Σύμπτωση;

Εσύ, αν θες, πες το σύμπτωση. Εγώ, δεν πιστεύω σε τέτοιες σατανικές συμπτώσεις. Άκου, τώρα: Τη μέρα που διάλεξαν οι επιστήμονες του CERN να αρχίσουν το πείραμά τους με το μποζόνιο του Χίγκιν, ή σωματίδιο του Θεού, ή το κέρατό τους το τράγιο, ή πες με όπως θες, πες με, έχω εγώ γενέθλια!

Το σκεφτόμουν χθες βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα κι έλεγα: Ρε λες; Λες τη μέρα των γενεθλίων μου να δημιουργηθεί εκείνη η τεράστια μαύρη τρύπα, που θα μας ρουφήξει όλους μέσα της και δε θ αφήσει κολυμπηθρόξυλο;

Κι ύστερα το σκέφτηκα θετικά: Λες, τη μέρα των γενεθλίων μου να βρεθεί ο τρόπος που γεννήθηκε το σύμπαν; Τουλάχιστον, όταν με ρωτάνε αργότερα, πότε έγινε το θαύμα και μάθαμε για το αρχικό θαύμα, θα θυμάμαι να απαντήσω. Γιατί, όπως ξέρουν φίλοι και οχτροί, το γήρας ου (να μην σας κουράζω με τα υπόλοιπα), αλλά φέρνει παρέα: Το Αλτζχάιμερ.

Όπου Αλτζχάιμερ είχε και η θεία Κική. Η οποία καλά το ξεκίνησε, μπερδεύοντας πρόσωπα, αλλά το πήγε άσχημα. Άρχισε να μπερδεύει και καταστάσεις. Και μπορεί να γλιτώσαμε από το να μας αναγνωρίζει και να θυμάται ό,τι σκανδαλιά κάναμε μικροί (και να είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε για εκατοστή χιλιοστή όγδοη φορά πώς σκαρφαλώσαμε στην αμυγδαλιά του παπά και πώς μας πέτυχε ο παπα-ΓΙάννης την ώρα που την κορφολογούσαμε και πώς ακούσαμε, για πρώτη φορά, στη ζωή μας, την ευφάνταση βρισιά "γαμώ τα σίστα μου γαμώ ναι μέσα, βρομόπαιδα, που μου ρημάξατε το δεντρί και μου αφήσατε να φάω τα κλαδιά, λες κι είμαι χοίρος στην Κρήτη" -πράγμα που, από τότε, γέννησε μέσα μας την απορία "τι, σκατά, είναι αυτά τα σίστα και, κυρίως, πώς τα γαμάς", απορία η οποία ακόμη δεν έχει λυθεί). Αλλά, από τότε που η θεία το καβάλησε το Αλτζχάιμερ, όπως σας είπα, μπερδεύει και καταστάσεις. Και δεν είναι το πιο ευχάριστο να βλέπεις τηλεόραση και να συνειδητοποιείς πως η βρόμα στο σπίτι δεν είναι από διαρροή υγραερίου, αλλά από πιο φυσικούς πόρους. Αλλά ας αφήσουμε τη θεία την Κική, να μείνουμε στα γενέθλια.

Έλεγα, λοιπόν, ότι τα γενέθλιά μου συμπίπτουν με την έναρξη του πειράματος. Πράγμα που με έβαλε στο τριπάκι να σκεφθώ ποια, πραγματικά, είναι η αποστολή μου σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί, όπως το έψαχνα, διαπίστωσα ότι, συν τοις άλλοις, σήμερα, στα γενέθλιά μου, γιορτάζει και η Μητροδώρα και η Μηνοδώρα. Κι αν η δεύτερη δε μου λέει τίποτα παραπάνω από το ότι μπορεί να έχει κάποια σχέση με την Πάτρα, η πρώτη είναι φως φανάρι ότι έχει να κάνει με μήνυμα από τον ΟΥράνιο Πατέρα! Γιατί, για σκεφτείτε το: Πότε έχω γενέθλια; Σήμερα. Ποιος γιορτάζει; Η Μητροδώρα. Αυτή, δηλαδή, που βγάζει δώρα από τη μήτρα της. Και τι άλλο γίνεται σήμερα; Προσπαθούμε να δούμε τι έγινε στη μήτρα του σύμπαντος! Ε, είναι ηλίου φαεινότερο ότι όλα αυτά δεν είναι συμπτώσεις!

