Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πάρε την υποθαλάσσια...


Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα; Η υποθαλάσσια αρτηρία της Θεσσαλονίκης υπέστη σοβαρή βλάβη. Από μία ρωγμή, από μία τόσο δα μικρή ρωγμούλα, πλημμύρισε νερά και βγήκε άουτ οφ όρντερ, που λένε και οι Αγγλοσάξονες.
Στη φωτογραφία βλέπετε ειδικά συνεργεία να απομακρύνουν κάποια Ι.Χ. τα οποία εγκλωβίστηκαν στην υποθαλάσσια.
Το κακό είναι ότι υπάρχει πρόβλημα και με το μετρό. Η προέκταση προς την Περαία (όπου διαμένω τα τελευταία χρόνια) δεν έχει, ακόμη, ολοκληρωθεί. Έτσι, θα φθάσω μόνον ως το αεροδρόμιο, εκεί όπου ολοκληρώθηκε η πρώτη επέκταση της βασικής γραμμής. Από εκεί ίσως βρω κάποιο αεροταξί, για να με πετάξει παρακάτω. Μπορεί και κανένα αεροπλανάκι της αερολέσχης.
Θα μπορούσα να πάω με το μονορέιλ. Αλλά την τελευταία φορά που ξεστόμισα τη λέξη σε δήμαρχο της περιοχής, με κοίταξε όπως η πιτσιρίκα (τότε) Ντρου Μπάριμορ τον γηραιό βοτανολόγο από άλλο πλανήτη, γνωστό με το ψευδώνυμο Ε.Τ.: με μάτια ορθάνοιχτα (μυαλά μεσάνυχτα) και στόμα σήραγγα της Καστανιάς.
Εκτός κι αν προτιμήσω τη θαλάσσια συγκοινωνία του Σπύρου Βούγια (πάει αυτός, τώρα θα την τελειώσει η Αράπογλου, που υποσχέθηκε να φέρει την πόλη πάνω κάτω και, προς το παρόν, την έβαλε κάτω από τις γιγαντοαφίσες της).
Το τραμ δε βολεύει. Σταματάει στην παραλία της Περαίας, έτσι όπως ακολουθεί παραλιακή πορεία, από το Καλοχώρι ως τη Νέα Μηχανιώνα, σε οικόπεδα δημόσια και δημοτικά. Θα πρέπει μετά να περπατήσω ως το σπίτι. Εκτός κι αν χρησιμοποιήσω τα μίνι μπας της εκεί δημοτικής αρχής. Ή τα ομαδικά ταξί.
Α, ξέχασα. Υπάρχει και το καραβάκι του Ψωμιάδη. Ναι, φίλοι και φίλες της μπλογκόσφαιρας. Αυτό δεν είναι αστείο, δεν είναι ειρωνικό ποστ, δεν είναι παραμιλητό από τον καύσωνα. Ο νομάρχης τόλμησε και δρομολόγησε καϊκάκι, για να πηγαίνουν το πρωί τα ΚΑΠΗ, από τη Θεσσαλονίκη στην Αγία Τριάδα. Στον κάθε ηλικιωμένο που μπαίνει στο καραβάκι, δώρο κι ένα σωσίβιο. Στα ζευγάρια δίνεται ειδική πλαστική βάρκα πορτοκαλί φωσφωριζέ χρώματος. Στα ηλικιωμένα ζευγάρια με εγγόνι δίνονται μαζί μάσκα και βατραχοπέδιλα.

Σχόλια

Ο χρήστης enteka είπε…
xexe:)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Γρηγορείτε να προλάβουμε...
βάλτε την υπογραφή σας στην υποθαλάσσια...(και όχι κάτι άλλο)
http://knikos.blogspot.com/2006/10/blog-post_31.html

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