diastimata

Καλά Χριστούγεννα και... ...καλά ξεμπερδέματα!

Μισούσε τα κάλαντα. Ω, ναι! Οπωσδήποτε μισούσε τα κάλαντα. Και, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ήταν αναγκασμένος να τα ακούει και τις τρεις παραμονές: Των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Επειδή, είχε την ατυχία, τα παιδιά της γειτονιάς να έχουν για δασκάλα τη Φωφώ. Που, λόγω ονόματος, λόγω επαγγέλματος, λόγω πάθους, γνώριζε καλά και τα κάλαντα των Φώτων. Και τους τα είχε μάθει. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, κλειδωνόταν στο σπίτι. Κατέβαζε τα ρολά, έσβηνε τα φώτα κι έκανε ησυχία. Ώσπου να περάσει η παραμονή και να γίνουν, πια, Χριστούγεννα. Το ίδιο την Πρωτοχρονιά, το ίδιο και των Φώτων. Όλες τις άλλες ημέρες ήταν μια χαρά άνθρωπος. Και τους γείτονες χαιρετούσε και τους μιλούσε και καλημερίζονταν με όλους. Αλλά τις παραμονές, όταν έβγαιναν τα παιδιά για τα κάλαντα, λες και μεταμορφωνόταν. Ώρες-ώρες πίστευε ότι μάκραιναν τα νύχια του κι οι κυνόδοντες, ότι τα μάτια του κοκκίνιζαν και μάκραιναν τα μαλλιά του, ότι η μύτη του έπαιρνε ένα περίεργο σχήμα… Δεν τολμούσε να καθίσει μπροστά ...

Μου ήρθε με email και μου άρεσε: Ο Κύριος φανερώθηκε στον Νώε και του είπε: Σε ένα χρόνο θα ρίξω βροχή και θα σκεπάσω ολόκληρη τη Γη με νερό και θα καταστρέψω τα πάντα. Αλλά θέλω εσύ να σώσεις τους δίκαιους και ευσεβείς ανθρώπους και δύο ζώα από κάθε είδος που υπάρχει στη Γη. Σε προστάζω να χτίσεις μία Κιβωτό. Και ο Θεός παραδίδει στον Νώε τα σχέδια για την Κιβωτό. Με φόβο Κυρίου ο Νώε παίρνει τα σχέδια και συμφωνεί να φτιάξει την Κιβωτό. Θυμήσου, είπε ο Κύριος, Πρέπει να έχεις τελειώσει την Κιβωτό και να έχεις μαζέψει όλα τα ζώα σε ένα χρόνο. Ένα χρόνο αργότερα, αρχίζει να σχηματίζεται μια καταιγίδα και όλες οι θάλασσες της Γης έχουν φουρτούνα. Ο Θεός κοιτάει τι γίνεται και βλέπει τον Νώε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει. Νώε! Ανακράζει, Που είναι η Κιβωτός; Συγχώρεσε με Κύριε , παρακαλά ο Νώε, έκανα ό,τι μπορούσα αλλά αντιμετώπισα μεγάλα προβλήματα . Πρώτα-πρώτα έπρεπε να πάρω άδεια για την κατασκευή και τα σχέδια που μου έδωσες δε συμφωνούσαν με τον ισχύοντα κανονισμό . Χρειά...

Επαγγελματικές υποχρεώσεις με κρατάνε μακριά. Ούτε τη βόλτα μου στα blogs φίλων δεν προλαβαίνω να κάνω. Ζητάω συγνώμη... (Καλά - καλά, ούτε να απαντήσω στα σχόλια προλαβαίνω πλέον)... Μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση, στα γεγονότα των τελευταίων ημερών, κάνει εδώ (κανε κλικ , ντε) ο Μανώλης Ρασούλης .

Έγραψα, πριν δυο μέρες, για τη διαμαρτυρία των παιδιών της Σχολής Θεάτρου του ΚΘΒΕ (εδώ) . Χρωστούσα, όμως, κάποιες φωτογραφίες, για να καταλάβετε τι, ακριβώς, είχε γίνει, έξω από το Βασιλικό Θέατρο. Ο φακός του Νώντα Στυλιανίδη αποτύπωσε τη διαμαρτυρία:

οι The Who (ο Πιτ, ο Ρότζερ και οι αείμνηστοι Τζον και Κιθ) είχαν προλάβει, τα είχαν πει και τα είχαν... σπάσει πριν από ΄μας -και με καλύτερο τρόπο. Αφιερωμένο σε όσους βγήκαν στους δρόμους αυτές τις ημέρες -και δεν έσπασαν τίποτα.