Και πού να σας πω και τι έγινε στα -σημαδιακά- πρώτα μου γενέθλια! Εκιό το σκατό, ο Διαστηματάκης, λοιπόν, που μόλις είχε συμπληρώσει 12 μήνες ζωή κι έλεγε να μπει στον 13ο, είχε καταφέρει ΚΑΙ να περπατάει ΚΑΙ να μιλάει. Κι αν το δεύτερο έδειχνε ότι από μικρός θα είχε μια τάση να ζαλίζει φίλους συγγενείς κι αγνώστους με την ακατάσχετη λογοδιάροιά του (τύφλα να ΄χει καναρίνι που έχει καταπιεί δυο στρέμματα γλιστρίδα), το πρώτο ήταν το μεγάλο βάσανο μάνας και πατέρα. Γιατί δεν έφτανε που περπατούσε, έτρεχε κι όλας, το σκασμένο. Έτσι, τη μέρα των γενεθλίων του, αποφάσισε να το σκάσει -για πρώτη φορά- απο΄το σπίτι. Πήρε, λοιπόν, την ώρα που τα άλλα παιδάκια τραγουδούσαν το "να ζήσεις Διαστηματάκη/και χρόνια πολλά/μεγάλος να γίνεις/αλλά να μην λες πολλά...", το αγαπημένο του τρίτροχο ποδηλατάκι και χάθηκε στους δρόμους της Κομοτηνής.

Σήμανε συναγερμός στο σπίτι, ειδικά όταν η πολύπαθη μάνα διαπίστωσε πως το παιδάκι που έσβηνε το κεράκι δεν ήταν ο κανακάρης της, αλλά ειδικά εκπαιδευμένος φίλος -ομόχρονος- και σωσίας, που είχε αναλάβει να καλύψει την περίσταση. Με την κραυγή "το παιδί μου! Κλέψανε το παιδι΄μου", η μάνα πήρε τις ρούγες κι ο μπαμπάς δεν ήξερε τι να πρωτοκάνει: Να ψάξει το χαμένο παιδί, ή να ευχαριστεί το Θεό που έφυγε και η μάνα; Αποφάσισε να κάνει το πρώτο. Κι ο Διαστηματάκις βρέθηκε, τη μέρα των πρώτων του γενεθλίων, καβάλα στο ποδηλατάκι (το οποίο, σημειωτέον, το πήγαινα σέρνοντας κι όχι κάνοντας πετάλι, αφού ως εκεί δεν είχαν φθάσει οι οδηγικές μου γνώσεις) στο 2ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Κομοτηνής Ξάνθης.

Γι αυτό σας λέω: Σημαδιακά πράγματα. Κι όχι συμπτώσεις. Δεν μπορεί, κοτζάμ επιστήμονες, να αποφάσισαν να αρχίσουν το πείραμα στις 10 Σεπτεμβρίου χωρίς να το ΄χουν μελετήσει καλά το πράμα. Θα είδαν τις ημερομηνίες, θα είδαν και τη δική μου γέννηση και θα είπαν: Τώρα είναι η ώρα!

Το ίδιο σκέφτηκαν, όμως και κάποιοι συνάδελφοι, που είπαν να μου ετοιμάσουν τούρτα. Μόνον που δε βρήκαν κεράκια-αριθμούς, για να σχηματίσουν την ηλικία. Και πήραν ένα κεράκι, για κάθε χρόνο ζωής. Κι έγινε η τούρτα σα μανουάλι στην Παναγιά την Εκατοντοπυλανή της Πάρου, ανήμερα Δεκαπενταύγουστου. Άσε που, όταν τελείωσαν τα πυροτεχνήματα και κατάφερα να σβήσω τη μικρή πυρκαγιά και βγάλαμε τα κεράκια, δεν έμεινε τούρτα στο τραπέζι, αλλά έμενταλ -με τόσες τρύπες. Και κεράσαμε και τους Πυροσβέστες, που είδαν από μακριά τα κεράκια στην τούρτα και νόμισαν πως λαμπάδιασε το Σέιχ Σου! Τέτοιο ήταν το θέαμα της πυρπολημένης τούρτας, που μας είπαν ότι, αν το ξανακάνουμε, θα αναγκαστούν να μας μηνύσουν, γιατί μια γριά από απέναντι που είδε να ανάβουμε τα κεράκια νόμισε ότι ήμασταν εμπρηστές.