Syndi Vs Madonna

Emo εναντίον trendy. Ροκάδες εναντίον καρεκλάδων. Ρόκερς εναντίον Mod. Μια ζωή, τα ίδια. Κάποιοι από εμάς, κοντράριζαν κάποιους από εκείνους.
Τη δεκαετία του ΄70, ίσως επειδή δεν βρίσκαμε κανέναν άλλον, οι οπαδοί του ροκ μαλώναμε μεταξύ μας. Συμφωνούσαμε στο ότι όλα ξεκίνησαν από τη νέγρικη μουσική, αλλά χωριστήκαμε σε ροκαμπίλια, μεταλάδες, κλασικροκάδες και χτυπούσαμε, ο ένας τον άλλον.
Ώσπου έγινε αυτό:

Κι άρχισε η διαμάχη. Καρεκλάς, ή ροκάς; Ο καρεκλάς ήταν ο εραστής της disco. Άσπρο μυτερό παπουτσάκι, παντελόνι σωλήνα, άσπρη κάλτσα του τένις, πουκαμισάκια, ανοικτόχρωμα κοστούμια και σκουρόχρωμα πουκάμισα, με γιακά τυρόπιτα. Κάτι σαν κι αυτόν:

Οι άλλοι, ήταν οι ροκάδες. Μπλου τζην παντελόνι, άσπρο, φαρδύ πουκάμισο, σανδάλια, μακρυά μαλλιά, τζην μπουφάν, ή δερμάτινα. Μέσο μεταφοράς, τα πόδια, ή η μοτοσικλέτα. Κάτι σαν κι αυτόν:

Διαφωνούσαμε συνέχεια, για τη μουσική, το ντύσιμο, το στιλ. Ποτέ δεν πιαστήκαμε στα χέρια. Εκτός από μία φορά. Και, όσο να σας φαίνεται περίεργο, ήταν, πλέον, στη δεκαετία του '80. Τότε που άρχισε η διαμάχη για το ποια ήταν καλύτερη. Αυτή;

Ή, μήπως, αυτή;

Η μία, είχε φωνή. Είχε σκέρτσο. Ήταν μπροστά από την εποχή της και δε δίσταζε να τσαλακώσει την εικόνα της. Ήταν καλλιτέχνης.

Η άλλη, όμως, ήταν σταρ. Είχε ύφος. Ήταν μπροστά από τους υπόλοιπους και δημιουργούσε την εικόνα της μέρα με τη μέρα. Ήταν και επιχειρηματίας, εκτός από καλλιτέχνης.

Το βλέπαμε από τότε. Αλλά ήταν αδύνατο να συμβιβαστούμε με αυτό που ερχόταν.

Συναντηθήκαμε, οι δύο παρέες, κατά τη διάρκεια μιας κοπάνας, στην παραλία. Εμείς, ξαπλωμένοι στο γρασίδι, με ένα κασετόφωνο να παίζει Sultans of Swing. Διαφωνούσαμε αν τ άκουσμα ήταν πιο κοντά στον JJ Cale ή στον Eric Clapton. Εκείνοι περνούσαν για να πάνε σε παραλιακή καφετέρια. Διαφωνούσαν για το αν οι Spandau Ballet ήταν συνέχεια των μαύρων soul συγκροτημάτων, ή είχαν γεννηθεί μέσα από τα στούντιο, όπως οι Supermax, οι Santa Esmeralda και ο Πατρίκ Χερναντέζ.

"Σιγά μην έχουν σχέση οι SB με τις μαλακίες σας" είπε κάποιος από εμάς κι η κουβέντα φούντωσε. Πήγε στις γυναικείες φωνές. Εμείς υπερασπιζόμασταν την Κρίσι και την Blondie κι εκείνοι την Ντόνα και την Diana Ross. Και φθάσαμε στη Madonna και την Loper. Υπερασπίστηκαν τη Madonna. Άλλο που δε θέλαμε.

"Σιγά το παρτσακλό", ήταν η βαριά κουβέντα, που δεν τη σηκώσαμε. Πούστηδες και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια.

Το αποτέλεσμα; Ήρθε η αστυνομία, ειδοποιήθηκαν οι γονείς μας κι ήρθε στο... φως της δημοσιότητας η ομαδική κοπάνα. Εισπράξαμε μια πενταήμερη αποβολή, που ήταν όλη δική μας. Δώσαμε ραντεβού στα μπιλιάρδα στο Δίον, στην Τούμπα (εμείς) και στα μπιλιάρδα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ (αυτοί). Εμείς βάλαμε στο τζουκ μποξ το Angie των Rolling Stones, για να ξεχάσουμε κι εκείνοι το One, two three four, gimme some more, κάποιων που δε θυμάμαι πώς τους λένε για να το ξεπεράσουν.

Αφού τα συζητήσαμε, μέσω σταθερών τηλεφώνων (τότε δεν υπήρχαν καν τηλέφωνα με κουμπιά, αλλά με εκείνο το πλαστικό, στρογγυλό καντράν), αποφασίσαμε να βρεθούμε στον Τάφο (άλλα μπιλιάρδα, στην Π. Π. Γερμανού, υπόγα του κερατά, όπου κατέβαινες δεκάδες σκαλιά, με ντεκόρ την αφίσα ενός... τάφου, ώσπου να φθάσεις στο πνιγμένο από τους καπνούς μπιλιαρδάδικο), μέρος ουδέτερο, για να τα πούμε -και να τα βρούμε. Τους καλέσαμε στο "Λούκι" για μπίρα και μας κάλεσαν στην Golden Gate για μαρτίνι. Λίγο πριν δώσουμε τα χέρια, κάποιος είπε:

"Ρε παιδιά, ποια είναι πιο ροκ; Η Hynde ή η Blondie"; Σε δέκα λεπτά, είχαμε γίνει σα φίδια που κάνουν έρωτα. Έχετε δει φίδια να κάνουν έρωτα; Ε, έτσι είχαμε γίνει. Αυτήν τη φορά, όμως, δεν ήρθε η αστυνομία. Το μαγαζί είχε "προστασία" και βρεθήκαμε στο level zero σε χρόνο DT.

Τότε ήταν που αποφασίσουμε να κόψουμε τους καβγάδες και να ακούμε, μια φορά τη βδομάδα εμείς Abba κι αυτοί Deep Purple. Έναν μήνα μετά, είχαμε ανακαλύψει το Fernando κι αυτοί το Smoke on the water. Κι έπειτα, οι ήχοι μπερδεύτηκαν. Μας πήρε η μπάλλα του Johnny Rotten, ώσπου σκάρτεψε κι αυτός, γέρασε η Dione Warwick και μείναμε, ροκάδες και καρεκλάδες, ορφανοί. Ευτυχώς, εμείς ανακαλύψαμε το Ρασούλη κι εκείνοι τον Βοσκόπουλο. Κι έτσι, οι καβγάδες συνεχίστηκαν. Αλεξίου ή Σακελαρίου; Λάθος μας. Ήταν σα να έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα σε Στέλιο (Καζαντζίδη)...

...και Άγγελο (Διονυσίου).

Τελικά, η ιστορία αποφάσισε. Εσείς;