Δεν άνοιξε μύτη. Άνοιξαν, όμως, οι καρδιές. Αίμα δεν έτρεξε. Τρέξανε δάκρυα. Κανέναν δεν άφησε ασυγκίνητο η διαμαρτυρία των σπουδαστών της Σχολής Θεάτρου του Κ.Θ.Β.Ε., για τον 16χρονο Αλέξη. Τα παιδιά της σχολής στέκονταν, μέσα στη βροχή, ακίνητα, βουβά. Έκρυβαν μάτια, στόματα και αυτιά, με τα χέρια τους. Όσοι πήγαιναν στο Βασιλικό Θέατρο για την παράσταση, κατέβασαν τις ομπρέλες -εβρεχε καταρρακτωδώς εκείνη την ώρα- και στάθηκαν κι εκείνοι, έστω για λίγα λεπτά, μέσα στη βροχή. Στη μνήμη του Αλέξη...

Ένας σκοτώθηκε. Όλοι πληγώθηκαν. Ένας πυροβόλησε. Όλοι οργίστηκαν. Ένας έπεσε. Όλοι βγήκαν στους δρόμους. Ένας έκανε πλιάτσικο. Όλοι έχασαν το δίκιο τους. Θα μου πεις, "δεν το περίμενες"; Ε, όχι! Δεν το περίμενα! Έλεγα ότι αυτήν τη φορά, το υπόβαθρο είναι τόσο μεγάλο, η αγανάκτηση τεράστια, τα αίτια αναρίθμητα, η αιτία τραγική. Έλεγα πως δεν θα καταφέρει κανείς, να καπελώσει ένα κίνημα. Υπήρχε και το προηγούμενο: Αυτό της αυθόρμητης διαδήλωσης για το πράσινο που χάθηκε. Στην Ηλεία, στη Χαλκιδική, στη Ρόδο. Τώρα, είχε χαθεί η αθωότητα. Κινδύνευε και η ελπίδα. Φυσικά και περίμενα πως θα βρεθούν πέντε-δέκα μαλάκες, να προσπαθήσουν να διαλύσουν, να ρημάξουν, να χαλάσουν. Ίσως κάποιοι από αυτούς να ήταν προβοκάτορες. Ίσως κάποιοι να πιστεύουν, πράγματι, ότι η ιδιοκτησία είναι κλοπή. Όμως επέμενα: Τόσοι θα βγουν στους δρόμους. Θα τους σταματήσουν. Κι όμως... Η εκτέλεση του Αλέξη χρησιμοποιήθηκε από άλλους για να εμφανιστούν ως προστάτες της "γενιάς των 700 ευρώ", από άλλο...

Περίληψη προηγούμενου: Ο Τάκι Διαστηματάκι εξωπετιέται από την πρώην σπιτονοικοκυρά του λόγω "ιδιόχρησης"(όχι του ιδίου, αλλά του διαμερίσματος). Σπίτι βρίσκεται, αλλά το Ίντερνετ θα αργήσει. Επιστρατεύτει φίλος φίλου, που έχει έναν συγγενή, που έχει έναν γνωστό... Το τηλέφωνο μπήκε την ημέρα της μετακόμισης. Σάββατο πρωί, ενώ είχαν έρθει τα συνεργεία στο διαμέρισμα της Καλαμαριάς κι εγώ τριγυρνύσα μ ένα δορυφορικό πιάτο στο χέρι, μη ξέροντας τι να το κάνω -καθώς η βαζελίνη είχε, ήδη, πακεταριστεί- μου τηλεφώνησαν από τον ΟΤΕ: "Ο κ. Διαστηματάκι"; "Μάλιστα..." "Από τον ΟΤΕ. Σε ποιον όροφο είστε"; Είπα να απαντήσω "τρίτο". Μετά πήρε μια στροφή το μυαλό μου και σκέφτηκα ότι δεν μπορεί ο ΟΤΕ να έρχεται στο σπίτι που εγκαταλείπω. "Βρίσκεστε στην Πυλαία"; "Μάλιστα, έξω από την πολυκατοικία σας"... "Θα είμαι εκεί σε δυο λεπτά"! Δε διαθέτω ελικόπτερο. Αντίθετα, διαθέτω τσέχικο Ι.Χ. Στην περίπτωσή μας, όμως, πέταξε...

