε τις σαμπάνιες, τσουγκρίστε τα ποτήρια, ευχηθείτε, γιατί ήρθε ο νέος χρόνος. Μικρούλης είναι ακόμη, με ματάκια σχιστά, κινέζικα, γιατί μέσα στο 2008 όλο για την Κίνα θα μιλάμε, τόσο λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, όσο και λόγω της μεγάλης ανάπτυξης σ αυτήν τη χώρα, που, ώρα είναι πλέον, να αρχίσει να κοιτάζει λίγο και το θέμα της μόλυνσης. Γιατί καλό είναι το ανάθεμα που ρίχνουμε στον Μπους και τους οπαδούς του (τους Μπούστηδες αυτού του κόσμου, του δυτικού), αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι περ...

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν...