LP Covers

Όχι, δεν ήμουν έφηβος την εποχή του cd. Ήμουν νωρίτερα, την εποχή του βινύλιου. Την εποχή που τους δίσκους τους αποκαλούσαν albums και που τα εξώφυλλά τους ήταν έργα τέχνης. Εκείνη την υπέροχη εποχή, τα εξώφυλλα των δίσκων ήταν πάντα προσεγμένα. Πάντα; Ε, όχι και πάντα.
Λάθη, όμως, γινόταν πάντα. Ακόμη και από "μεγάλους" του ροκ. Όπως οι Μάνογουορ, που κυκλοφόρησαν την ανθολογία των κομματιών τους, με αυτό το εξώφυλλο:


Μην έχετε παράπονο... Το άλμπουμ περιλαμβάνει ύμνους μάχης. Και, όπως βλέπετε, το συγκρότημα είναι πανέτοιμο να δώσει τη μάχη του. Αναζητώνται πανοπλίες. Εκτός του κυρίου δεξιά, που, φαίνεται ότι είναι πιο σεμνός από τους υπόλοιπους.
Εμ, βέβαια... Ροκάδες, ξεροκάδες, χεβιμεταλάδες, αλλά όχι να μας δει κι η μαμά μας γυμνούς στο εξώφυλλο...
Αντίθετα, το '70, το να ξεγυμνωθείς για το καλό της τέχνης, ήταν κάτι απόλυτα φυσικό. Όπως οι Όρλεανς, για παράδειγμα:

Περπατούν και ονειρεύονται... Πώς λέμε, "περπατώ και σε σκέφτομαι"; Ε, ένα τέτοιο πράγμα. Ελπίζω κάποιος να τους μίλησε για το Ρεξόνα. Γιατί τότε, δεν υπήρχε Αξ.

Κι από τα μπόι γκρουπς του 70, στη ντίσκο και τους σόλο καριερίστες: Μίλι Τζάκσον, κυρίες και κύριοι...

Μη με ρωτήσετε τι σημαίνει το ESP. Χαμπάρι δεν έχω. Έχω, όμως, μια απορία: Ο φωτογράφος δεν είδε πού εστίαζε η κρίσταλ μπολ της Μίλι; Δεν την ειδοποίησε, ότι οι θαυμαστές της θα θαυμάζουν κι άλλα πράγματα ΄-εκτός από τις φωνητικές της ικανότητες; Αν και, εδώ που λέμε, λίγο ακόμη θέλει για να θαυμάσουμε και τις αμυγδαλές της. Το ότι εμφανίστηκε ως η κυρά των όφεων μας πείραξε;

Από την αχαλίνωτη διασκέδαση της ντίσκο, στον προβληματισμό της Κάντρι: Φρέντι Γκέιτζ:

Όλοι οι φίλοι του είναι νεκροί. Προφανώς, άκουσαν το άλμπουμ. Η μουσική που σκοτώνει. ΑΛλά το βιβλιαράκι του Μάο στο χέρι του Φρέντι -Κρούγκερ- ΄Γκέιτζ, τι σας λέει;

Να μείνουμε στο χώρο της ευσεβούς και θεοσεβούς ποπ: Δε Κούπερ Φάμιλι.

Αν είχατε αμφιβολία για το ποιος ήταν ο υιός του Θεού, μην έχετε, πλέον. Ένας από τους εικονιζόμενους. Το δηλώνει και ο δίσκος, ανερυθρίαστα. Τώρα, αν αυτός είναι ο υιός του Θεού, εγώ λέω να γίνω βουδιστής.

Ας μείνουμε στο τρίπτυχο "Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια". Από τα τρία, διαλέξτε την οικογένεια. Και...

...η Χάινο (μήπως είναι Χίνο; Δεν τολμώ ούτε να το σκεφτώ...) αφιερώνει στην αγαπημένη της μητέρα. Ή, μήπως, η εικονιζόμενη είναι η μητέρα της Χάινο; Αποκλείω, επίσης, το Χίνο. Δεν υπάρχει περίπτωση για κάτι τέτοιο, με τέτοια -εκπάγλου καλονής- κυρία.
Μένουμε στη Γερμανική ποπ. Ο Κεν, ευτυχώς, τραγουδάει μόνον κατόπιν επιθυμίας:

Ελπίζω να μη σας ήρθε τέτοια επιθυμία τώρα...