Βρες ένα χόμπι. Πήγαινε συχνά διακοπές. Να κυνηγάς τριήμερα απόδρασης. Μην ντρέπεσαι να ζητήσεις συγνώμη για κάτι που έκανες, ή να συγχωρήσεις κάποιον. Τρώγε πολλά λαχανικά. Βούρτσιζε τα δόντια σου συχνά Έχε τα πόδια σου ζεστά, την κεφαλή σου κρύα. Να επισκέπτεσαι συχνά τον οδοντίατρο. Ο μεσημεριάτικος ύπνος -έστω και για 20 λεπτά- κάνει καλό. Να στεγνώνεις καλά τα μαλλιά σου πριν βγεις έξω. Να θρέφεσαι σωστά. Να χαίρεσαι τον ήλιο, αλλά να προστατεύεις τα μάτια και το δέρμα σου. Η ζώνη, σε δένει με τη ζωή. Πίνε με μέτρο. Χαμογελάτε! Είναι μεταδοτικό! Να σηκώνεσαι από το τραπέζι με ένα μικρό αίσθημα πείνας. Κάνε μπάνιο συχνά. Διάβαζε για να οξύνεις τον νου. Κράτα κοντά τους φίλους σου. Μην πίνεις πολλούς καφέδες. Να παρακολουθείς τις ώρες κένωσης του εντέρου σου. Να ασκείσαι. Μην παραμελείς τα μάτια σου.

Σήμερα έχει ζόρι... Συγνώμη, αλλά δεν είμαι καλά. Με έχει καταβάλει η ιστορία και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ούτε για να τη σταματήσω, ούτε για να τη συνεχίσω. Πλέον έχω περάσει σε ένα επίπεδο που, απλά, αισθάνομαι μόνος. Αλλά σε αυτό το επίπεδο, δεν έχω όρεξη να αποκτήσω παρέα. Αν θες περισσότερη κατάθλιψη, νιώσε το ζόρι μου με ένα κλικ εδώ. Η φωτογραφία είναι του John Crosley, έχει τον τίτλο Passersby και την πήρα από εδώ .

Περίληψη προηγούμενου: Ο Τάκι Διαστηματάκι εξωπετιέται από την πρώην σπιτονοικοκυρά του λόγω "ιδιόχρησης"(όχι του ιδίου, αλλά του διαμερίσματος). Αρχίζει μία αγωνιώδης προσπάθεια εξεύρεσης σπιτιού. Όποιος πιστεύει ότι, με το που βρήκες το σπίτι καθάρισες, πλανάται πλάνην οικτράν. ΤΟΤΕ είναι που αρχίζει η πραγματική περιπέτεια. Γιατί, τι είναι μια μετακόμιση; Μια περιπέτεια. Εσείς δεν είστε που θέλετε περιπέτειες στη ζωή σας; Ε, λοιπόν, πάρτε να ΄χετε, που λέει κι ο φαλακρός σπόρτ κάστερ του Μέγκα: Το σπίτι βρέθηκε. Ο σπιτονοικοκύρης ήταν λογικός (παλιός ακροατής από τις υπέροχες μέρες των ερτζιανών "ο Λάκης με πολύ αγάπη για τη Σούλα, φου φου ένα, ένα δύο") και τα βρήκαμε στην τιμή. Ζητούσε 700 ευρώ για ένα ολοκαίνουργιο διαμέρισμα 110 τετραγωνιών (δεν είχε ματαξανακαθίσει άνθρωπος σε αυτό), μπροστά σε διαμορφωμένο χείμαρρο, με μονοπάτι για αμετανόητους σκυλόφιλους και υποτιθέμενους τζόγκερς. Του είπα ότι στο μέτωπό μου δε γράφει πουθενά τη λέξη "μαλάκας" ...

