Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πέταξε το "Γλυκό Πουλί της Νιότης"

Ούτε θυμάμαι, πλέον, ποια ήταν η πρώτη ταινία του, που είδα. Θυμάμαι, όμως, το προφίλ του, στη "Λυσασμένη Γάτα", όταν άκουγε την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, να τον "στολίζει" με κάθε κοσμητικό επίθετο. Σκυμμένος μπροστά, με ένα προφίλ που ταίριαζε στον Ερμή του Πραξιτέλη. Θυμάμαι και τον υπέροχο χαρακτήρα που έπλασε στους "Δυο Ληστές", τη βόλτα με το ποδήλατο κι εκείνο το αξεπέραστο music score. Θυμάμαι πώς μου κομμάτιασε την καρδιά όταν προτιμούσε να σπάσει το πορσελάνινο σερβίτσιο της -νεκρής- γυναίκας του, από το να το χαρίσει στην άπληστη κόρη. Θυμάμαι να βγάζει υπέροχες καραμπόλες, πρώτα ασπρόμαυρες κι έπειτα έγχρωμες στο "Χρώμα του Χρήματος". Θυμάμαι...
Θυμάμαι μια ζωή ρόλους. Θυμάμαι πώς κατέρρευσε με το θάνατο του γιου του, πώς αφιερώθηκε στις αγαθοεργίες, πώς τον χτύπησε ο καρκίνος. Και να που, σήμερα, Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου του 2007, διάβασα:
Στη φάρμα του, κοντά στο Γουέστπορτ του Κονέκτικατ, άφησε την τελευταία του πνοή
ο ηθοποιός Πολ Νιούμαν. Τους τελευταίους μήνες, ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός
έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Όπως ανακοίνωσε η εκπρόσωπό του, ο Πολ
Νιούμαν πέθανε την Παρασκευή. Στο πλευρό του, εκτός από τη σύζυγό του, επίσης
βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιό Τζόαν Γούντγουορντ, βρίσκονταν στενοί συγγενείς και
φίλοι.
Τον περασμένο Μάιο ο διάσημος ηθοποιός είχε ανακοινώσει ότι, για
λόγους υγείας, αποσύρεται από τα φώτα της δημοσιότητας και πως τελικά δεν θα
σκηνοθετούσε την ταινία Of Mice and Men.


Πριν δυο μέρες μόλις ξαναέβλεπα το "Κεντρί". Και αναρωτιόμουν πότε θα ξαναέβλεπα τους "Δυο Ληστές". Εκρηκτικό δίδυμο με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ...
Ο Νιούμαν άρχισε την καριέρα του μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Γύρισε από τον Ειρηνικό, όπου υπηρετούσε ως ασυρματιστής σε βομβαρδιστικά κι αποφάσισε να αφήσει τις σπουδές περί τα Οικονομικά, για τον κινηματογράφο. Και πολύ καλά έκανε -κυρίως για ΄μας.
Προτάθηκε εννέα φορές για Όσκαρ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας, κερδίζοντας τελικά ένα, το 1987, για τον ρόλο του στο Χρώμα του Χρήματος, με συμπρωταγωνιστή τον ανερχόμενο -τότε- Τομ Κρουζ. Ένα χρόνο πριν, το 1986, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του είχε απονείμει τιμητικό Όσκαρ για την προσφορά του στην έβδομη τέχνη. Όπως γίνεται σ αυτές τις περιπτώσεις, είχε πολλούς και καλύτερους ρόλους για να κερδίσει το αγαλματάκι. Όπως γίνεται σ αυτές τις περιπτώσεις, έχανε κάθε φορά. Όπως γίνεται σ αυτές τις περιπτώσεις, η Ακαδημία, φοβούμενη μήπως πεθάνει χωρίς αυτήν την τιμή, του απένειμε το τιμητικό. Όπως γίνεται σ αυτές τις περιπτώσεις, ήρθε άλλη μία συγκλονιστική ερμηνεία, όπου, πλέον, η Ακαδημία, σήκωνε τα χέρια της ψηλά -ενίοτε σηκώνει ΚΑΙ τα πόδια της...


Συνεργάστηκε με ορισμένους από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του 20ού αιώνα, όπως ο Αλφρεντ Χίτσκοκ, ο Τζον Χιούστον, ο Ρόμπερτ Αλτμαν, ο Μάρτιν Σκορσέζε και οι αδελφοί Κοέν, ενώ συμπρωταγωνίστησε με τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ, όπως ο Ρόμπερτ Ρέντοφορντ, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η Λορίν Μπακόλ, ο Τομ Χανκς και πολλοί άλλοι.
«Έχω φιλέτο στο σπίτι, γιατί να πάω έξω για χάμπουργκερ» είχε πει χαριτολογώντας στο περιοδικό Playboy, όταν ρωτήθηκε εάν σκέφτηκε ποτέ να απατήσει τη σύζυγό του.


Με τη Τζόαν Γούντγουορντ γνωρίστηκαν στα γυρίσματα της ταινίας "Μακρύ Καυτό Καλοκαίρι". Όλοι, ακόμα και η πρώτη του σύζυγος, κατάλαβαν ότι επρόκειτο για έναν μεγάλο έρωτα -κάτι που επιβεβαίωσε ο χρόνος. Το ζευγάρι παντρεύτηκε την ίδια χρονιά και παρέμεινε μαζί για 50 χρόνια, μέχρι τη στιγμή ο Πολ Νιούμαν έφυγε από τη ζωή.
Θα τον θυμόμαστε. Πώς να ξεχάσεις, άλλωστε, τέτοια γαλάζια μάτια; Και τέτοιο βλέμμα;


Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Στην καρδιά του κοινού, το Όσκαρ το κέρδισε στο "Hustler"!

Το Κεντρί φοβερή ταινία!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μορφή...
Ο χρήστης UrbanTulip είπε…
α το κεντρί! και το Cat on a hot tin roof..υπεροχος.
ρε συ εκεινο που έπαιζε ένα φυλακισμένο και ένας μονόλογος του φύλακα μπήκε στο -ξεχασα ποιο- τραγουδι των Guns n roses, ποιο ήταν;
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ renata
Έχεις δίκιο! Το είδα μόλις χθες, στο TCM. Καταπληκτικός! ΤΟ κεντρί ήταν πιο... χόλιγουντ.

@ εύη
Μακάρι να δούμε κι άλλους ηθοποιούς του βεληνεκούς του...

@ Urbantulip
Η ταινία είναι το Cool Hand Luke, του 1967, σε σκηνοθεσία Στιούαρτ Ρόζενμπεργκ. Σε κάποια στιγμή, ο Νιούμαν τραγουδάει, με τη συνοδεία ενός μπόντζο, για τη νεκρή μητέρα του. Προβλήθηκε στην Ελλάδα με τον ευφάνταστο τίτλο "Ο Μεγάλος Δραπέτης".
Ο χρήστης NY ANNA είπε…
Πάντα πίστευα πως οι πιο μεγάλες αξίες είναι αθόρυβες - γι' αυτό και με υποψιάζουν οι παντός είδους τυμπανοκρουσίες. Anyway... Ο Πωλ Νιούμαν με τα μεγάλα γαλάζια μάτια, τον οποίο λατρεύω στα ασπρόμαυρά του, υπήρξε νομίζω "ορισμός" του αθόρυβου ή τουλάχιστον εκείνου που ονομάζω εγώ "αθόρυβο". Το καλό με αυτές τις προσωπικότητες είναι πως εξακολουθούμε και τις βλέπουμε... Τόσο, που ξεχνάμε μερικές φορές πως έχουν ανοίξει πια φτερά γι' αλλού. Όμορφο πράγμα. Να μην ξεχνιέσαι...
Τα φιλιά μου...
(Ωραίο, πολύ ωραίο το αποκάτω ποστ. Και σπουδαίο πράγμα η στήριξη. Αν και είμαστε αυτό που είμαστε, εξαιτίας του δρόμου που στρίψαμε ή δεν στρίψαμε, κάποια στιγμή στη ζωή μας... Και μερικές φορές αυτό το what if μας καταδυναστεύει... Απλή ανθρώπινη φύση)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