Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανήμερα Αγίου Δημητρίου


-Ναι;
-Μπαμπά;
-Μωρό μου! Τι κάνεις;
-Καλά μπαμπά... Να σου πω κάτι;
-Ναι, φυσικά...
-Να ζήσεις μπαμπάκα και χρόνια πολλά/μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά!
Τραγουδούσε όλο και πιο γρήγορα. Και σταμάτησε εκεί. Στα άσπρα μαλλιά. Φαίνεται είναι η... μανία της. Ίσως επειδή βλέπει τους πατεράδες των άλλων παιδιών, των συμμαθητών της στην έκτη δημοτικού, που οι περισσότεροι έχουν ή φαλάκρα, ή άσπρα μαλλιά. Κάποτε με είχε ρωτήσει:
-Μπαμπά, γιατί δεν έχεις άσπρα μαλλιά όπως οι άλλοι μπαμπάδες;
-Γιατί δεν έχει βάσανα...
Η απάντηση ήρθε από τη μητέρα της. Η πρώην μου έχει έναν μοναδικό τρόπο να χαλάει την όποια στιγμή. Ή, τουλάχιστον, αυτό βλέπω εγώ σ΄ εκείνην. Κάποιος άλλος μπορεί να εκτιμήσει το ότι είναι ετοιμόλογη.
-Γιατί ζω!
Αυτήν την απάντηση βρήκα, αυτή έδωσα. Το μετάνοιωσα, βέβαια. Γιατί, άθελά μου, πικαρισμένος, είχα βάλει το παιδί στη μέση μιας διαμάχης. Από τότε το ΄κοψα.
Η χθεσινή ήταν η πρώτη φορά που μου τραγουδούσε. Κι ας έμεινε το τραγούδι στη μέση. Για ΄μένα ήταν σα να άκουσα τη Μαντάμ Μπατερφλάι. Από την Κάλας.

Σχόλια

Ο χρήστης ria είπε…
εγώ θα απαντούσα όπως και σύ και θα συμπληρωνα στην πρώην: τώρα πια όχι!
Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
πικρίες μιας σχέσης τελειωμένης.
μη κολλάς σ' αυτά, δεν εχεις εσύ το προβλημα!

χρονια σου πολλά και καλα και όμορφα.
να ζήσεις και να εισαι παντα διπλα στο παιδι, με ασπρα ή με μαυρα ή με κοκκινα μαλλια :))

σε φιλώ κι εύχομαι τα καλύτερα :)))
Ο χρήστης Кроткая είπε…
χρόνια πολλά Τάκι, να είσαι καλά και χαρούμενος και να χαίρεσαι την κοράκλα!

και όχι, να μην την βάζεις στη μέση, όσο κι αν το κάνει η πρώην. Είναι λάθος για το παιδί.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
κράτα το τραγούδι.
Τα άλλα ξέχνα τα.

Χρόνια πολλά
Καλά να είσαι και με όρεξη για ζωή
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Χρόνια πολλά έστω και καθυστερημένα:)
Ο χρήστης UrbanTulip είπε…
Χρόνια σου πολλά διαστήματά μου!
λοιπόν, εσύ δεν δίνεις τροφή για σχόλια. Άστην να λέει.
Πάντως εγώ συγκινήθηκα που σου τραγούδησε! :)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Χρόνια Πολλά κι από δω!!..νομίζω ότι το τραγούδι της κόρης έχει ήδη προστεθεί στο φάκελο "ανεκτίμητης αξίας"..κι εύχομαι ο φάκελος να γεμίζει κάθε μέρα με τέτοιες, όμορφες στιγμές!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ προς όλους
Κατ αρχήν, συγνώμη που απαντώ ομαδικά, αλλά... δεν έχω Ίντερνετ! Πώς το λέει ο τύπος στη διαφήμιση; "Δεν έχω χρόνο"; Ε, κάτι τέτοιο. Μετακομίζω και ζω μεταξύ κυτίων, βιβλίων, ψηφιακών δίσκων και βινυλίων. Κι επειδή δε θέλω να "φορτώνω" το κομπιούτερ της επιχείρησης, περιμένω τη σύνδεσή μου στη νέα ADSL. Κουράγιο.
Δεύτερον, σας ευχαριστώ -έστω και καθυστερημένα(Σοφία)- για τις ευχές, αλλά και για τα σχόλια σχετικά με το τραγούδι της αγάπης μου, που κρατώ(στιχάκια). Θα συμφωνήσω, πως το παιδί πρέπει να μένει απ΄έξω (Κροτ) κι όντως προσθέτω τις υπέροχες στιγμές (εύη), αφήνοντάς τη να λέει (τουλίπα). Μου άρεσε ο σαρκασμός (Ρία).
Και κλείνω με αυτό:
ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΑ; Στην ηλικία μου; Όργιο! (που λέμε κι εδώ πάνω, Μαριλένα)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