"Ο Μπους, πριν γίνει πρόεδρος, έπινε και ζούσε στη σκιά του πατέρα του" "Τον έζησα στο Γέιλ. Κινούνταν μεταξύ των αδελφοτήτων" "Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε έντονη την γυναικεία πλευρά κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, είναι στενόμυαλος. Εγώ τον θαυμάζω" "Ο Νίξον είναι ο παππούς του Μπους κι ο Ρίγκαν ο... μπαμπάς του" "Είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε τι θα γίνει με τον Ομπάμα" "Μη νομίζετε ότι οι ταινίες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο" Ήθελα να γυρίσω σάτιρα όταν γύρισα το "Γεννημένοι Δολοφόνοι" ...διάβασε λεπτομέρειες με ένα κλικ εδώ...

Όλα άρχισαν πριν δυο μήνες. Όταν η κυρα-Μαρίκα με βρήκε στην είσοδο της πολυκατοικίας και μου είπε: "Μήπως μπορείς να ειδοποιήσεις την ξαδέλφη σου τη μεσίτρια, να μου βρει ένα διαμερισματάκι; Γιατί πήρε μετάθεση ο γιος μου και έρχεται Θεσσαλονίκη -κι όπως να το κάνουμε, δεν μπορεί το παιδί να μείνει με την οικογένειά του κι εμένα στο σπίτι"... Με ζώσανε τα μαύρα φίδια. Γιατί, δηλαδή, δεν μπορούσε ο κανακάρης της να μείνει στο ίδιο σπίτι με τη μάνα του; Μιλάμε για σπίτι 110 τετραγωνικών, με τρία δωμάτια. Αυτός, η γυναίκα του, ο ανήλικος γιος του και η γραία. Από ένα δωμάτιο να πάρουν ο καθένας, πάλι τους περίσσευε ένα σαλόνι, μια κουζίνα και δύο τουαλέτες. Α! Και μια αποθήκη, ένα πατάρι, ένα χολ και δυο μπαλκόνια τεράστια. Και πάρτι, που λέει ο λόγος, να ήθελαν να στήσουν, μια χαρά θα τα κατάφερναν. Η κυρα-Μαρίκα ήταν η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος όπου έμενα. Είχαμε - δεν είχαμε ενάμιση χρόνο, που είχαμε μετακομίσει εκεί. Το ενοίκιο, 550 ευρώπουλα, ούτε λίγα, ούτε και πολλά....

...εγώ εδώ κι εσύ (από) εκεί!

Όπως εξηγώ στα σχόλια του προηγούμενου, είμαι σε μετακόμιση. Ξεκλέβω λίγα λεπτά, για να ποστάρω κάτι έξυπνο που μου έστειλαν στο (μισητό) facebook: Είσαι καμμένος στο Facebook όταν : 1) Η αρχική σου σελίδα είναι το www.facebook.com 2) Ελέγχεις το Facebook κάθε μέρα. 3) Ελέγχεις το Facebook πριν φύγεις για τη σχολή/δουλειά και αφού επιστρέψεις από εκει! 4) Το χρησιμοποιείς αντί για τηλέφωνο (ε, αφού είναι τσάμπα!!) 5) Η φράση «Αυτό θα ανεβεί αύριο στο Facebook» ακούγεται ΠΟΛΥ από σένα 6) Όλες οι φωτογραφίες σου είναι ήδη ανεβάσμένες στο Facebook και μάλιστα ταξινομημένες και tagαρισμένες. 7) Έχεις πάνω απο 400 φίλους 8) Αλλάζεις το status σου κάθε μέρα! 9) Χρησιμοποιείς το Facebook για να διοργανώσεις πάρτυ, εκδηλώσεις, μέχρι και το βραδυνό clubbing 10) Είσαι admin ή officer σε πάνω από 10 group 11) Είσαι γραμμένος/η τουλάχιστον σε 50 group 12) Έχεις τουλάχιστον 500 posts στο wall σου! 13) Όταν έχεις πάνω από 5 album 14) Όταν δεν ξέρεις τους μισούς από τους friends σου 15) Όταν το πρώτο...