Αφήσαμε για τελευταίο τον Ντεβάστιαν Ντέιβ. Με τον τίτλο του δίσκου εκεί που πρέπει. Για να πάμε στα δικά μας...

Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ! Τζον Τίκης, ο ένας και μοναδικός! Προσέξτε τις λεπτομέρειες. Τρίχα κάγκελο, δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο(από τότε), πώς δένει ο δείκτης στο θηλυκάκι του παντελονιού, το χρυσό τετράγωνο ρολόι στιλ κύβος του ρούμπικ, το γυαλί στιλ έκλασε το ρέιμπαν και βγήκε αυτό που φορώ, το μαλλί κομωτηρίου... Όλοι οι άλλοι είναι, απλώς, οδοντόκρεμες...

Αλλά ας αφήσουμε το παρελθόν. Είναι εδώ, ο Σταμάτης Γονίδης! Με δύο συμμετοχές:

Αν είχατε αμφιβολία, είναι ΑΥΤΟΣ που μας παίρνει τηλέφωνο! Και, για του λόγου το αληθές, φωτογραφίζεται με το Siemens ανά χείρας. By the way, όσο και να σας φαίνεται απίστευτο, τότε δεν υπήρχαν κινητά. Ήταν, όλα, ακίνητα. Και βαριά.

Ποιόν πήρε τηλέφωνο ο Σταμάτης; Αυτήν που δηλώνει γυναίκα του! Το ειρωνικό χαμόγελο τα λέει όλα -όπως και το κράτημα του τσιγάρου, άλλωστε. Είσαι εσύ που δηλώνεις γυναίκα μου; Ε; Είσαι; Χα χα χα! Μικρή τρελή... Μικρή ανόητη... Εσύ; Εσύ, είναι δυνατό να δηλώνεις γυναίκα μου; Χα χα χα!

Και τώρα, το ελληνικό τρίπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Πρώτα η Θρησκεία:

Πιστός οπαδός του μακαριστού Χριστόδουλου, δηλώνει με νότες το θρήσκευμά του και μας καλεί να το δηλώσουμε κι εμείς, στις ταυτότητές μας. Θυμάστε; Εγώ, πάλι, προσπαθώ να ξεχάσω...

Ανάμεσα στα εξώφυλλα των δίσκων, μία αφίσα. Αφού πιάσαμε τα μεταφυσικά, ε, ΑΥΤΗ ειδικά η αφίσα, έχει θέση σε ένα τέτοιο ποστ:

Μεγάλη επιτυχία! Σκότωσες έναν Πεθαμένο, με το Στράτο Λασκαρίδη! Θέλω να μου πεις, πώς το έκανες! Τώρα!

Κι από τη Θρησκεία, στην ΟΙκογένεια. Δράμα, κυρίες και κύριοι (όχι η πόλη...) Δραματικό δράμα... Διότι, του κερατά τα κέρατα, είναι βερνικωμένα!

Κι αν ενδιαφέρεστε, κυκλοφορεί και σε mc! Εγώ, πάλι, θα το κατεβάσω από το Ίντερνετ, σε mp3. Ελπίζω να μην έχω απώλειες σε ποιότητα...

Και τώρα, η Πατρίς (αν και παίζει και η Θρησκεία, έντονα): Τηλέμαχος Ζαγρέας!

Άνευ σχολίων, γιατί το λόγο τον έχει ο Ζευς και μπορεί να μας έρθει και κανένας κεραυνός κατακούτελα από το νεφεληγέρτη...
Για το τέλος σας άφησα το καλύτερο: Τη μία και μοναδική (ευτυχώς) Ντέζι Ντούκουνα!

Σας ορκίζομαι, δεν πρόλαβα να την απαλλοτριώσω. Αν και θα το ήθελα -εκτός κι αν κοστίζει πάνω από 100 ευρώ.

Καλή ακρόαση, ό,τι κι αν διαλέξετε!