-Ναι; -Μπαμπά; -Μωρό μου! Τι κάνεις; -Καλά μπαμπά... Να σου πω κάτι; -Ναι, φυσικά... -Να ζήσεις μπαμπάκα και χρόνια πολλά/μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά! Τραγουδούσε όλο και πιο γρήγορα. Και σταμάτησε εκεί. Στα άσπρα μαλλιά. Φαίνεται είναι η... μανία της. Ίσως επειδή βλέπει τους πατεράδες των άλλων παιδιών, των συμμαθητών της στην έκτη δημοτικού, που οι περισσότεροι έχουν ή φαλάκρα, ή άσπρα μαλλιά. Κάποτε με είχε ρωτήσει: -Μπαμπά, γιατί δεν έχεις άσπρα μαλλιά όπως οι άλλοι μπαμπάδες; -Γιατί δεν έχει βάσανα... Η απάντηση ήρθε από τη μητέρα της. Η πρώην μου έχει έναν μοναδικό τρόπο να χαλάει την όποια στιγμή. Ή, τουλάχιστον, αυτό βλέπω εγώ σ΄ εκείνην. Κάποιος άλλος μπορεί να εκτιμήσει το ότι είναι ετοιμόλογη. -Γιατί ζω! Αυτήν την απάντηση βρήκα, αυτή έδωσα. Το μετάνοιωσα, βέβαια. Γιατί, άθελά μου, πικαρισμένος, είχα βάλει το παιδί στη μέση μιας διαμάχης. Από τότε το ΄κοψα. Η χθεσινή ήταν η πρώτη φορά που μου τραγουδούσε. Κι ας έμεινε το τραγούδι στη μέση. Για ΄μένα ήταν σα να άκουσα τ...

Πρώτος έσπασε τη σιωπή ο Θανάσης: "Σου το είχα πει"... Ήταν η φράση που δεν άντεχε: "Μην αρχίζεις τα 'σου το είχα πει' και 'σου το είχα πει'. Εντάξει. Μου το είχες πει. Και"; "Τι και... Γιατί σ αρέσει να πληγώνεις τον κόσμο"; "Εγώ; Της είπα, ποτέ, το παραμικρό; Άφησα, έστω, κάποιο υπονοούμενο; Μόνη της έφτιαχνε ιστορίες". "Ναι. Αλλά την άφηνες. Ποτέ δεν την έπιασες να της πεις "Ζωή, δε θα γίνει, ποτέ, τίποτα μεταξύ μας". "Ναι, ρε Θανάση! Δεν της το είπα ποτέ ξεκάθαρα. Όμως, δε σκέφτεσαι ότι, ίσως, λέω ίσως, θα ήθελα, τελικά, να έχω κάτι με τη Ζωή; Ίσως θα μου άρεσε, στην τελική, να κρατήσω -κι εγώ- ένα χέρι, να περπατήσω μαζί με έναν άνθρωπο σ αυτήν την αποβάθρα"... "Δεν είναι για ΄σένα αυτά"... "Αυτό είναι που δε μου αρέσει, Θανάση! Το ότι δεν είναι για ΄μένα αυτά. Γιατί, μου λες; Γιατί να μην είναι και για ΄μένα αυτά"; "Δεν είναι ώρα, τώρα..." "Ποτέ δε θα είναι ώρα. Εσε...

Σάββατο βράδυ. Το πικ απ παίζει. Gimme some lovin' , Blues Brothers. Ετοιμάζεται. Φαρδύ άσπρο πουκάμισο, τζιν παντελόνι, τζιν μπουφάν με δερμάτινο γιακά, αθλητικά μποτάκια μπάσκετ -άσπρα. Τα κλειδιά στην τσέπη, ένα διπλωμένο κατοστάρικο, που είχε κρατήσει με πόνο και κόπο από το χαρτζηλίκι της βδομάδας. Βγαίνει από το δωμάτιό του κλείνοντας το μάτι στον Φρέντι, που μαζί με τους άλλους τρεις ξεπροβάλουν από το σκοτάδι, στην αφίσα πάνω στην πόρτα. Η τηλεόραση παίζει ειδήσεις. Πατέρας μάνα κι αδελφός εκεί, καρφωμένοι, ακούν τα νέα. Ετοιμάζονται κι αυτοί, για τη δική τους διασκέδαση. Κοιτάζεται στον καθρέφτη του πορτ μαντό. Σιάζει το μαλλί. "Ωραίος είσαι! Φτου σου παλικάρι μου"! Περπατάει στην έξοδο. Τους κοιτάζει. "Φεύγω"! "Πού θα πας τέτοια ώρα; Είναι αργά! Τώρα τα άλλα παιδιά μαζεύονται"! "Έλα ρε πατέρα... Μην αρχίζεις πάλι! Όλη τη βδομάδα έπηξα. Θα δώσεις κανένα κατοστάρικο"; "Παίρνεις χαρτζηλίκι κάθε βδομάδα! Αχ! Πού να καταλάβεις εσύ, ...

Μα αγάπη μου, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το παιδί δεν είναι δικό σου;

Η συντρόφισσα είναι εδώ . Διαβάστε τι είπε: Για τον Κ. Καραμανλή Για τον Γ. Παπανδρέου Για το ΣΥΡΙΖΑ Για τις συνεργασίες Για την οικονομική κρίση --->

Μπροστά του στέκονταν ένας άγγελος. Μόνον που δεν έμοιαζε με τίποτα με τους αγγέλους που μας περιγράφουν μανάδες και γιαγιάδες, στα μικράτα μας. Κατάμαυρα ήταν τα φτερά του. Σχεδόν αιωρούνταν και δεν πατούσε στη γη. Ανοιγόκλεινε τις κατάμαυρες φτερούγες μπρος του και ο αγέρας που σήκωνε τον χτυπούσε στο πρόσωπο. Ήταν γυμνός και μόνον τα απόκρυφά του έκρυβε με ένα μαύρο δερμάτινο βρακί. Κι ύστερα, δεν ήταν μόνον οι μαύρες φτερούγες. Ήταν το ύφος του όλο. Όχι, δεν μπορούσες να τον πεις άσχημο. Το αντίθετο. Θα έλεγες ότι ήταν όμορφος. Όμως ήταν ο τρόπος που σε κοιτούσε μ εκείνα τα παγωμένα γαλάζια μάτια του... Κι ύστερα, ήταν το χαμόγελό του. Δεν ήταν συνοφρυωμένος. Δεν έμοιαζε καθόλου με τις τεράστιες αγιογραφίες στις πύλες των εκκλησιών. Δεν είχε εκείνη τη βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Τη σοβαρότητα που αρμόζει στο ρόλο του. Εκείνος χαμογελούσε με αναίδεια. Λες κι έβλεπε μπροστά του κάτι που άξιζε τον περίγελο όλων. Αισθάνθηκε τις τρίχες του αυχένα του να σηκώνονται. Και ένα ρίγος στην πλ...

Έριξε μια βιαστική ματιά στο ρολόι του. Οκτώ παρά πέντε. Βράδυ. Είχε σκοτεινιάσει -τώρα το χειμώνα σκοτείνιαζε από νωρίς. Τις τελευταίες δύο μέρες τον τρόμαζε το σκοτάδι. Ποιον; Αυτόν που έβγαινε από το σπίτι του μεσάνυχτα! Που όταν γύριζε, όσοι τον έβλεπαν στην πόρτα του έλεγαν καλημέρα κι αυτός τους έλεγε καληνύχτα! Γιατί τέτοιος ήταν. Άνθρωπος της νύχτας. Ως εκείνη τη νύχτα... Τη θυμάται σα να την έζησε πριν ένα λεπτό. Και πώς να μη τη θυμάται; Να πως είχαν γίνει τα πράματα: Μόλις είχε βγει από το μπαράκι και περπατούσε προς την παραλία. Άφησε πίσω του το Λευκό Πύργο και συνέχισε στο πλακόστρωτο. Είχαν βάλει καινούργια φώτα και μπορούσες να περπατήσεις άνετα. Πέρασε το ξενοδοχείο και, στο σημείο όπου στένευε το πλακόστρωτο, παρατήρησε ότι δεν υπήρχε ψυχή. Περπατούσε μόνος του και θυμόταν την κουβέντα που είχε κάνει, λίγα λεπτά πριν, στο μπαράκι. Ήταν εκεί η Λίζα, η άλλη (που δε θυμόταν το όνομά της), ο Κοσμάς κι ο Θεόφιλος. Του είχαν φέρει την άλλη, φίλη της Λίζας, για να τη γνωρίσε...